Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf

Sfeervolle reportages en portretten schetsen een indringen beeld van de Afro-Amerikaanse gemeenschap

[Recensie] Het thema van de rassendiscriminatie en het leven en welzijn van de zwarte gemeenschap, ligt de Nederlandse schrijfster Christien Otten na aan het hart. Dit onderwerp kwam al naar voren in de bijzondere en zeer geslaagde roman De laatste dichters uit 2004 over de Amerikaanse groep van zwarte muzikanten en dichters die al sinds het eind van de jaren 60 actief zijn. En in 2016 publiceerde ze de uitstekende biografische roman We hadden liefde, we hadden wapens waarin het thema nogmaals werd beschreven. In de afgelopen vijftien jaar maakte Christine Otten diverse reizen naar de Verenigde Staten op zoek naar de geschiedenis en het wel en wee van de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Ze publiceerde al eerder over deze reizen in een aantal kranten en tijdschriften. Deze verhalen zijn nu gebundeld in Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf, vertellingen uit zwart Amerika.

De verhalen in Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf geven een bijzondere inkijk in de Afro-Amerikaanse gemeenschap en de strijd om gelijkheid die al oneindig lang lijkt te duren. Alhoewel alle verhalen het lezen meer dan waard zijn, springen voor de verhalen over Mama D, die in New Orleans tientallen jaren lang een strijd voert tegen de ongelijkheid, eruit. Haar leven staat hiervan volledig in het teken. En nadat Katrina over New Orleans is geraasd en diepe wonden heeft achtergelaten is de strijd intenser dan ooit geworden. Andere pareltjes in het boek zijn de bezoeken die Christine Otten heeft gebracht aan twee zonen van wereldberoemde jazzmuzikanten, Ravi Davis en Eric Mingus. Goed om te weten is trouwens dat de verhalen niet alleen gaan over de strijd voor rassengelijkheid maar ook  sfeervolle reportages en portretten bevatten en een indringend beeld schetsen van de Afro-Amerikaanse gemeenschap.

Flaptekst: “Via haar destijds elfjarige zoon ontdekte Christine Otten de legendarische Amerikaanse dichtersgroep uit de Black Powertijd, The Last Poets met hun wereldberoemde ‘Niggers are scared of revolution’. Een ontmoeting met hen zou haar leven en werk voorgoed veranderen. Haar besluit een roman te schrijven over deze dichters, betekende een onderdompeling in de Afro-Amerikaanse geschiedenis en cultuur. Steeds keerde ze terug naar Harlem, Detroit en New Orleans, waar ze nieuwe vriendschappen sloot en (verborgen) geschiedenissen optekende. In de afgelopen zestien jaar schreef Otten een serie prachtige (journalistieke) vertellingen en essays over deze reizen en ontmoetingen, nu bijeengebracht in Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf. Van haar allereerste bezoek aan Harlem tot de discussie over culturele toeeigening is Ottens blik betrokken, onbevangen en zelfkritisch. Het presidentschap van Trump en het hernieuwd oplevende racisme in Amerika (en in de rest van de wereld) maken haar verhalen brandend actueel.”

—

Eerder verschenen op Alles over boeken en schrijvers