Een krant met gevoelens
[Recensie] Nooit over nagedacht dat de kranten die iedere ochtend in vrachtwagens worden geladen, ook gevoelens hebben. In De verschillende pagina’s worden door de wind meegenomen en en vinden een bestemming als poetsdoek, tochtstrip, bootje of hoedje. Het levert prachtige stillevens op met een jongetje dat met een papieren bootje speelt, een ander kind dat zijn goudvis begraaft en een man in een park die zich verlegen achter een krantenpagina verschuilt. Met eenvoudige teksten als: ‘Ik vond de liefde. En leerde verdriet kennen’. Een beetje grof geschilderd in een stijl die aan Harrie Geelen doet denken. Fraaie vierkante tafereeltjes met stukjes krant er duidelijk zichtbaar in verwerkt. De krant voelt en beleeft, dat kan in een verhaal. Opvallend genoeg: eigenlijk niemand leest de krant. Totdat de laatste bladzijde belandt bij een man die de moed verloren is maar de moeite neemt de krant te gebruiken waarvoor hij is bedoeld. ‘Voor het eerst las iemand wat ik te zeggen had’. Er volgt een verrassende ontknoping waarbij de ontroering na meerdere keren lezen alleen maar toeneemt. Met een vleugje typisch Zuid-Amerikaans magisch realisme dat goed in het verhaal past. De krant heeft zijn bestemming toch nog gevonden. Gelukkig gaat dat vaak zo in het leven. Blijkbaar ook bij dingen. Een subtiel en gelaagd prentenboek, uitgegeven bij het Belgische Tiptoeprint dat al eerder liet zien een oogje te hebben voor bijzondere buitenlandse uitgaven. — Eerder verschenen op JaapLeest
