Zullen we het liefde noemen?

Voor je het doorhebt is deze thriller alweer uit

[Recensie] Psychologe Esther lijkt voor de buitenwereld haar leven goed op orde te hebben. Ze is getrouwd met Stef, over het algemeen haar steun en toeverlaat (al kan ze hem ook wel eens achter het behang plakken) en ze heeft samen met hem twee kinderen. Ze heeft ook een affaire met Jack. En een jeugd waar ze het liefst niet aan terug denkt. 

Het voelt als een breekbaar evenwicht. Een die in elkaar stort op het moment dat zoontje Linus van acht jaar een overbuurman doodrijdt. En dan raakt het leven, en niet alleen dat van Esther, in een stroomversnelling. Hoever ga je eigenlijk voor de liefde? En wat betekent liefde als je voor de rand van de afgrond staat?

Vanaf de eerste bladzijde houdt dit levendige boek je op het puntje van je stoel. Want wat is er toch aan de hand in het ogenschijnlijk zo gelukkige gezin van Esther en Stef? Je krijgt als lezer steeds maar een handvol informatie aangereikt, waardoor je steeds nieuwsgieriger wordt naar de achtergrond van het buurtdrama.

Door middel van flashbacks wordt Esthers jeugd naar voren gehaald en begrijp je steeds beter waarom ze op een bepaalde manier reageert. Door de vele conversaties in het boek leer je de personages goed kennen. Niemand is perfect, allemaal hebben ze hun dingetjes, en dat maakt ze realistisch; het zouden je eigen buren kunnen zijn. Ook vraag je je tijdens het lezen steeds af wat je zelf zou doen in zo’n situatie?

De auteur houdt de vaart erin en het wordt werkelijk nergens saai. Je moet wel blijven opletten tijdens het lezen, omdat er soms terug wordt gesprongen in de tijd, waarna het verhaal meteen weer in het heden verder gaat. Het vele snot en braaksel waar bepaalde personages steeds mee worstelen is wat minder prettig. Maar toch een prima psychologische thriller die heerlijk wegleest en tot aan het eind toe spannend blijft.

—

Eerder verschenen op Perfecte Buren