Vijf nieuwe vriendinnen
[Recensie] Annemartien Berkelaar heeft in Betoverend Toscane een heerlijk feelgoodverhaal neergezet over zeven Nederlandse vrouwen die op beeldhouwcursus gaan op een prachtig landgoed in Italië. Ieder met een ander doel voor ogen.
Chloë is op zoek naar de liefde van haar leven, terwijl Baukje wil ontsnappen aan haar opdringerige ex. Sinds Fenna’s kinderen het huis uit
zijn, worstelt ze met het Lege Nest Syndroom. Suzan is onlangs haar man verloren waardoor ze de zin in het leven kwijt is. En Anouk wil niets liever dan haar hart volgen, maar mist dat ene duwtje in haar rug. Zal deze beeldhouwvakantie ze nieuwe inzichten geven?
De auteur heeft ervoor gezorgd dat dit boek een hoog feelgood-gehalte heeft. Het is een heerlijk boek om in tijden van spanning of drukte te
lezen, zodat je een vakantiegevoel ervaart terwijl je toch in je dagelijkse beslommeringen zit. Het is een pakkend verhaal met beeldende omschrijvingen. De mooie landschappen, het eten wat ze nuttigen (inclusief de geuren, smaken en kleuren) tonen de prachtige ambiance van Toscane.
Betoverend Toscane leest zeer vlot met als enige kanttekening dat er best veel personages in voor komen. Doordat de auteur (vooral in het begin) snel ‘switcht’ tussen de personen (zichtbaar door een witregel) is het belangrijk even je aandacht erbij te houden om een goed overzicht te krijgen. Wanneer je de personen beter leert kennen, valt alles wat meer op z’n plaats en onderscheid je ze beter.
Door het gemêleerde gezelschap van de zeven dames is er altijd iemand waaraan de lezer zich kan spiegelen. De auteur heeft ervoor gezorgd dat de personages niet alleen verschillen in leeftijd, maar weet ook iets kenmerkends te benoemen. De persoonlijke eigenschappen worden gaandeweg het verhaal steeds verder uitgediept. Een aantal personages had ik graag iets beter leren kennen. Ze zijn net iets minder besproken dan de anderen. Hoewel ze verschillen in leeftijd, levensfase en ze allemaal op hun eigen manier nog veel te leren hebben, zijn ze alle zeven verliefd geworden op Toscane…ook de lezer.
Annemartien Berkelaar heeft het onderwerp vriendschap een groot aandeel gegeven in het boek. Wat begint als een kennismaking onder medecursisten mondt uit tot een hechte groep dames die allemaal oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar en al snel een innige band hebben. Ze sporen elkaar aan, luisteren en helpen bij problemen. Je proeft duidelijk de gezelligheid in de groep. Doordat je zo betrokken bent bij de groep, voelt het alsof de lezer ook deelneemt aan deze beeldhouwcursus.
Op een originele manier heeft de schrijfster omvangrijke onderwerpen in het verhaal verwerkt. Zo maakt ze het Lege Nest Syndroom bespreekbaar door in te gaan op de verwarrende gevoelens en emotie die je als ouder kan ervaren om een nuttige invulling van de tijd te vinden. Ook onzekerheden over persoonlijke capaciteiten en de emoties die spelen bij rouwverwerking zijn op een mooie manier verwerkt.
Hoewel het een zeer prettig boek is met genoeg humor, romantiek en leuke belevenissen in een prachtige omgeving vinden er eigenlijk geen heel grote gebeurtenissen plaats. Desalniettemin zorgt het boek voor heel wat ontspannen momenten. Aan het einde komen enkele grote tijdssprongen voor, waarbij wel teruggekeken wordt op belevenissen, maar het voelt alsof de auteur plotseling haast heeft gehad.
Deze heerlijke zomerse feelgoodroman krijgt van mij 4 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
