Het tweede skelet

Sarcasme en humor, maar met diepe ondertonen

[Recensie] Op een bouwwerf wordt in aanvulzand een menselijk skelet aangetroffen. Korpscommandant ad interim Luk Borré en inspecteur Daniël Pisters gaan op onderzoek uit. Pisters is ervan overtuigd dat de botten van zijn vermiste zoon zijn. De zaak verloopt moeizaam en wordt steeds gecompliceerder. Dan wordt er een tweede skelet gevonden.

Met Het tweede skelet heeft Jos Pierreux een spannende misdaadroman neergezet. Het is daarmee reeds het zestiende boek in de serie rond Luk Borré. Waarbij Knokke de place to be is.

Kijk op de kapitalistische maatschappij

Het verhaal begint wat bizar, met een kijk op de kapitalistische maatschappij en de rijke badstad Knokke in het bijzonder. Het hele verhaal is doorspekt met dergelijke bedenkingen, waarbij het imago van Knokke alle eer wordt aangedaan. Met vaak een flinke scheut sarcasme erbij en een ietwat filosofische kijk. Vooral rijkdom en het verschil tussen de rijkelui en de gewone mens komen duidelijk in beeld. Daarnaast blijft ook de politiek niet gespaard in het verhaal, met op kop Graaf Burgemeester Lippens. Maar neem het zeker niet allemaal te serieus.

Deze visie zorgt dat het boek zich onderscheidt van andere misdaadromans. Maar het vertraagt het leestempo. De verhaallijn koomt echter net op tijd op gang om de aandacht te behouden. Een uitstekende zet zijn de dagboekfragmenten van een onbekende personage. Deze fragmenten creëren de nodige cliffhangers. De nieuwsgierigheid is getriggerd, en vanaf dan begint het verhaal ook steeds beter te lopen.

Het blijft lange tijd een raadsel van wie de botten zijn en wat er is gebeurd en hoe de dagboekfragmenten in dit geheel passen. Naar het einde toe vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Al is het dan al vrij duidelijk in welke hoek er moet gezocht worden. Toch zorgen enkele onverwachte wendingen nog voor de nodige spanning, en eindigt het boek toch nog verrassend.

De dood van hun zoon

Omdat dit het zestiende boek is rond inspecteur Luk Borré – momenteel overste ad interim – is zijn karakter al ruim gevormd over de afgelopen boeken. Ditzelfde geldt voor inspecteur Daniël Pisters. Wie net als ik nog niet eerder een van zijn boeken las, kan toch nog goed volgen doordat ook dit boek de nodige aandacht spendeert aan het persoonlijke leven van voornamelijk Daniël. De grootste verandering is het bespreekbaar maken van de dood van hun zoon twintig jaar geleden.

Jos Pierreux heeft een heel specifieke en typerende schrijfstijl. Vooral het gebruik van dialect is opvallend. Niet te vaak, maar toch voldoende om de aandacht te trekken. Ook lijkt het soms dat hij een soort verteller is die vanuit zijn standpunt zijn mening in het verhaal mengt. Zijn sarcasme en humor maken het aangenaam om te lezen. Ook de huidige pandemie passeert even de revue, met een duidelijke sneer naar de Belgische politiek.

—

Eerder verschenen op Perfecte Buren