Dood in opdracht

Strak geschreven, sterke thriller

[Recensie] Eric Oosthoek heeft gedurende enkele decennia heel wat dramaseries, televisiefilms en dergelijke voor de publieke omroep geproduceerd. Sinds enkele jaren richt hij zich op het schrijven van fictie. Dood in opdracht is het tweede deel van de reeks rond Severyn & Govaert, respectievelijk rechercheur en officier van justitie. Het eerste deel, Onder verdenking, was nog wat onwennig. Te veel verhaallijnen die niet erg evenwichtig waren verdeeld en vooral compact geschreven, zich vooral beperkend tot de verschillende plotlijnen met weinig smeuïge details. Hoe anders is dat in dit vervolg.

Veelzeggende titel

Uit de titel, Dood in opdracht, kun je opmaken dat het om huurmoordenaars gaat en dat klopt ook. Het is helaas een bekend verschijnsel geworden dat criminelen het vuile werk, het uit de weg ruimen van concurrenten en opponenten, uitbesteden. Het is bijna onvermijdelijk dat je er een keer mee in aanraking komt als je bij de Amsterdamse politie werkt. In dit geval op een toevallige manier, als Maarten Severyn tijdens zijn werk te maken krijgt met een alcoholcontrole. Vlak na hem komt een zwarte Volkswagen aanrijden met inzittenden die alle redenen hebben om de controle te mijden. Het mondt uit in een schietpartij met enkele slachtoffers, een politieagent overleeft het niet.
Het daaropvolgende onderzoek leidt naar de schimmige wereld van drugsgerelateerd geweld, afrekeningen in het criminele circuit en bedreigingen van wetshandhavers.

In het eerste deel ging de aandacht vooral uit naar Maarten Severyn en speelde Lydia Govaert een rol op de achtergrond. In Dood in opdracht is de rolverdeling meer in evenwicht. Severyn is duidelijk aanwezig maar de aandacht gaat nu meer uit naar officier van justitie Lydia Govaert. De uitwerking is interessant. Je krijgt een goed beeld van de belangrijke rol die een officier van justitie speelt bij dergelijke onderzoeken. Vaak gaat de aandacht uit naar rechercheurs en agenten, maar in Dood in opdracht zie je hoe belangrijk het samenspel is tussen de verschillende functionarissen en hoe leidend de rol is van, in dit geval, Govaert. Dat haar werk niet zonder gevaar is blijkt als zij en haar dochter, die min of meer in haar voetsporen wil treden, serieus worden bedreigd.

Goed beeld van gevaarlijk onderzoek

Zonder al te veel poespas beschrijft Oosthoek hoe de politie te werk gaat. Je wordt meegenomen in de werkwijze en krijgt daarbij een kijkje achter de schermen. Het is moeilijk om daar erg stellig in te zijn, maar het lijkt er alleszins op dat het een goede weergave is van hoe het er aan toe kan gaan. Dat sommige aspecten bekend voorkomen is niet vreemd, het is gebaseerd op waargebeurde politiezaken die het nieuws gehaald hebben.

Dood in opdracht is een strak en beeldend geschreven thriller die de aandacht goed weet vast te houden. Ondanks de zwaarte van het onderwerp doet het “luchtiger” aan dan zijn voorganger. Het heeft een goede balans tussen aandacht voor werk en privéleven van de hoofdpersonen. De plot is sterk en goed uitgewerkt en dat laatste kan ook gezegd worden van de karakters.
Het is een hele stap voorwaarts in vergelijking met het eerste deel uit de reeks en het maakt nieuwsgierig naar volgende delen.

Vo9or het eerst gepubliceerd op JKLeest

Keiharde en toch gevoelige politiethriller zoekt naar balans

[Recensie] Dat de georganiseerde misdaad professionele huurmoordenaars inschakelt, is geen geheim meer. Met de arrestatie van de beruchte crimineel Ridouan Taghi is veel bekend geworden over de handel en wandel van zo’n moordbedrijf. Eric Oosthoek is dieper in het onderwerp gedoken. In Dood in opdracht, zijn tweede thriller, geeft hij de lezer een inkijkje in de sinistere wereld van huurmoordenaars. Tot in de puntjes beschrijft hij hoe professioneel de afrekeningen worden voorbereid en uitgevoerd. Er is een commandostructuur, een communicatienetwerk, hightech wordt volop ingezet, er wordt gewerkt met financiële budgetten en de voorbereiding grenst aan de perfectie. Bomaanslagen, criminelen die worden doorzeefd met kogels en familieleden die en passant ook worden afgemaakt, ze lijken opeens veel minder lukraak en chaotisch. Alsof er managers in plaats van criminelen aan het werk zijn.

Politie en justitie hebben er een flinke kluif aan om hier een vinger achter te krijgen, ondanks hun overmacht aan mensen en middelen. Het opsporingsapparaat vormt de andere omgeving waar Oosthoek zijn lezers mee naar toe neemt. Fascinerend zijn de inkijkjes in hoe de politie het onderzoek aanpakt. Forensisch onderzoekers, data-analisten, techneuten, heel wat anders dan oom agent die surveilleert met zijn bonnenboekje. 

Brute afrekening

Duimzuigerij is het allerminst. Oosthoek baseert zijn boeken op werkelijke politiezaken, die hij met een gezonde dosis fantasie omwerkt tot politiethrillers. Centraal in Dood in opdracht staat het duo Maarten Severyn en Lydia Govaert, een koppel dat ook acteert in de debuutroman van Oosthoek (Onder verdenking). Maarten is rechercheur, Lydia is officier van justitie. Samen proberen ze sporen te ontdekken in de ene na de andere brute afrekening. Dood in opdracht komt na enkele tientallen pagina’s op gang als een auto probeert te ontsnappen uit een alcoholfuik van de politie. Er vallen schoten, een agent sterft, de vluchtende auto knalt tegen een pilaar en de gewonde inzittenden worden aangehouden. Huurmoordenaars met een buitenlandse achtergrond, de aftrap naar het onderzoek dat via een spoor van dood en geweld steeds dichterbij het moordbedrijf komt. 

Het persoonlijk wel en wee ontbreekt niet. Verlies is de rode draad in het verhaal, alle personages worstelen daarmee, ook de moordenaars. De een verwerkt een echtscheiding, de ander heeft zijn partner verloren, de derde lijdt nog steeds onder de vroegtijdige dood van zijn vader, die als onschuldige burger werd doodgeschoten door de politie.

Stijf van de actie

Dit fascinerende gegeven heeft echter de nodige mankementen. In zijn ijver om een authentieke omgeving te schetsen, trekt de schrijver registers open die beter dicht konden blijven. Om de haverklap ligt het verhaal stil door alweer een vergadering of een spoedoverleg. Elk telefoontje, elke beslissing, elke onbeduidende figurant krijgt aandacht. Onbekende politiediensten, afkortingen en functies vliegen de lezer om de oren. Severyn & Govaert vormen niet werkelijk een duo, ze werken onafhankelijk van elkaar en komen elkaar af en toe tegen. Dit tweetal valt weg tegen de talrijke figuranten die de revue passeren, velen zonder nadere kennismaking en meestal eenmalig. Soms lijkt Dood in opdracht meer op een politieverslag dan op een politiethriller.

Andere momenten staat het boek wel degelijk stijf van de actie. Het verhaal is levensecht en sommige beschrijvingen zijn indrukwekkend. Bijvoorbeeld die van een moordenaar die alleen de straattaal machtig is en geen enkele vorm van geweten heeft. Jong, verknipt, kansloos, nadere uitleg is niet meer nodig. De inkijkjes in de belevingswereld van de personages intrigeren. Vooral de leider van het moordbedrijf is sterk uitgewerkt, een intelligente man die achter zijn hardheid ook dromen koestert. Maar deze menselijke kant van de personages is te summier om een stempel op het verhaal te drukken. Slaagt de schrijver erin om meer vanuit de personen dan de gebeurtenissen te schrijven, dan is het predicaat topthriller onder handbereik. Met zijn kennis van zaken, het realistische onderwerp en de empathische ondertoon zit het al meer dan goed.

—

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles