Leest heerlijk vlot weg
[Recensie] Als zand tussen mijn vingers is het tweede deel uit een trilogie van de Franse schrijfster/neurochirurg Sophie Tal Men. Het eerste deel Ogen zo grijs als regen vond ik verrassend leuk dus nu is deel twee aan de beurt. Marie-Lou en Matthieu zijn intussen toe aan een nieuw coschap. Matthieu blijft in hetzelfde ziekenhuis, hij gaat neurologie doen. Marie-Lou gaat naar een psychiatrisch ziekenhuis in de buurt om ervaring op te doen bij de ervaren professor Baras. Door hun drukke diensten zien ze elkaar niet veel maar dat lijkt hun innige band niet te kunnen verstoren. Toch vertoont hun relatie hier en daar de eerste scheurtjes. Enerzijds ligt dat aan Matthieu die nog steeds last heeft van bindingsangst. Dat is ook niet vreemd. Drie jaar geleden is zijn vader met de Noorderzon vertrokken en heeft nooit meer iets van zich laten horen. Brigitte, zijn vrouw en de moeder van Matthieu, lijdt aan de ziekte van Parkinson en heeft verzorging nodig. Matthieu ervaart dat als een zware last. Een last bovendien die hij eigenlijk niet wil delen met Marie-Lou. Anderzijds weet Marie-Lou niet echt de grens tussen professie en privéleven te bewaken. Brigitte was in haar vorige coschap de patiënt van Marie-Lou en ook nu nog zoekt Brigitte vaak steun bij haar. Ze belt haar regelmatig om advies en Marie-Lou geeft dat maar al te graag. Dit doet de relatie tussen Matthieu en Marie-Lou geen goed.
Maar er zijn ook andere remmende factoren. Zo is Matthieu in een kinderlijk machtspelletje betrokken met een van de andere artsen op de afdeling waar hij nu werkt. Dat zorgt voor de nodige irritatie in én buiten het ziekenhuis. En waarom krijgt Matthieu zijn proefschrift alsmaar niet af, zit daar faalangst onder of is er iets anders aan de hand?
Ook Marie-Lou maakt van alles mee in ‘haar’ psychiatrisch ziekenhuis. Ze leert via Hubert Baras en Éric door een heel andere bril naar de patiënten te kijken. Maar ook hier heeft ze de neiging om over de grenzen van haar professie te stappen, dat blijft niet zonder gevolgen.
Als zand tussen mijn vingers leest heerlijk vlot weg. De hoofdrolspelers hebben we in het eerste deel al leren kennen. Daardoor ligt in dit tweede deel het tempo een stuk hoger en dat bevordert het leesgenot. De Vliegenvanger, hun stamcafé, komt authentiek over, veel van hun gesprekken beginnen daar. Ik ben heel benieuwd naar het derde deel uit deze trilogie, hoop er ook snel in te kunnen beginnen. Dit deel krijgt drie-en-een-halve ster.
Jeannie
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
