Sneeuwwitje en haar dwergen opgepoetst
[Recensie] Waarom Sneeuwwitje, denk je als je dit prentenboek oppakt. Hoezo zou je zo’n overbekend, iconisch, in het collectieve geheugen verankerde sprookje opnieuw uitbrengen? Iedereen kent dat verhaal toch?
En toch. Eerst de tekeningen –. Mark Janssen maakte ze en hij deed het goed. Zijn koningin is zoals je een duivelse dame voor je ziet. In een donkere jurk zwevend, half omhoog komend. Opgetild door een vuurrode wolk die rond haar armen hangt, armen die uitmonden in handen met gevaarlijk scherpe nagels. Klauwen, lijken het wel, messen die ze op elk moment in je kan slaan om je open te scheuren, of gewoon alleen gaat gebruiken om een klein littekentje te maken op je wang. Net onder je oog. Niet dat ze je oog niet zou kunnen raken. Dat kan ze met gemak. Maar dat doet ze niet. Nog niet. in haar ogen zie je waanzin, het koude plezier van het kwade.
Dat bedoelen we dus met tekeningen. Heftig, maar er is ook een schattig egeltje, onderaan een bladzijde. Een beetje verwonderd staat dat egeltje te kijken. Er zit iets op zijn rug. Iets zwaars, dat hij er niet af krijgt. Het zit op zijn stekels gespietst. Wij zien dat het een appel is. Een mooie, gele appel die iemand best eens van zijn rug zou kunnen plukken. En, omdat de appel zo glanzend sappig is, er een hap uit zou kunnen nemen.
Verzorgen die fraaie illustraties de helft van de lol bij dit boek: de taal is de andere helft. Of misschien iets meer dan de helft. Daan Remmerts de Vries gaat plezierig los op de aloude tekst van het sprookje. Hij hertaalt het naar deze tijd. Taal met snelle, humoristische, straattaalachtige kenmerken, en dat geeft een verrassend lichtvoetig effect. Het pimpt de beroemde scene van de koningin die met de spiegel praat, zo op:
“‘Spiegel, ik voel me niet lekker.’
‘Misschien ben je te knokig,’ mompelde de spiegel.
‘Wat? Wat zei jij daar?’
‘Eh… Niks, niks,’ zei de spiegel. ‘Slank! Dat bedoelde ik. Je ziet er weer fantastisch uit!’
‘Precies ja! De mooiste van het land!’
‘Nou,’ zei de spiegel zacht, ‘’Dát is eigenlijk niet helemaal eh …’
Nu leek de koningin te schrikken. ‘Pardón?! Is er weer iemand mooier volgens jou?’
‘Tja,’ zei de spiegel. ‘Nu we het er zo over hebben…’
‘Dat… Dat méén je niet!’ riep de koningin. ‘Wie?! Wie is er nou weer mooier?’
‘Nog steeds dezelfde als de vorige keer,’ fluisterde de spiegel.
De koningin scheen zich te verslikken. ‘Sneeuwwitje?’ zei ze. ‘Dat kan niet. die is hartstikke dood.’
‘Ze ziet er anders verrekte goed uit voor een dode,’ antwoordde de spiegel.”
Alle reden dus om de nieuwe generatie die dit oude sprookje nog niet heeft genuttigd, dit boek voor te leggen. Al was het maar om te begrijpen waar die vermaledijde appel voor is.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
