"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Blauw gras

Donderdag, 29 november, 2018

Geschreven door: Elly Godijn
Artikel door: Annelien Kruithof

Dappere keuze om zo’n persoonlijk document te publiceren

[Recensie] Blauw gras is eigenlijk een dagboek, geschreven door een moeder die vijftien weken te vroeg beviel van haar dochter. Halverwege het boek benoemd Godijn ook dat ze een dagboek bij wil gaan houden om zo een boek met een positief gevoel uit te kunnen gaan brengen over een situatie als deze. Hoe ze al die eerdere weken ook zo per dag heeft kunnen beschrijven, weet ik niet. Misschien schreef ze af en toe toch al wat op?

Waar ik mij meestal goed kan inleven in een ander en diens situatie, denk ik dat je zelf een soortgelijke ervaring moet hebben om helemaal in het boek te komen. Heb je deze ervaring, dan geloof ik meteen dat er veel herkenning is en dat het enorm fijn is om hierover te lezen. Zelf heb ik deze ervaring gelukkig niet, maar dit zorgt er ook voor dat ik tijdens het lezen van dit persoonlijke document echt een toeschouwer bleef. Juist doordat dit zo’n persoonlijk verhaal is en ik niet kan voelen wat Godijn in die tijd voelde, vind ik het erg moeilijk om dit boek te beoordelen.

Doordat het boek volledig in dagboekvorm is, en zij logischerwijs in een soort bubbel leefde op dat moment, leest het boek voor mij wat traag. Er zijn veel herhalingen, deels omdat Lotus verschillende keren aan de beademing moest of omdat de verzorging en het buidelen toch iedere keer terugkomt, maar ook omdat Godijn veel woorden uitlegt. Nu is het fijn om af en toe uitleg te krijgen zodat je ook als buitenstaander ook weet waar het over gaat, maar door de keuze van Godijn om deze uitleg steeds in het verhaal te plaatsen, lees je verschillende keren eigenlijk dezelfde uitleg. Dit had voorkomen kunnen worden door deze woorden en hun uitleg achterin het boek te bundelen en hier naar te verwijzen.

Verder heb je in een dagboek alle ruimte om je gevoel per dag op te schrijven en omdat het dan iets voor jezelf is, zal dit niet storend zijn. Hoewel ik het moeilijk vind om toe te geven, dacht ik persoonlijk soms ‘ja nu weten we het wel’. Ik begrijp echt dat in een zware periode je ook vaak dezelfde gevoelens hebt, maar een boek is uiteindelijk toch iets heel anders dan een dagboek die je puur voor jezelf schrijft. Wel geef ik meteen toe dat dit waarschijnlijk anders al zijn voor mensen die een soortgelijke ervaring hebben. Door de herkenning die je dan hebt, zal de openheid van Godijn alleen maar prettig zijn.

Boekenkrant

Ik vind het dan ook een dappere keuze om zo’n persoonlijk document te publiceren. Je stelt je dan erg kwetsbaar op en dat moet je durven. Ieder persoon is anders en soms ligt dit je wel of juist niet. Zo heb ik niet veel met spiritualiteit en vond ik het boek soms te zweverig. Ook vroeg ik me soms af hoe het (dag)boek eruit had gezien wanneer de afloop anders was geweest. Ik geloof dat Godijn een positief ingesteld iemand is en ook snap ik de frustratie wanneer dokters of verpleegkundigen je erop blijven wijzen dat het mis kan gaan, maar soms heb ik toch moeite met haar houding. Ze is er zo van overtuigd dat Lotus zal blijven leven, dat ze af en toe afgeeft op de medische staf. Ze schrijft ook dat ze heus wel weet dat het anders kan, maar ze is overtuigd van Lotus haar kunnen. Dat is alleen maar bewonderenswaardig, maar om dan zo af te geven op de medische staf die haar waarschijnlijk vooral een realistische kijk willen mee geven vind ik lastig. Hetzelfde in een situatie waarin een andere moeder erg verdrietig is wanneer ze haar kind niet vast mag houden. Dit kind is een stuk ouder dan Lotus en Godijn vindt duidelijk dat die moeder minder reden heeft tot verdriet omdat dat kind ouder is en zijzelf nog minder kan met Lotus. Wat goed is voor het kind gaat voor en dat moet die moeder toch begrijpen. Gelukkig schrijft ze ook nog dat ze niet zo moet oordelen over anderen en daar ben ik het volledig mee eens.

Later in het boek, wanneer Lotus in een andere couveuse in een hoekje ligt en Godijn een moment heeft met haar dochter zonder dat anderen op haar letten, maakt zij toch ook de keuze om Lotus meer aan te raken dan eigenlijk mag op dat moment. Eigenlijk doet zij dan ook waar zij de andere moeder op afrekende. Menselijk, maar ook een voorbeeld dat oordelen over een ander wel heel makkelijk is.

Zo zijn er wel meer dingen die genoemd worden waarvan ik overtuigd ben dat het de pure gevoelens zijn van Godijn op dat moment. Waarbij ik als lezer een wenkbrauw optrek, maar tegelijk ook snap dat je dat op zo’n moment kunt ervaren. Wel zijn zulke momenten voor mij een extra twijfel of je zo’n dagboek wel zou moeten publiceren omdat het allemaal zo persoonlijk en in een kwetsbare tijd geschreven is.

Dit boek is niet aan mij besteed, maar ik snap dat het voor degenen met een zelfde ervaring juist een heel fijn en herkenbaar boek kan zijn. Dat is ook de reden waarom ik met mijn score het gemiddelde wil nemen en toch 3 sterren geef.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur:

De stilte van 2021

Blauw Gras

Angela & Emma