Dieren eten

Aanklacht tegen de bio-industrie

[Signalering] Vijftien jaar geleden, maar veel veranderd is er niet: de meest gebruikte kooi voor legkippen heeft een bodemoppervlakte van nog geen A4’tje; de bijdrage van de veeteelt aan het broeikaseffect is 40 procent hoger dan die van de gehele transportsector; in de Verenigde Staten produceren consumptiedieren 130 keer zoveel stront als de gehele bevolking bij elkaar.

Wie even stilstaat bij aan de bio-industrie gelieerde cijfers kan niet anders dan verbijsterd zijn. Daar komt een gevoel van schaamte bij als je kennis neemt van de details van wreedheid die achter die abstracte cijfers schuilgaan. Het productiesysteem waarmee wij onze mateloze behoefte aan vlees bevredigen is zo evident pervers, zo dieponterend voor dier én mens, dat een moedwillige collectieve onwetendheid of verdringing noodzakelijk lijkt om het in stand te kunnen houden.

Wie dat kennisgebrek en die loochening graag wil blijven koesteren moet zeker niet Dieren eten van Jonathan Safran Foer lezen. Aangezet door de geboorte van zijn zoon houdt de jonge romanschrijver daarin zijn eigen eetgedrag kritisch tegen het licht en verdiept zich in de herkomst van al dat vlees dat op het dagelijkse menu van de gemiddelde burger prijkt.

Het resultaat is een zowel sterk wetenschappelijk onderbouwde als persoonlijk gekleurde vlammende aanklacht. Dat Foer daarbij ook een appèl – zweer het vlees van de dierindustrie af – op de consumenten doet, past bij zijn inzet om ook daadwerkelijk iets te veranderen aan de gesanctioneerde gruwelijkheid die veeteelt heet. Het zijn tenslotte zij, die die industrie haar legitimiteit geven en haar voortbestaan en groei garanderen. Dieren eten is een hartstochtelijk pleidooi voor dierenwelzijn. Maar uiteindelijk gaat het niet alleen om de kip, de koe en het varken maar evenzeer om ons: in welke wereld willen wij leven, hoe willen wij onze kinderen onder ogen komen.

—

Eerder verschenen in Intermediair