De pen van Valgaeren is gespekt met heel wat beeldspraak
[Recensie] Gothic novels vermengen romantiek, horror en mysterie. In de Nederlandse literatuur zijn er niet al te veel boeken in dit genre te vinden. Gelukkig hebben we in Vlaanderen K.R. Valgaeren. Een auteur met een sublieme pen die al heel wat gothic novels op zijn naam staan heeft. Op vraag van zijn lezers werd nu zijn eerdere werk opnieuw uitgebracht in een herziene uitgave, naast De Ziener is Bloedlijn hier één van.
Geheimen
Ergens in Turnhout wordt een tienermeisje op een bijzondere wijze gered door een anonieme man. Dit terwijl David Mayfair zijn jeugdliefde Sterre, probeert te redden van Valeth, zijn schepper. Maar dan ze een mysterieus document. Ze heeft een paar geheimen, ze wil niet dat men weet wie ze echt is. Zij was de oorzaak van wel enkele bizarre incidenten. En dan is er nog het Jachthuis in de bossen van Turnhout, met zijn Echelkuil. De geruchten doen de ronde dat het er spookt. Waarom krijgt Sterre een uitnodiging om zich er naartoe te begeven?
Onverwachte wendingen
Dit is één van die boeken die je best begint te lezen zonder al te veel over de inhoud te weten. Zo zal het verhaal je meenemen op reis naar een wereld vol van vampiers, zieners, oude legendes en mysteries. Je komt van de ene verrassing in de andere. Bloedlijn heeft veel onverwachte wendingen en zorgt voor een ongekende spanning. De manier waarop K.R. Valgaeren er telkens in slaagt om bestaande monumenten, huizen, kastelen waarover geruchten hangen centraal te stellen is ingenieus. Deze keer staat het jachthuis van de familie Misonne, in de bossen van Oud-Turnhout centraal. In de 19de eeuw zou een zekere dokter Smagghe er echels (bloedzuigers) hebben gekweekt in enorme vijvers. Tegenwoordig zou het er volgens de lokale bevolking nog steeds spoken. Zelfs VRT heeft er in augustus 2021 een aflevering van Mysterie Ontrafeld aan gewijd. Het verhaal begint dan ook met een korte inleiding waarin de geschiedenis van het jachthuis kort toegelicht wordt.
De pen van Valgaeren is gespekt met heel wat beeldspraak. Bovendien brengt hij de rijkdom van Nederlandse taal op een sublieme tot leven. In Bloedlijn maakt de auteur via dagboekfragmenten, geschreven door zijn hoofdpersonages, gebruik van verschillende perspectieven, waardoor hij veel diepgang creëert. Zijn soms wel sarcastische humor, die soms wat verstopt zat, bevalt mij het beste.
In een nawoord krijgt de lezer toelichting over het einde. Aanvankelijk had Bloedlijn in de eerste editie een open einde, wat past bij de stijl van deze auteur. Nu is het wat zeemzoeterig, romantisch, en een ietsje voorspelbaar. Het voelt als geforceerd, alsof de auteur met wat tegenzin een open einde wijzigde in een gesloten.
—
Eerder verschenen op Boekencast
