Altijd op de vlucht
[Recensie] Het zijn niet de minste namen die Naomi Rebekka Boekwijt aanbevelen. Manon Uphoff noemt haar zeer, zeer getalenteerd, A.H.J. Dautzenberg vergelijkt haar met Alex Boogers en Marieke Lucas Rijneveld. Wat dergelijke aanbevelingen waard zijn moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken maar in dit geval kan ik hiermee volmondig instemmen. Bloedblaren is een krachtig stuk proza op hardcoretempo en tegelijk een aandoenlijk verhaal over een beschadigde ziel.
Boekwijt is een jonge schrijfster, geboren in 1990 en heeft al enkele goed ontvangen titels op haar naam staan. Haar verhalenbundel Pels kwam op de shortlist van de Academia Debutantenprijs, de debuutroman Hoogvlakte schopte het tot de shortlist van de BNG Literatuurprijs. Ze woont nu in Denemarken, werkt als huisschilder en is intensief beoefenaar van Crossfit. Met name dat laatste beheerst het leven van de hoofdpersoon in Bloedblaren.
Crossfit als vluchtgedrag
CrossFit is een manier van fitness die gewichtheffen, atletiek en gymnastiek combineert in een trainingsvorm. Gedurende de training worden functionele bewegingen op een gevarieerde manier in een hoge intensiteit zo snel mogelijk uitgevoerd.
Liv is er erg goed in. Ze heeft een strak trainingsschema waarvan een deel voorafgaat aan elk hoofdstuk van de twaalf hoofdstukken die een maand beslaan. Een jaar uit het leven van Liv.
Ze traint als een bezetene. Niet alleen de mensen om haar heen pushen haar om steeds harder en verder te gaan, het komt ook uit haarzelf. In eerste instantie denk je dat het alleen maar prestatiedrang is, maar langzaam wordt duidelijk dat zij ook op de vlucht is voor haar demonen. Ze is als kind gepest. Op steun van haar vader, haar enige ouder, hoefde zij niet te rekenen.
Behalve het dagelijkse afbeulen heeft zij nog een andere uitdaging: het opknappen van de woning die zij na veel opofferingen heeft kunnen kopen. Zij woont daar met Emilie, een heel ander type, studente en beoefenaar van yoga. Ze gaan wonderwel goed samen.
Haar prestaties vallen op en ze wordt geselecteerd om aan wedstrijden deel te nemen. Ze gooit er nog een schep bovenop en het kan niet uitblijven: het lichaam protesteert. Eerst in de vorm van Bloedblaren, maar ja, die kun je afplakken en weer door. Het signaal wordt niet op waarde geschat en ze gaat over haar grenzen heen. Leerzaam. Liv leert dan de waarde van echte vriendschap kennen, van de enkelen die oprecht om haar geven. Tegelijk is het een confrontatie met zichzelf. Is al dat maniakale trainen niet gewoon een manier van vluchten voor de werkelijkheid, een levenshouding om maar niet terug te vallen in de zelfverminking van weleer?
Hoog tempo in sterk gecomponeerd verhaal
Bloedblaren heeft een tempo dat meebeweegt met het onderwerp of de bezigheid van Liv. De zinnen zijn kort en krachtig. Tussen het trainen door krijg je een beeld van hoe de geestelijke toestand van Liv zich ontwikkelt en hoe het zover met haar heeft kunnen komen. Het is niet beschreven op een manier die bedoeld is om medeleven op te wekken, het is eerder rauw, hard en krachtig. Dat werkt heel goed uit; het medeleven komt er toch wel.
Het is een sterk gecomponeerde roman die van begin tot eind weet te boeien. Met Bloedblaren bewijst Boekwijt dat ze het stadium van veelbelovend talent inmiddels wel is ontgroeid!
—
Eerder verschenen op jkleest.nl
—
Enquête. Bazarow en De Leesclub van Alles zoeken de nieuwe leeslijst Nederlands. Doe je mee? Welke boeken van nu moeten jongeren volgens jou zeker lezen. Laat het ons hier weten: https://lnkd.in/dBRuAUX. Invullen kan tot en met 26 november.
