Een doorsnee Baantjerverhaal
[Recensie] Rechercheur De Cock wordt opgeroepen om naar de Lindengracht te gaan. Daar vindt hij het levenloze lichaam van Hennie, de vrouw die jarenlang de aardappelkraam op de markt uitbaatte. Ze is in haar bed verstikt met een kussen. Een vriendelijke mens was Hennie Rietschoten niet, maar ze was wel rijk. De aardappelhandel draaide erg goed, en ze had ook veel investeringen, onder andere in huizen. Een motief voor de moord kan zowel in zakelijke conflicten als in familiale kring te vinden zijn. Hennies zoon Tonnie was alvast niet echt rouwig om haar dood.
De Cock en de eenzame dood is het negenentachtigste boek in de reeks rond de bekende Amsterdamse rechercheur. De reeks is oorspronkelijk gestart door Appie Baantjer, maar sinds het zesenzeventigste deel heeft Peter Römer de fakkel overgenomen.
Het verhaal begint met De Cock die op het punt stond om met zijn vrouw naar een balletvoorstelling te vertrekken, toen een telefoontje hier een stokje voor stak. De misdaad houdt duidelijk geen rekening met leuke uitjes. Samen met zijn collega Vledder verschijnen ze op de plaats delict. Ze vinden er een dode vrouw in bed. Op het eerste gezicht was er niets speciaals te zien, maar een alerte huisarts haalde er de politie bij, omdat ze vermoedde dat het geen natuurlijke dood was. Daarin kreeg ze gelijk. Het is aan De Cock en zijn team om de zaak te onderzoeken.
Tijdens het onderzoek ontdekt De Cock al snel dat het slachtoffer niet echt geliefd was. Hennie was een aardappelhandelaarster die het bedrijf van haar vader had overgenomen en er een succes van had gemaakt. Ze bezat veel vastgoed en bemande elke zaterdag een marktkraampje. Ze zat er dus duidelijk warmpjes in. En Hennie was daarnaast ook nog een harde tante met een eigen visie. Een erg intrigerend en goed neergezet personage, dat meer vijanden dan vrienden had.
Meerdere mensen hadden dus wel een reden om Hennie iets aan te doen. Zoals haar zoon Tonnie en neef, die wel wat hadden meegemaakt. Haar nicht Coby, die tot een jaar geleden samen met Hennie op de markt stond. Of Dennis, de uitbater van de sportschool waarvan de huur door Hennie niet meer werd verlengd. De Cock heeft er zijn handen aan vol, en het helpt ook niet dat de bewoners van de wijk De Jordaan wel van alles zien en roddelen, maar hun mond dichthouden tegen de politie. En dan is er nog de druk van zijn overste commissaris Buitendam, die wil dat de rechercheur dringend een deel van zijn vele verlofdagen opneemt. Iets waar zijn mevrouw De Cock ook helemaal achterstaat.
Dit alles zorgt ervoor dat De Cock voor het eerst met een muurvaste zaak zit. Hij is radeloos en weet niet meer wat te doen. Hij geeft het zelfs bijna op, en dat is iets dat we als lezer nog nooit hebben gezien. Je voelt bijna zelf de wanhoop van de rechercheur. Dat maakt het uiteindelijk wel een interessant plot. Naar het einde toe krijgen we dan eindelijk nog een plottwist. Maar in mijn ogen komt deze toch wel iets te laat en is de wending te braafjes gehouden.
De schrijfstijl van Peter Römer is eenvoudig en toegankelijk, en is vergelijkbaar met de vorige boeken in de reeks. Qua terugkerende kenmerken is De Cock en de eenzame dood dan ook doorsnee Baantjerverhaal, met de vaste gewoonten (het cafébezoek) gecombineerd met de huidige technologie. Het verhaal leest naar gewoonten ook erg snel, er zit zeker voldoende vaart in. Wel verbaast het me dat het aantal moorden in dit boek erg beperkt blijft.
Ik ben een grote fan van de boeken over rechercheur De Cock. Ook nu ze al een tijdje worden geschreven door Peter Römer blijf ik er telkens reikhalzend naar uitkijken. Maar waar ik de vorige twee delen, De Cock en de schim uit het verleden en De Cock en de schaduw van de dood echt van een uitzonderlijk hoog niveau vond, stelt dit negenentachtigste boek mij een beetje teleur. Het concept van de wanhopige De Cock is op zich intrigerend, maar de uitwerking schiet te kort. Een iets minder voorspelbaarder einde had het geheel al een stuk boeiender en spannender gemaakt. Maar de lat lag dan ook heel hoog na de vorige fantastische delen. Hopelijk is De Cock en de eenzame dood een eenmalig dipje, en zorgt het negentigste boek – dat in januari verschijnt – weer voor een waar leesfeest! Ik geef dit boek 2,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
