Het zal je maar overkomen
[Recensie] Het is een waargebeurd verhaal maar je zou het net zo goed een thriller kunnen noemen. Want dat is het zeker. Het is een boek dat succesvol verfilmd is onder de titel Adrift. Tami Oldham en haar verloofde Richard Sharp brengen een grote zeilboot van Tahiti naar Californië. Het moet een reis worden waar ze volop van gaan genieten. Met z’n tweeën op een boot, eindeloze zonsondergangen, mooie blauwe luchten en dolfijnen die meezwemmen. Het lijkt allemaal geweldig maar de werkelijkheid is dat een orkaan met de naam Raymond hun leven volledig verwoest. Aan het begin van de reis is Tami pas negentien jaar. Ze is dan al best een ervaren zeilster. Aan het begin van de zeiltocht lijkt alles nog prima te gaan. Het eerste teken dat er iets mis is, komt in de vorm van een uitgeput vogeltje dat op het dek gesmeten wordt. Het is geen zeevogel dus hij is door de wind onvrijwillig meegevoerd. Richard heeft direct in de gaten dat dit kan betekenen dat er een orkaan in de buurt komt.
En hij krijgt gelijk. De lucht wordt grijzer en het gaat steeds harder waaien. Ze nemen hun voorzorgsmaatregelen maar tegen een dergelijk natuurgeweld kun je je niet wapenen. Maar ze doen hun best en op een gegeven moment stuurt Richard zijn verloofde naar het benedendek. Hijzelf zit goed vastgebonden zodat hem niks kan gebeuren. Tami gaat in haar kooi liggen en zet zichzelf ook met een riem vast. Op een gegeven moment hoort ze Richard schreeuwen van angst en daarna een luide BENG! Wat er precies gebeurde weet ze niet maar feit is dat ze het bewustzijn verliest en pas uren daarna weer bijkomt.
Als Tami weer bij bewustzijn is, zoekt ze het hele schip af. Maar ze beseft al snel dat Richard niet meer aan boord is. En dat hij waarschijnlijk al uren niet meer aan boord is. Het schip is zwaargehavend en zelf is ze er ook niet best aan toe. Maar ze moet door. Ze heeft geen keus. De belangrijkste instrumenten aan boord zijn uitgeschakeld en ze zal met de middelen die ze nog heeft door moeten varen. En dat doet ze. Ze heeft gelukkig voldoende eten en drinken aan boord dus daarover zijn geen zorgen. Maar alleen en met weinig tot geen instrumenten een dergelijke boot door zwaar weer de goede kant op varen is niet niks.
Het verhaal springt een beetje heen en weer tussen de periodes voor het vertrek, de ontmoeting met Richard en hun tijd samen en de tocht op zee. De delen van het boek die zich op zee afspelen zijn soms wat technisch maar niettemin ook voor niet-zeilers spannend en vlot geschreven. Je kunt wel merken dat het verhaal pas later op papier gezet is. Dat is logisch maar tegen die tijd is veel van de emotie, de eenzaamheid en de wanhoop die er ongetwijfeld was al wat weggezakt en blijven alleen de kracht, moed en inspirerende gedachten over. Tijdens het schrijven weet ze natuurlijk al dat ze het gaat redden en dat sijpelt er hier en daar doorheen.
Eenmaal weer in de bewoonde wereld wordt ze nogmaals meerdere keren geconfronteerd met het feit dat Richard dood is. Ze moet het aan veel mensen vertellen en ook de familie van Richard wil uiteraard het hele verhaal horen. Tami is Amerikaanse en de familie van Richard zijn Engelsen. Dat knelt want wat Tami mist is emotie en betrokkenheid. Waar Amerikanen zich uitbundig laten horen als het om emotie gaat weten Engelsen zich in te houden. Ze vinden elkaar niet over de dood van Richard heen.
Het boek eindigt met een beschrijving hoe het nu met Tami is. Ze heeft haar leven weer opgepakt. Ze heeft een gezin en leuk werk. Ze is altijd blijven zeilen en geeft lezingen waarin de aankomende zeilers leert dat iedereen aan boord alles moet kunnen want op het moment dat de belangrijkste schipper wegvalt, moet je toch door.
—
Eerder verschenen op Hebban.nl
