Eten als statussymbool
[Recensie] In de verhalen van Charles Dickens speelt eten regelmatig een rol. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat hij als kind honger heeft geleden. Josephine van de blog My Inner Victorian neemt ons in Aan tafel met Charles Dickens mee in zijn wereld en zijn tijd. Volgend jaar is het namelijk anderhalve eeuw geleden dat Charles Dickens overleed.
De Victorianen wisten best hoe ze lekker moesten koken. Bourgondisch eten was niet langer alleen voor de happy few, hoewel het budget natuurlijk beperkt was. Met eten kon je ook laten zien dat het je goed ging: etentjes geven als statussymbool. Bij de arme Britse bevolking stond trouwens ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds vaak maar één gerecht op tafel. Brood, aardappels of havermout afhankelijk van waar ze woonden. Het was de opkomende middenklasse die zich vlees en groenten kon permitteren.
De recepten in het boekje zijn afkomstig van topchefs uit die tijd en van Catherine Dickens, juist ja de vrouw van. De basis van de Victoriaanse maaltijd is seizoensgebonden en vers gekookt. Bouillon voor de soep wordt bijvoorbeeld zelf getrokken. Wist je dat surf and turf toen ook al bestond? Charles Dickens favoriet was blijkbaar met oesters gevulde schapenbout. Voor groenten was een minder grote plaats ingeruimd; veelal lang gekookt en met saus overdekt.
De desserts en de theemaaltijd verdienen aparte aandacht. Die laatste was er in vele vormen: family tea, weekly at home tea, afternoon tea en de nu nog bekende high tea. Dat daar weer allerlei etiquette regels aan verbonden waren waar je behoorlijk mee door de mand kon vallen, is dan weer echt British in mijn ogen.
Door het hele boekje heen gaan we ook figuurlijk Aan tafel met Charles Dickens. Talloze verwijzingen en teksten uit scenes van zijn omvangrijke oeuvre vrolijken de recepten op, net als de ouderwetse tekeningen.
—
Eerder verschenen op Kookboekennieuws.nl
