"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Bloedlink

Woensdag, 30 september, 2015

Geschreven door: Marianne Hoogstraaten
Artikel door: Karin Teirlynck

Verdwaald in de tijd van de kruistochten

[Recensie] Italië 2015; Julia en haar vriendin Vicky, die als backpackers door Italië trekken, verdwijnen in de onherbergzame Abruzzen.

Frankrijk 1206; Een groep kruisvaarders keert terug van de vierde kruistocht. Een van hen heeft daar de zweetdoek van Veronica met daarop de beeltenis van Christus gevonden. Hij neemt de doek mee voor zijn vrouw, maar helaas brengt het geschenk haar weinig geluk. Ze moet vluchten en haar man en kind achterlaten.

Bestaat er een mysterieus verband tussen deze twee gebeurtenissen?

2015; Julie en Vicky trekken rond in Italië, maar als er een week geen teken van leven meer komt, slaat de paniek bij Emilia, Julia haar zus toe. Samen met haar ouders en die van Vicky trekken ze naar de plek waar de meisjes verdwenen zijn, Manoppello. Emilia besluit in de bed and breakfast te logeren waar ook haar zus gelogeerd heeft en waar ze voor het laatst gezien is. De ouderparen logeren in een hotel in de buurt.

Dans Magazine

De plaatselijke carabinieri houdt zich bezig met de verdwijning, maar er komt geen schot in de zaak. Als er uit de plaatselijke basiliek een historisch doek verdwijnt en er enkele dagen later verschillende vrouwen vermoord worden, heeft de verdwijning van de meisjes geen prioriteit meer.

Ondertussen zwermen er twee heren rond Emilia die haar willen helpen met de verdwijning van Julia en Vicky. Een van hen komt wel met heel vreemde theorieën aanzetten. Als Emilia zelf ontvoerd wordt, slaat het wantrouwen toe. Want wie zijn die twee mannen en wat willen ze? Zijn ze eigenlijk wel te vertrouwen?

1206; Madeleine haar man is op kruistocht. Zij woont samen met hun zoontje Léon binnen de veilige muren van het Château. Madeleine is genezeres en regelmatig is zij op pad op zoek naar kruiden voor haar zalfjes. Als haar man zwaargewond thuiskomt en Madeleine hem geneest, wordt ze beticht van ‘duivelse kunsten’ en hekserij. Madeleine wordt veroordeeld, maar vlucht. Het zweetdoek van Christus, dat haar man voor haar heeft meegenomen van zijn kruistocht, neemt zij mee.

Wat het schrijversduo in Evenbeeld al verwezenlijkt heeft, doen ze met Bloedlink opnieuw. Twee verhaallijnen, heden en een historisch verleden worden ook in dit boek op een boeiende manier samengebracht. Met een mysterieuze proloog die direct vragen oproept, nodigt dit verhaal vanaf de eerste bladzijde uit tot lezen.

Beide verhalen zijn mooi opgebouwd en hoewel ze los van elkaar staan, zit je er gelijk midden in. Weliswaar vind ik ze niet echt spannend te noemen, maar toch is er die onderhuidse spanning, waardoor je verder ‘moet’ lezen, je kunt niet anders! Automatisch denk je mee en vraag je je af hoe alles in elkaar zit. Bloedlink is moeilijk weg te leggen.

De link tussen de twee verhalen heeft alles te maken met het zweetdoek van Veronica. En hoewel beide verhalen een eigen plot kennen, is het toch knap hoe heden en verleden samengebracht zijn door het zweetdoek dat in beide verhalen een hoofdrol speelt. Een verhaal waarover is nagedacht, dat is zeker.

De historische verhaallijn wordt elke keer duidelijk aangegeven, maar zelfs zonder stap je moeiteloos van het nu in het verleden. Dit is vooral omdat beide verhalen verteld worden vanuit de ik-persoon, Madeleine en Emilia. Je zit letterlijk op de eerst rij.

Zelf vond ik het verhaal over Madeleine erg mooi en aangrijpend. De kruisvaarders, de hekserij, ketterij, het bijgeloof, het leven in een kleine gemeenschap en rondtrekkende gezelschappen. De auteurs zijn er in geslaagd dit heel goed te beschrijven. Naast het feit dat dit boek fictie is, krijg je als lezer toch een groot stuk geschiedenis mee. In hun nawoord geven de auteurs een woordje uitleg over de geloofwaardigheid van hun verhaal.

Maar is het soms niet beter dat: “Sommige mysteries beter mysteries blijven”?

Net als in hun vorige boeken schrijft het duo met vlotte pen in makkelijk leesbare zinnen. Dat maakt dat het verhaal leest als een TGV. Bovendien zijn de hoofdpersonages goed uitgewerkt en worden ze op die manier echte personages. Een verhaal dat mijns inziens zo verfilmd kan worden.

— 

Eerder verschenen op Perfecte Buren.