Het verlangen om erbij te horen
[Recensie] Bevroren behoeften gaat over de 45-jarige Mia die al jaren in Australië woont. Het boek begint op het moment dat Mia wakker wordt in een ziekenhuis. Ze was drie maanden lang van aardbodem verdwenen en werd uiteindelijk gevonden op het strand. Haar geheugen is compleet verdwenen en ze kan niet meer praten. Haar spraak komt langzaam weer op gang, maar haar geheugen laat haar lang in de steek. Wanneer de kerstperiode aanbreekt wordt Mia door Jane uitgenodigd om bij haar thuis de feestdagen te komen vieren. Jane is de behandeld arts van Mia. Mia neemt de uitnodiging aan en gaat met Jane mee naar huis. Daar ontmoet ze Fiona en Sarah. Fiona is de partner van Jane en Sarah is een vriendin van hen. Mia en Sarah worden verliefd op elkaar en gaan vrij snel na de ontmoeting samenwonen. De herinneringen aan vroeger en aan wat er gebeurd is in de drie maanden dat ze verdwenen was, komen langzaamaan terug.
Mia is niet de enige met ‘problemen’, ook Sarah, Jane en Fiona hebben een moeilijke jeugd gehad. Tijdens de vele gesprekken die er volgen, laten de vier vrouwen langzaam hun verleden los en zijn ze klaar voor een nieuwe start.
Het boek begon spannend met het ontwaken van Mia in het ziekenhuis, ik kreeg het idee dat het een thriller was in plaats van een roman. Na twee of drie pagina’s was niet alleen de spanning volledig verdwenen, maar vond ik het verhaal ook nog eens moeilijk te volgen. Er waren een aantal punten waar ik mij aan ergerde. Zo liepen het heden en verleden door elkaar en waren de flashbacks soms in tegenwoordige tijd en soms in verleden tijd en soms zelfs in beide. Ook waren er voor mij een heleboel dingen onduidelijk. Soms was het niet duidelijk met wie Mia aan het praten was, omdat er geen naam van de andere persoon genoemd werd. Er miste vaak een omschrijving van de manier waarop iets gezegd werd, bijvoorbeeld boos of blij, hierdoor interpreteerde ik dingen vaak verkeerd. Soms wist ik niet over wie Mia praatte, omdat er geen naam genoemd werd, maar alleen ‘hij’ of ‘zij’.
Verder waren er ook dingen die niet klopten. Op een bepaald moment zit Mia bij het zwembad, maar ineens belt ze met de vaste lijn en ligt ze op de bank. Of een moment waarop ze van haar fiets stapt, naar een raam toeloopt om naar binnen te kijken en fietst ze. Ik vond het heel lastig om de verstreken tijd te bepalen. Er wordt bijna niet aangegeven welke dag het is of een zin als ‘drie dagen later…’. Pas op bladzijde 240 kwam er een duidelijke tijdsaanduiding. Voor mijn gevoel speelde het hele verhaal zich in twee weken af, maar het had net zo goed twee jaar kunnen zijn. In het laatste hoofdstuk wordt duidelijk dat het verhaal zich in precies een jaar afspeelt.
Er staan veel spelfouten in het boek, er missen lidwoorden of aanhalingstekens en soms staat er een aanhalingsteken in het midden van een zin. Ik vind het ook vervelend dat elke nieuwe zin op een nieuwe regel begint, dat leest voor mij niet prettig. Ook gebruikt Van der Meij heel veel witregels die naar mijn mening onnodig zijn. Een nieuwe alinea is ook makkelijk aan te duiden met een verspringing aan het begin van een zin. De schrijfster maakt helemaal geen gebruik van de verspringingen, ook niet in een dialoog, hierdoor is het vaak lastig om te bepalen wie wat zegt.
Het verhaal zelf vond ik niet logisch, ik zit nu nog steeds met vragen die tijdens het lezen niet beantwoord zijn. Waar komt bijvoorbeeld die verliefdheid ineens vandaan? Waarom gaat Mia samenwonen met Sarah terwijl ze haar nog geen 24 uur kent? Hoezo moet er een ambulance komen? Waren Eleonora (een collega van Mia) en Mia verliefd op elkaar?
Een kleine greep uit de vragen waar ik nog steeds mee zit. Ik mis voor mijn gevoel een heleboel cruciale informatie. Ik denk dat Van der Meij het op zich goed heeft uitgedacht, maar dat het niet duidelijk genoeg naar voren is gebracht in het boek. Mia, Jane, Fiona en Sarah zijn alle vier vrouwen met een moeilijk verleden. Dat is mogelijk, maar door de manier waarop de vrouwen elkaar leren kennen, lijkt het allemaal heel geforceerd. Ik krijg het gevoel dat Van de Meij te veel geprobeerd heeft om iedereen een ‘achtergrond’ te geven. Dat was helemaal niet nodig, het was niet erg geweest als er één of twee mensen geen lastig verleden hadden gehad.
Jane, Fiona en Sarah vertellen Mia op gegeven moment over hun verleden. Dat doen de vrouwen apart van elkaar, dus elke keer zijn ze alleen met Mia. De hoofdstukken waarin de vrouwen vertellen, zitten precies achter elkaar. Voor mijn gevoel komt dat niet natuurlijk over. Ook is de manier waarop de vrouwen vertellen voor mij onnatuurlijk. Het is meer een betoog, dan een dialoog. Ik heb gemerkt dan Van der Meij haar best gedaan heeft, misschien iets te veel zelfs. Sommige stukken komen dus geforceerd op mij over. Ook probeert ze op sommige momenten heel poëtisch te zijn, terwijl ik dat niet in het verhaal vind passen. Tot slot kreeg ik soms het gevoel dat ze bij sommige stukken te veel een thriller probeerde te schrijven, dat ze het spannend probeerde te maken. Dat lukte alleen niet echt, naar mijn mening is het ook geen verhaal dat je spannend hoeft te maken. Dat heeft geen toegevoegde waarde.
Ik heb lang over dit boek gedaan. Ik moest veel nadenken, waardoor ik er niet lekker in kwam en ook niet lekker doorheen ging. Ik merk wel dat Van der Meij haar best gedaan heeft en ik snap de intentie van het verhaal. Het is een goed verhaal, maar het moet nog uitgewerkt worden, dit leek meer op de opzet of het eerste manuscript. Dit boek krijgt van mij twee van de vijf sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
