Martien

Biografie over de hele familie

[Recensie] Dit boek trok me op ongebruikelijke wijze aan. Ook ik ken Martien Meiland van de televisieserie Chateau Meiland en sinds kort ook als presentator en deelnemer in diverse spelshows, maar kon daarbij nu niet zeggen dat de man enorme indruk op mij had gemaakt. En toch…

Voor ik het goed en wel doorhad, lag bij mij de biografie Martien in huis. Waarom? Dat vind ik moeilijk te zeggen. Blijkbaar huist er in mij toch een nieuwsgierigheid naar de markante levenswijze van deze tv-persoonlijkheid.

Wie Martien Meiland een intrigerend persoon vindt, zal zich met dit boek prima vermaken. Want – hulde aan auteur Jan Dijkgraaf – Martien komt in dit boek precíes hetzelfde over als op tv. In de citaten hoor je zijn stem gewoon in je hoofd. Dat geldt overigens ook voor de stemmen van zijn vrouw Erica en dochter Maxime, die ook beide in Chateau Meiland voorkomen.

En dat brengt ons meteen bij het punt van de misleidende titel: Martien is niet zozeer een biografie over Martien Meiland, maar meer over de familie Meiland. Waarom er is gekozen om het boek te presenteren als een biografie over alleen Martien, is mij niet helemaal duidelijk.

De biografie doet verder wat je van een biografie mag verwachten: het vertelt het levensverhaal van de protagonist, in dit geval de familie Meiland (in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden. Jeugd, liefdesleven, carrière, al deze aspecten van de verschillende leden van de familie Meiland komen aan bod. En hoewel deze zaken zijn ondergebracht in afzonderlijke hoofdstukken, lopen ze in het boek redelijk door elkaar heen. Dat sluit overigens op komische wijze aan bij het karakter van de familie.

Verwacht geen boek met grote inzichten, openbaringen, of zaken die je op je eigen leven toe kunt passen. Het boek is ook zeker geen terugblik op een geleefd leven, waarbij de familie Meiland stilstaat bij successen en nederlagen (al passeren er genoeg de revue): Martien is een boek dat naar mijn vermoeden is geschreven omdat het momenteel prima verkocht zal worden en omdat het Martien leuk leek om een boek over hem te laten schrijven. Dus grotendeels een impulsieve actie, tekenend voor Martien.

Het boek is ook zeker geen doorlezer, daarvoor is het te veel een doorlopend verhaal zonder einde. Dat leest aan één stuk door niet prettig, dat moet je in korte stukken doen.

Wat het wél is, is een boek dat Martiens enthousiasme, spontaniteit en directheid uitademt. Bij veel dat je leest zul je, als je de man enigszins kent, denken: ja, typisch Martien. Hetzelfde geldt voor de overige familieleden. Meiland-fans zullen het daarom dan ook een héérlijk boek vinden.

Jan Dijkgraaf heeft een moedige, en in mijn ogen redelijk succesvolle, poging ondernomen om van een grote hoeveelheid door elkaar lopende verhalen van verschillende familieleden een vatbaar verhaal te maken. Dat heeft er wel toe geleid dat het boek aan één stuk doorloopt en niet echt een begin en een einde kent. Ik zou er dan ook niet van opkijken als er binnen enkele jaren een tweede deel verschijnt.

—

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles