"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Bercka

Zaterdag, 1 februari, 2020

Geschreven door: Linda Zoet
Artikel door: Sanne Wortman

Soms is liefde gewoon niet zo leuk

[Recensie] Dit boek had zeker potentie met een gezellig fantasy-wereld, coole dramatische geschiedenis, en interessante karakters. Helaas waren daar ook nog de schrijfstijl en de zogenaamde ‘romantiek’…

Het verhaal
Bercka de vestingstad gaat over Lynna, een vrouw waarvan je heel lang niet weet hoe oud ze is. Verder weet je ook weinig over haar behalve dat ze mee gaat doen aan een toernooi om geld te winnen waarmee ze Bercka opnieuw op kan bouwen. Vestingstad Bercka is namelijk een aantal jaren geleden overvallen door de ridders van heer Finian. Hierbij zijn de ouders van Lynna voor haar ogen vermoord.

Op het toernooiterrein komt ze al heel snel haar oude gilde tegen, waar ze een aantal jaar mee optrok na de verwoesting van Bercka. Het gilde heeft inmiddels een nieuw lid, een knappe man van onbepaalde leeftijd genaamd Hidde. Lynna ziet Hidde wel zitten, maar hij trekt stiekem op met de ridders van heer Finian.

Pluspunten
Al deze elementen vormen een goede basis voor een leuk fantasyverhaal. De geschiedenis met Bercka is heftig, wat Lynna een goede achtergrond en motivatie geeft, en het biedt veel mogelijkheden voor een spannend verhaal. Bovendien blijkt Bercka een stad geweest te zijn waarin mensen leerden om heel goed te vechten zodat ze de grens van het land konden bewaken. Een stad waarin iedereen super veel traint en bizar goed is in zwaardvechten en boogschieten is een fantastische basis voor een goede fantasy.

Boekenkrant

Het grote toernooi Gallico was een originele locatie voor een verhaal. Omdat deze voor de hoofdpersonen ook nieuw is, kun je het samen met hen ontdekken en omdat het een soort feest is, gaf dat een leuke sfeer.

Het hele mysterie met Hidde en wat hij met de ridders van heer Finian moet, die natuurlijk de slechteriken zijn omdat ze bij Finian horen, is ook spannend. Je krijgt ook hoofdstukken uit het perspectief van Hidde en dan begrijp je waarom hij met de ridders omgaat. Het is fijn als boeken meerdere invalshoeken belichten omdat één persoon nooit alles kan weten en een verhaal vaak meerdere kanten heeft. Dat kwam in Bercka de vestingstad goed naar voren.

De romance
Dan is er de aantrekkingskracht tussen Hidde en Lynna. Omdat je hoofdstukken vanuit beide perspectieven leest, snap je de romantiek van beide kanten. Doet een van de twee onaardig, dan is dat vanuit achterdocht, of boosheid, of een andere zeer menselijke eigenschap die je snapt omdat je beide kanten leest. Soms waren de hoofdstukken niet chronologisch opgeschreven. Dan maakte je een klein sprongetje terug in de tijd als je van perspectief wisselde. Daardoor werden sommige gebeurtenissen die in eerst instantie onduidelijk waren, toch nog uitgelegd. Dat was op zich goed gedaan.

Het grootste nadeel van het liefdesdrama is dat deze zo enorm veel ruimte in beslag nam. Het hele avontuur van Lynna en haar strijd in het toernooi, de ridders van heer Finian, haar twijfels over de toekomst, al die coole dingen, krijgen weinig aandacht vergeleken met de romance. Het grootste deel van het boek ging over de gevoelens van Lynna en Hidde. Dat ze elkaar zo enorm leuk vinden, maar dat eng vinden en dus stom tegen elkaar doen, maar elkaar wel heel leuk vinden, etcetera. Kom op jongens, niet zo moeilijk doen! Elke keer was er wel weer iets nieuws wat de boel dwarsboomde, ondanks dat ze kennelijk samen moeten zijn.

Het is echt jammer dat zoveel aandacht naar deze dramatische romance ging, die soms ook nog eens raar en eng was. Omdat ze elkaar leuk vonden, was kennelijk allerlei gedrag acceptabel, maar als iemand opeens zonder toestemming mijn spullen ging doorzoeken of ongevraagd in mijn tent stond terwijl ik me aan het omkleden was, zou ik dat niet oké vinden.

De schrijfstijl
Toch was dit vreemde liefdesverhaal niet eens zo erg. Liefde hoeft niet altijd logisch te zijn, en als Lynne en Hidde blij worden van mensen die zomaar je tent in komen, dan mag dat. Het grootste minpunt van het boek was de schrijfstijl. Die zorgde er namelijk voor dat het verhaal zowel te traag als te snel ging. Er gebeuren heel veel onbelangrijke dingen in het boek. Ten eerste dus al dat gedoe tussen Lynna en Hidde. Niet dat dat per se onbelangrijk was, maar de hoeveelheid woorden die eraan besteed werd, mocht echt minder.

Er wordt ook heel veel beschreven over alledaagse gebeurtenissen. Dat ze naar een andere tent op het toernooiterrein gingen, dat ze wat aten, dat ze gingen slapen, dat ze gingen trainen. Maar het voegde vaak weinig toe aan het verhaal en zorgde ervoor dat het toernooi uiteindelijk driekwart van het boek besloeg terwijl er feitelijk weinig gebeurde.

Als er dan wel eindelijk wat spannends gebeurde, ging het juist veel te snel. De hoogtepunten werden net zo oppervlakkig en kort beschreven als avondeten of een stukje paardrijden in de omgeving. Bijvoorbeeld wanneer ze (SPOILER ALERT) eindelijk het toernooi wint waar al driekwart boek naartoe wordt gewerkt…

“De ridder had het teken van overgave gegeven. De scheidsrechter kon niet anders meer dan haar als winnaar aanwijzen. Een luid gejuich kwam van de tribune.
Iedereen vertrok naar het veld waar de braderie was, want daar zou het grote feest gehouden worden ter afsluiting, en daar konden ze de winnaars van Gallico feliciteren later die dag.”

Hier werd dus al ruim tweehonderd pagina’s naartoe gewerkt en Lynna wil dit al heel lang heel graag. Maar veel meer woorden worden er niet aan vuil gemaakt. Hoogtepunten zijn hierdoor geen hoogtepunten maar gewone gebeurtenissen die zonder veel moeite voorbij gaan.

De oppervlakkigheid kwam ook nog terug in hoeveel – of eigenlijk hoe weinig – je weet over het achtergrondverhaal. Op zich is het goed om vraagtekens op te roepen bij je lezer zodat deze door wil lezen. Maar gebeurt dit te veel, dan kun je als lezer het gevoel krijgen dat je geen idee hebt wat er aan de hand is en wordt het boek een stuk minder leuk. Zoveel dingen hadden meer uitgediept mogen worden, van (de geschiedenis van) het land, tot aan karakters. Van beste vriendin Synnove weten we bijvoorbeeld niet veel meer dan haar naam, het feit dat ze graag kleren maakt en dat ze de beste vriendin is. En dat is dan nog een van de meer uitgewerkte karakters. Wel kun je op deze manier veel informatie zelf invullen, wat soms fijn kan zijn. Bijvoorbeeld bij de vechtstijlen werd er zelden precies beschreven wat voor bewegingen er gemaakt werden. Dit werd meestal (iets te vaak) vermeden zodat je er je eigen invulling aan kon geven.
Pas tegen het eind van Bercka de vestingstad weet je eindelijk genoeg en komt er een beetje vaart in het verhaal.

Nog een punt over de schrijfstijl was dat er gekkigheden in zaten. Er werd buitensporig vaak gebruikgemaakt van ‘die man’ of ‘die vrouw’ terwijl ‘hij’ of ‘zij’ of de naam ook gewoon kon. Het voelde houterig aan. Net als het overmatige gebruik van het woord ‘vestingstad’. Ook zaten er soms spelfouten in de tekst, zoals ‘andere’ waar ‘anderen’ moest staan.

Al deze puntjes met de schrijfstijl waren echt erg jammer, want het verhaal was, zoals gezegd, in principe goed.

Potentie
Het land, de geschiedenis, Lynna, haar achtergrond en doelen waren erg tof. De tijd op het toernooi gaf het gevoel op een feestelijke middeleeuwse fair te zijn, de kruidentuinen waren dan weer heerlijk rustgevend, zwemmen in de rivier was een en al vrolijkheid terwijl Bercka zelf stoer en sterk was. Met een hele hoop minder liefdesgezeur en een duidelijkere schrijfstijl was het een leuk boek geweest.


Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles