Een vakantieboek met een vergeten verhaallijn
[Recensie] Als kort verhaal is Bloedhitte leuk om te lezen, vooral omdat je er van in een vakantiestemming raakt. En dat alleen al is de moeite van het lezen waard. De twee vriendinnen Lieke en Monique zijn toe aan rust en ontspanning en besluiten om samen op vakantie te gaan naar de Algarve. Het huwelijk van Lieke is nog niet zo lang geleden op de klippen gelopen en ze hoopt dat een zonvakantie haar goed zal doen. Maar bij aankomst in het hotel blijkt dat de accomodatie anders is dan ze hadden gedacht. In plaats van met een cocktail aan het zwembad te zitten, moeten ze het doen met gezonde drankjes zónder alcohol. Desondanks besluiten de vrouwen om hun vakantie niet te laten verpesten.
Als eeuwige flirt ontbreekt het Monique niet aan mannelijke aandacht. Wanneer Lieke haar vriendin op een ochtend niet aantreft in haar kamer en Lieke bij de receptie om hulp vraagt, wordt in eerste instantie niet aan iets ergs gedacht. De receptioniste weet te vertellen dat zij heeft gezien dat Monique ’s nachts op pad ging. Ook de politie gaat er vanuit dat Monique bij iemand anders in het bed is beland. Maar wanneer Lieke zelf op onderzoek uitgaat, blijkt er toch wat anders aan de hand te zijn.
Starende man
Al vanaf de eerste pagina zorgt Bloedhitte ervoor dat je in een vakantiestemming komt, doordat het verhaal begint als Lieke en Monique op de luchthaven van Faro wachten op hun koffers. Iedereen die weleens met het vliegtuig naar zo’n zonnige bestemming is gevlogen, kan zich goed voorstellen hoe het er bij een bagageband aan toegaat. Per touringcar reizen de dames vervolgens naar hun hotel. Ook dit roept vakantiegevoelens op, want de bus moet eerst verschillende tussenstops maken bij andere hotels voordat Lieke en Monique bij het resort aankomen. Bloedhitte is dan ook uitermate geschikt voor wie deze zomer niet op vakatie gaat, maar toch een beetje het vakantiegevoel wil ervaren.
Het verhaal leest vlot en de spanning zit er al vrij snel in. Bij aankomst op de luchthaven merkt Lieke dat er een man naar haar staart. Toevallig (of niet?) komt de man in de bus vlak achter haar zitten. Gelukkig blijkt hij in een ander hotel te verblijven, maar de dagen daarna duikt hij een paar keer op in het hotel waar Lieke en Monique zitten. Naast het verhaal van de twee vriendinnen wordt ook het verhaal van een derde persoon vertelt. Dat hij niet veel goeds in de zin heeft is direct duidelijk.
Na Hotel van sneeuw is Bloedhitte het tweede boek van Noortje Brink (1978). Speelde het eerste boek zich af in een winters landschap, Bloedhitte heeft als setting een luxe ressort onder de Portugese zon. Ik ben benieuwd waar het volgende verhaal zich af gaat spelen. De boeken van Noortje Brink laten zich goed vergelijken met die van auteurs zoals Linda van Rijn en Suzanne Vermeer. Qua genre worden ze aangeprezen als literaire thrillers, maar dat is voor Bloedhitte iets te veel eer. Het verhaal mist diepgang en de ontknopping is niet ingenieus te noemen. Eerder eenvoudig. Het laatste hoofdstuk is een epiloog waarin het verhaal in sneltreinvaart wordt afgerond. Alsof de auteur er toen pas achter kwam dat er nog een verhaallijn was die moest worden uitgewerkt.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
