Spannend en leuk, maar pas op het einde
[Recensie] Rami Nieminen wordt doodgestoken door Antti Mielonen. De rechercheur die belast wordt met het onderzoek blijkt een oude bekende te zijn van de twee mannen. Jari Paloviita werd op school gepest door Rami en de enige die voor hem opkwam was zijn beste vriend Antti. Jari staat voor zijn gevoel op een t-splitsing: houdt hij zich aan de plichten die hij heeft als politieman of blijft hij loyaal aan zijn beste vriend?
Bloedbroeders is het eerste deel in de Rivierdelta-trilogie van de Finse schrijver Tuominen. Van de twee andere delen (Levensgevaarlijk en Monddood) is nog geen verschijningsdatum bekend.
Het boek is opgedeeld in twee delen: het heden waarin de moord heeft plaatsgevonden en het verleden waarin je de twee vrienden Antti en Jari volgt als jonge jongens. Het heden wordt verteld vanuit twee verhaallijnen: Jari en Henrik, een collega van Henrik.
In het begin was het wat lastig om erin te komen. De tijden in de verhaallijnen van het heden lopen niet gelijk. Bij Jari was het bijvoorbeeld al ochtend terwijl het bij Henrik avond was. De hoofdstukken zijn kort, maar wel heel gedetailleerd en net iets té waardoor je teveel en onnodige informatie krijgt. Je hoeft bijvoorbeeld niet te weten van welk merk de diepvriesmaaltijd van Henrik is. Ook wordt er veel herhaald. Zo komt er heel vaak naar voren dat de rechtszaak van Mr. Muscle eraan komt, maar dat weet je ook wel nadat het twee keer ter sprake is gekomen.
Er was iets geks aan het boek dat ik in eerste instantie niet kon plaatsen. Pas aan het eind kwam ik erachter wat me de hele tijd al dwarszat. De stukken die zich in het heden afspeelden, hadden voor mijn gevoel een hele andere stijl. Het las niet vlot weg, te veel details en weinig diepgang. Terwijl het verhaal in het verleden veel pakkender was. De personages kwamen wat dichterbij en het was allemaal begrijpelijker. Ik denk dat dat dus te maken heeft met de tijd waarin het geschreven is. Het heden is geschreven in de verleden tijd en het verleden in de tegenwoordige tijd.
De personages leer je pas echt goed kennen in de verleden tijd. In het heden zijn ze heel oppervlakkig en hebben ze allemaal wel wat ‘kuren’, maar er wordt nog geen tekst en uitleg over gegeven. Hierdoor bleven ze een beetje op afstand. Dat is erg jammer, zeker omdat Henrik een grote rol speelt in het verhaal in het heden en niet voorkomt in het verleden. Hij doet dingen waar je vraagtekens bijzet, maar er komt verder geen uitleg. Ik hoop dat dat nog komt in het tweede deel.
Daar komt bij dat Jari en Henrik in het boek altijd bij hun achternaam worden genoemd. Er wordt constant een soort afstand gecreëerd tussen de personages en de lezer. Linda, een andere collega, wordt dan wel weer altijd bij haar voornaam genoemd. Bij Rami en Antii wisselt het: de ene keer alleen de achternaam en de andere keer de voor- en achternaam, net als bij andere personages die geen grote rol spelen. Tuominen is hier niet echt consistent in.
Pas de laatste 100 bladzijden wordt het echt spannend. Er komt dan eindelijk een beetje actie in het verhaal. Dat laatste stuk vond ik echt heel erg leuk en goed geschreven, dus het is jammer dat Tuominen dat niet het hele verhaal heeft gedaan. Ik hoop dat hij dit doorpakt in deel 2. Als lezer zit je na het plot nog met zoveel vragen dat je deel 2 eigenlijk wel moet lezen om dit goed te kunnen afsluiten. Ondanks dat dit deel me erg tegenviel, ben ik wel benieuwd naar het volgende deel. Zeker omdat er zoveel onduidelijk is. 2 sterren voor Bloedbroeders
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
