Een praatgrage tante
[Recensie] Emile Bode is journalist, publicist en televisiemaker. Hij werkt bij De Telegraaf en heeft daar al heel lang een populaire huishoudrubiek. Hij heeft ook de nodige huishoudgidsen gepubliceerd. Het boek Als de dag van toen schreef hij samen met zijn dochter Jessica Bode die ook werkzaam is voor De Telegraaf maar dan voor de Utrechtse redactie en zij helpt haar vader bij zijn huishoudrubriek. Emile Bode is geboren in 1954 en weet zich nog heel veel te herinneren van het dagelijks leven rond 1965. Zijn aandeel in het boek gaat dan ook voornamelijk over deze jaren en dan specifiek over het huishouden met hier en daar een uitstapje naar andere herinneringen uit die tijd.
Het boek heeft een heel hoog ‘Oh ja, dat is waar ook. Weet je dat nog?’-gehalte. Uiteraard geldt dat voor de lezers die de beschreven jaren hebben meegemaakt. Voor anderen is het een blik in een tijd die, alhoewel nog helemaal niet zolang geleden, bijna onvoorstelbaar primitief lijkt vergeleken met nu. Jessica Bode is geboren in 1991 en we krijgen in het boek regelmatig een inkijkje in haar (huishoudelijke) wereld van nu. Een heel brave wereld die soms wat tuttig aandoet maar dat hoort misschien bij een journaliste met een huishoudpagina.
De herinneringen van Emile Bode zijn voornamelijk privéverhalen en anekdotes en soms niet veel meer dan een opsomming van feiten en gebeurtenissen. Een groot deel gaat, zoals de titel van het boek al zegt, over het huishouden en de revolutie die daar heeft plaatsgevonden. Veel hoofdstukken doen denken aan uit de hand gelopen krantenartikelen op huishoudgebied. Een hoofdstuk van twaalf pagina’s over schoonmaakazijn bijvoorbeeld. Dochter Jessica kan er ook wat van en gaat pagina’s lang door over wasmachines, drogers en hun werking. Ze maakt er geen geheim van dat ze in haar jeugd niets hoefde te doen in het huishouden en daarom is het bijzonder dat het lijkt alsof ze er nu echt alles van weet en ook de behoefte heeft om dat tot in details te vertellen. Zowel vader als dochter noemen veelvuldig merken en bedrijven. Ongeveer een derde deel van het boek gaat over ‘waar kan ik dit nog kopen’ en ‘hoe maak ik dit schoon’.
Er is vast en zeker een doelgroep die dit boek met plezier zal lezen. Als je je tenminste niet stoort aan de manier van schrijven van Emile Bode. De korte zinnetjes zorgen ervoor dat de herinneringen nergens een boeiend en vloeiend verhaal worden en geven af en toe het gevoel dat je een kinderboek aan het lezen bent. Een voorbeeld: “Er werd aan tafel niets gedronken. Daarvoor en daarna hadden wij onze monden al onder de koude kraan gehouden. Voor mijn gevoel hingen onze monden altijd onder de koude keukenkraan. Als frisdrank kregen we sterk verdunde ranja.”
Wie zijn geheugen wil opfrissen of graag een blik werpt op de jaren rond 1965 waarin de wereld zo snel en sterk veranderde zal dit boek zeker waarderen. Ook voor liefhebbers van huishoudelijke tips en trucs en soms uitvoerige beschrijvingen van huis en huishouden van toen en van nu is dit een prima boek. Alhoewel ik jong was in dezelfde tijd als Emile Bode sprak dit boek mij niet aan. Dat heeft niets te maken met het niet leuk vinden van de herinneringen maar alles met de schrijfstijl en de zeer gedetailleerde huishoudelijke wetenswaardigheden. Het lezen van dit boek deed mij denken aan ouderwetse verjaardagen waarbij je soms de pech had naast een oude tante te zitten die maar doorpraat en doorpraat en waaraan geen ontsnappen mogelijk is. Dat ontsnappen kan hier gelukkig wel. Gewoon stoppen met lezen.
—
Eerder verschenen op Hebban.nl
