"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Als je de stad binnenrijdt

Zondag, 23 oktober, 2011

Geschreven door: Rob Waumans
Artikel door: Johan Bordewijk

Dagboek van een parkeerbeheerder

Gert Verhulst, het hoofdpersonage uit Als je de stad binnenrijdt, is parkeerbeheerder bij de Dienst Stadstoezicht in Amsterdam. Een niet bijster enerverende functie die hem desondanks bevredigt. Elke dag trekt hij er welgemoed op uit om boetes uit te delen, waarbij hij een nauwgezette uitvoering van zijn functie hoog in het vaandel heeft staan. De dagscore houdt hij bij in een spreadsheet.

Dit is waar het debuut van Rob Waumans over gaat. Lastig om daar een boeiend verhaal van te maken. Dat is dan ook niet gelukt. Waumans beperkt zich tot het weergeven van de dagelijkse handelingen door te ‘registreren als een camera’ zoals het op het omslag heet. Dat resulteert in een rimpelloos dagboek. Het is nauwelijks interessant te lezen hoe Gert zijn plichtstrouw ver doortrekt. Te ver, want hij schrijft steeds vaker onterechte boetes uit. Naar verwachting loopt dat op een gegeven moment spaak. Misschien dat de verhaallijn van Gerts stervende moeder het verhaal diepte moet geven. Mogelijk, maar ook daar alleen maar feiten. Er lopen nog wat meer side stories door het boek. Iets met een huisje op Texel, een samenvatting van Twin Peaks en een ontmoeting met de andere en beroemde Gert Verhulst, die Belg van de hond Samson. Geen slaagt erin iets toe te voegen aan het verhaal.

Is er dan niets positiefs te melden? Toch wel. De ‘camerastijl’ werkt op zich goed om de sfeer van het boek neer te zetten: Waumans schetst de wereld van de houterige en sneue hoofdpersoon op een invoelbare manier.

De openingszin ‘Ze hebben mijn moeder uitgezet’ maakt nieuwsgierig naar wat daar achter zit. Wat betekende die moeder voor Gert, hoe is het om de apparatuur die haar leven rekt uit te zetten? Door zich ook hier alleen te beperken tot wat er gebeurd is, laat Waumans dit in het midden.

Boekenkrant

Even later volgt een mooie weergave van de monomanie van Gert:

‘Als ik denk aan alle foutgeparkeerde auto’s die in de stad staan, word ik bijna misselijk. […] Zoveel auto’s die niet bekeurd worden, die daar maar staan. Ik moet er niet te vaak aan denken, het leidt me af, het zorgt ervoor dat ik niet gefocust ben. Mijn wijk, daar moet ik me op concentreren.’

Hier wordt in het kort al een compleet beeld gegeven van een groter drama. Want dat Gert niet helemaal fris is, is wel duidelijk. De rest van het boek voegt er verder niets aan toe. Alles wat verder beschreven wordt is herhaling van zetten, bevestiging van wat we al wisten.

Schrijven is meer dan een poging tot precieze weergave van het dagelijks leven. Alleen maar registreren van de gebeurtenissen is te beperkt. Schrijven biedt een unieke mogelijkheid om diepte te geven aan het dagelijks leven, om de werkelijkheid te herscheppen en orde te brengen in de willekeurige gebeurtenissen van alledag. Waumans heeft de stijl en het materiaal voor een goed verhaal. Als je de stad binnenrijdt begint sterk. Helaas weet Waumans dat niet door te trekken.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.