Grappig, herkenbaar boek over het eerste jaar ouderschap
[Recensie] Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen schreven samen dit boek, waarin ze in korte hoofdstukjes om de beurt verslag doen van hun eerste jaar als ouders. Vanaf de zwangerschap en de ontdekking dat ze een meisje krijgen tot en met de eerste verjaardag van de Dochter – niets blijft onbesproken.
Leedvermaak met een zwart randje
Niemand komt er heel goed vanaf. Zijzelf niet als ouders, maar andere mensen ook niet:
‘We zaten in de staart van het vliegtuig, twee rijen voor ons zat een jong gezin dat de achterste helft van het toestel drie uur zou domineren. Vader zat aan de ene kant van het gangpad, moeder en peuterdochter aan de andere kant. We stegen op.
Moeder: “Hoei-hoei-hoei!”
Vader: “Toet-toet!”
Moeder: “Een, twee, drie, daar gaan we hoor!”
Het kind begon aan een enorme huilbui, moeder panikeerde.
“Wat doet de koe?”
“Wat doet het schaap?”
Vader: “Mweh!”
Moeder: “Wat doet Giorgino nou? Wat voor geluid maakte Giorgino? Van een…”
Vader: “Mweh! Mweh!”
Moeder begon namen van boerderijdieren te roepen. (…) Het kind schreeuwde inmiddels.’
Je kunt je afvragen hoe aardig het is om zoiets te schrijven over mensen die je niet eens kent en die het zo te lezen al zwaar genoeg hadden. Maar stiekem vind ik deze vorm van leedvermaak toch wel humoristisch. Humoristisch met een zwart randje, omdat ik me precies – preciezer dan me lief is – kan inbeelden hoe die ouders zich voelden.
De grens gepasseerd
En Eva en Marcel staan op het punt om ook die grens te passeren. Van nuchtere en geïrriteerde buitenstaander worden zij ‘een van hen’: een ouder. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Zo maakt Eva al voor de baby er goed en wel is kennis met de borstvoedingsmaffia, zo doet Marcel pogingen om te stoppen met roken en zo beseffen zij zich, net zoals alle ouders, wanneer de Dochter er eenmaal is: dit lijkt in de verste verte niet op wat ze zich hadden voorgesteld.
‘Nu gaat het beginnen, dacht ik toen ze haar, stil, klein en kleverig op mijn borst legden. Nu gaat het beginnen, het Zoete Leven. Maar dat was dan toch buiten het Echte Leven gerekend. Alsof we ons maanden hadden verheugd op een nieuwe televisie, breedbeeld, Netflix, alles erop en eraan, en dat we, nu we het pakket hadden uitgepakt, de knoppen niet konden vinden en de afstandsbediening niet snapten.’
Een treffende metafoor, waarin alle jonge ouders zich kunnen vinden. Zoals bij veel autobiografische boeken geschreven door ouders, geldt ook hier weer: het is herkenbaar, en daarom leuk. Ook (vooral) als je het leest wanneer je eigen kind al wat ouder is, en de hectische, hulpbehoevende fase achter jullie ligt.
Twee schrijvers
De stijl van Eva lijkt op die van Marcel: beiden zijn fan van sarcasme, en beiden deinzen er niet voor terug om naast al het mooie, lieve, ontroerende en leuke, óók de keerzijde van het prille ouderschap te laten zien. De vermoeidheid. De irritaties. De onzekerheid en de zorgen. Voordeel van twee auteurs met een vergelijkbare stijl is dat je in één ruk door kunt lezen, zonder om het hoofdstuk te hoeven wennen aan een nieuwe verstel-stem. Nadeel is dat een deel van de kracht van het boek, namelijk het feit dat het zowel vanuit haar als vanuit zijn perspectief geschreven is, hierdoor verdwijnt. Welk hoofdstuk door Eva is geschreven en welk door Marcel, is dan alleen nog maar af te leiden uit het onderwerp – en zelfs dan niet altijd.
Vermakelijk
Als het maar niet op ons lijkt is een grappig boek vol eerlijke anekdotes over het eerste jaar als ouders zoals ervaren door Eva en Marcel. Het is zeker geen uniek concept (het deed mij bijvoorbeeld denken aan Het jaar dat ik 2x moeder werd van Aaf Brandt Corstius), maar desalniettemin vermakelijk.
En de Dochter? Die lijkt eigenlijk best wel op haar ouders. Maar dat blijkt helemaal niet zo erg te zijn.
—
Eerder verschenen op www.mothersandsons.nl
