[Nieuws] Afgelopen woensdag was het zover: de officiële lancering van spannendeboeken.nl. Het is een initiatief van WPG Uitgevers, waar onder meer Cargo en AW Bruna onder vallen. De locatie was het nieuwe onderkomen van WPG in de Amsterdamse Wibautstraat, op steenworp afstand van het Amstel Station. Aanwezig waren tussen de dertig en veertig mensen: uitgevers, boekhandelaren en bloggers. Na een woord van welkom vertelde Karlijn Leenders, online marketeer bij de uitgeverij, wat het doel is van het oprichten van deze nieuwe boekensite: lezers een helpende hand bieden in hun keuze van nieuwe spannende boeken. Ze gaan de site vullen met achtergrondinformatie, komen elke maand met een nieuwsbrief, en houden maandelijks een verloting.
David Baldacci en Gillian McAllister
Daarna was het de beurt aan de uitgevers van Bruna en Cargo, respectievelijk Steven Maat en Marjolein Schurink. Steven besprak twee, voor hem belangrijke, uitgaven in de komende tijd. De nieuwe David Baldacci was de eerste die hij noemde. Baldacci had een video boodschap ingesproken voor de aanwezigen om zijn nieuwe serie aan te kondigen. Hij sprak daarin over het grote geld dat volledig achter de radar verdween. Wat gaan mensen doen met hun zoveelste honderd miljoen? Een vierde privé jet kopen? Nee, zei hij, ze kopen invloed. Hij gaf zijn boekenserie als ondertitel The Firm meets Wall Street.
Het tweede boek waar Steven speciale aandacht voor vroeg was Argylle, het debuut van Elly Conway (pseudoniem). Het boek wordt momenteel verfilmd (verwachte release voorjaar 2023) met een sterrencast. De film grijpt op een bepaalde manier interactief terug op het boek. Boek en film zullen beide met veel publiciteit uitgebracht worden.
Marjolein Schurink had een hele rij van aanbevelingen. Zij begon met Verkeerde Tijd, Verkeerde Plaats van Gillian McAllister. Het is haar zevende boek, maar zó bijzonder dat Cargo besloot om deze aan te kopen. Ook Gillian had een video boodschap. Zij vertelde over de moeilijkheden die ze had ondervonden om haar allereerste boek uit te geven. Wel honderd afwijzingen had ze gekregen, maar ze gaf niet op. Haar baan als advocaat in een grote firma vond ze vreselijk, ze wilde niets liever dan auteur worden. De globale omschrijving van het verhaal klonk heel spannend en origineel. Ik kreeg meteen associaties van een kruising tussen de films Memento en The Terminator. Verder gaf Marjolein extra aandacht aan de nieuwe boeken van Lars Kepler (Spin), Malin Stehn (Een gelukkig Nieuwjaar), Rebecka Edgren Alden (Zwarte Zeilen) en de cosy crime auteur Richard Osman, hetgeen een mooi bruggetje maakte naar de nieuwe boekenserie van Corinne Hartman (die later aan het woord zou komen) die eveneens begonnen is met cosy crime.
Cold cases
Vervolgens was het de tijd voor twee lezingen van auteurs. De eerste was Carina van Leeuwen. Zij is al dertig jaar werkzaam bij de politie, de laatste tijd vooral als forensisch rechercheur bij het cold case team. Zij heeft enkele non-fictieboeken op haar naam staan en komt in het najaar met haar eerste fictie thriller. Carina is een begenadigd spreker die haar powerpoint presentatie doorspekte met grappige afbeeldingen en navenant komische teksten. Zo begon zij haar verhaal met beklag te doen over allerlei hobbyisten die de politie denken te helpen met het oplossen van cold cases. “In de praktijk lopen deze mensen het onderzoek alleen maar in de weg, maar dat neemt niet weg dat het wel fantastische boeken oplevert”. Carina krijgt soms de indruk dat het grote publiek denkt dat de politie alleen een LOI-cursus heeft gevolgd en daarom blij is met alle hulp die ze van buitenstaanders krijgt. Die onderschatting wil ze graag wegnemen. Vervolgens nam ze haar toehoorders mee in een humoristische beschrijving van haar carrière. Was ze eerst als operatieassistente werkzaam, later was ze begonnen aan de politie academie, wat niet vanzelf ging, want eerst werd ze afgewezen omdat ze te klein was, en daarna werd ze afgewezen omdat ze te oud was. Uiteindelijk toch gelukt en via uniformdienst (ondanks dat er in het begin geen uniform in haar maat was) is ze opgeklommen tot boegbeeld van de forensische recherche in Nederland en geeft ze college op diverse universiteiten en hoge scholen.
Fles wijn
Haar schrijven is begonnen als weddenschap. “Als je in twee maanden een boek kunt schrijven, krijg je een fles wijn”. Als een bezetene is ze toen gaan schrijven, omdat ze die fles wilde winnen. Toen dat gelukt was, merkte ze dat ze dat schrijven toch heel erg leuk vond. Haar laatste boek ging over haar werk om van onbekende, naamloze overledenen in Amsterdam alsnog hun identiteit op te sporen, Onbekend maar niet vergeten. In oktober komt het eerste deel van haar trilogie uit, Magma. Crime fictie, niet met een rechercheur als hoofdpersoon, maar een journaliste die na dertig jaar als oorlogscorrespondente gewerkt te hebben, terugkeert naar Nederland, en daar de politie gaat helpen bij een cold case. Daarna volgde er een interessante verhandeling over deeltjes en sporen die iedereen achterlaat en waar de politie zich dan massaal op werpt bij een plaats delict. Every contact leaves a trace. Welke sporen heb je allemaal achtergelaten? Dat blijkt gigantisch te zijn. Ze besloot haar verhaal met de stelling dat de perfecte moord niet bestaat, alleen maar in je hoofd. Wat een begenadigd spreekster is Carina, die haar verhaal als een heuse cabaret voorstelling naar haar publiek brengt.
Who-dun-it
Tot slot had Corine Hartman de ondankbare taak om de volgende spreekster te zijn. Zij zette als eerste de powerpoint uit en nodigde het publiek uit om vooral vragen te stellen tussendoor. Corine heeft een nieuw motto: hou het klein en hou het dicht bij jezelf. Haar nieuwe richting is de cosy crime, niet zozeer de why, maar de who-dun-it, zoals Agatha Christie deed. Geen gruweldaden met bloederige details en sadistische seriemoordenaars meer voor haar. Ze richt zich nu op kleinere misdaadverhalen die zich afspelen in de achterhoek, haar huidige woonplaats. Dat geeft haar heel veel plezier. “Dit kan ik tot mijn pensioen blijven doen,” riep ze uit. Hoewel ze het daarna meteen relativeerde en eraan toevoegde dat ze voor dit moment er zo over dacht, maar dat zoiets over een paar jaar weer anders zou kunnen zijn. Corine begon vervolgens met een beschrijving van haar schrijverscarrière.
In 2000 begon ze aan de schrijversvakschool in Amsterdam, terwijl ze nog werkzaam was bij een reclamebureau. In 2005 bouwde ze haar werkzaamheden bij het reclamebureau af om zich een jaar lang te kunnen concentreren op een boek schrijven. Inmiddels heeft ze er een stuk of 22 geschreven. Het begin van een boek vindt ze het lastigst. Maar na de eerste 20.000 woorden krijgt ze de flow en gaat het sneller en gemakkelijker. Ze heeft ook twee boeken samen met Tomas Ross geschreven. Dat samen schrijven is nog moeilijker dan alleen, zegt ze. Tomas is vooral plot gedreven, terwijl zij juist de personages het belangrijkst vindt. Ze herschrijft heel erg veel. Maar Corine geeft aan dat ze zó gelukkig wordt van het schrijven dat ze al die hindernissen voor lief neemt. Na enkele vragen uit het publiek werd het officiële gedeelte afgesloten. Voor iedereen was er een mooie goodybag, met daarin onder meer het laatste boek van Corine Hartman (De dode die niet werd gemist), wat je ter plekke kon laten signeren tijdens de goedverzorgde borrel. Dank aan de organisatie van AW Bruna en Cargo voor deze heerlijke middag.
—
Roelant de By (tekst en foto’s)