"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Antonia’s dochter

Vrijdag, 17 juni, 2022

Geschreven door: Giulia Caminito
Artikel door: Adrianus Koster

Een jeugd vol strijd

“Uitzichtloos of toch niet?”

[Recensie] De ik-persoon, de roodharige Gaia, doet verslag van haar opgroeien van klein meisje tot jonge, afgestudeerde vrouw. De centrale persoon thuis is haar moeder, de eveneens roodharige Antonia, die zich een slag in de rondte werkt voor de huisvesting en het eten van haar gezin, dat verder bestaat uit een invalide vader, een anarchistische oudere broer en twee jongere tweelingbroertjes. Als Gaia nog klein is, verhuist de familie uit het te dure Rome van de jaren negentig naar het Meer van Bracciano en daar gaat Gaia naar school. Haar moeder vindt dat ze moet doorleren, want zij is de slimste.

Gaia’s leven is een constant gevecht, thuis om zich aan haar dominante moeder te ontworstelen, in de buurt en op school om er bij te horen, wat haar nooit helemaal lukt. Als ze vindt dat haar onrecht wordt aangedaan schuwt ze fysiek geweld niet.

Guilia Caminito (Rome, 1988) studeerde politieke filosofie. In 2016 debuteerde ze met de roman Grande A en kreeg daarvoor diverse literaire prijzen. Antonia’s dochter ontving de Premio Campiello en werd genomineerd voor de prestigieuze Premio Strega 2021. De vertaalrechten zijn verkocht aan eenentwintig landen en het wordt verfilmd.

Hereditas Nexus

Antonia is een moedige en eerlijke vrouw. Compromisloos vecht ze tegen de armoede en voor haar gezin.

“Je moet volhouden totdat je krijgt wat je wilt, als je stug blijft volhouden, delft alles en iedereen het onderspit…, ze zwaait met haar handen door de lucht en draait haar polsen, ze lijkt gelukkig.”

Ze legt haar waarden en normen niet altijd met succes op aan haar medegezinsleden. Met name haar zoon Mariano gaat regelmatig de strijd met haar aan en ook Gaia slikt niet alles voor zoete koek. Ze zet zich dan wel af tegen haar moeder, maar begint toch steeds meer op haar te lijken.

Als Gaia op school wordt gepest met haar rode haar, haar flaporen en haar ‘foute’ kleren pakt ze de ergste pestkop, een jongen, keihard aan. Haar eerste liefde met een rijke jongen loopt uit op een teleurstelling. Als wraak geeft ze informatie over zijn ouderlijk huis door aan een kleine crimineel, in ruil voor een mobieltje.

Tegen alle adviezen in gaat ze filosofie studeren. Na haar afstuderen lukt het haar echter niet passend werk te vinden. Wordt ze nu net als haar moeder?

De auteur: “Dit is geen biografie, en ook geen autobiografie, en ook geen autofictie, dit verhaal bevat fragmenten uit heel veel levens, ik heb geprobeerd er een vertelling van te maken, het verhaal van de jaren waarin ik ben opgegroeid, van het leed dat ik slechts zijdelings heb meegekregen en het leed dat ik zelf heb doorgemaakt.”

Een goed geschreven, fascinerende roman vol van prachtige sfeertekeningen. Ondanks de nodige verschillen moest ik toch regelmatig denken aan de zich in het naoorlogse Napels afspelende romans van Elena Ferrante.

Eerder verschenen op Leeskost