Niets is wat het lijkt in de wereld van uiterlijke schijn
[Recensie] Een narcistische bitch van een actrice met een pillenverslaving. Een opportunistische special effects-man. Een wraakzuchtig model. Een tot over zijn oren verliefde personal trainer. Zo op het oog hebben ze niets met elkaar te maken. Schijn bedriegt echter in Bloedmaan.
In de proloog, tijdens de nacht van de bloedmaan op 27 juli 2018, vallen er al drie doden. De toon is dan meteen gezet: het gaat er hier niet zachtzinnig aan toe. De bloedmaan, de duistere rode maan die alleen te zien is bij een totale maansverduistering, wordt van oudsher geassocieerd met onheil. “De nacht van de bloedmaan staat gelijk aan een nacht vol griezel en gruwel.” Daar is in Bloedmaan geen woord van gelogen.
Het verhaal wordt verteld via sprongen in de tijd, zowel flashbacks als flashforwards. De locatie waar de actie zich afspeelt verschilt per hoofdstuk, net zoals de ik-persoon niet steeds dezelfde is. Deze fragmentarische schrijfstijl vereist aandachtig lezen. Zonder aantekeningen te maken is (voor mij) niet bij te houden wie wat wanneer meemaakt. Gelukkig staan boven elk hoofdstuk een plaats, datum en naam.
Het fijne van deze opbouw is dat je als lezer mee moet puzzelen. Je krijgt steeds een klein brokje informatie. Alsof de schrijver een spoor van broodkruimeltjes strooit. Dat geeft het verhaal vaart en maakt het spannend. De diverse ik-figuren zorgen ervoor dat je de verschillende personages goed leert kennen. Niet door observaties van derden, maar doordat ze zelf hun daden en gedachten aan het papier toevertrouwen.
Puzzelstukjes vallen langzaam op hun plaats
Johnny Bollé geeft veel informatie over zijn hoofdpersonen. Hij gaat uitvoerig in op hun gedragingen, wensen en verlangens. Dat had van mij wel wat minder expliciet gemogen, want na een aantal beschrijvingen voelt het als een herhaling van zetten. Hierdoor heb je op een gegeven moment wel in de gaten welke kant het opgaat. Toch is de ontknoping anders dan verwacht, en dat is dan weer heel knap gedaan. Alle puzzelstukjes die de schrijver neerlegt, komen samen in de nacht van de bloedmaan en maken dan de puzzel compleet. Niemand van de personages komt als winnaar uit de bus. Iedereen wordt op de één of andere manier door onheil getroffen.
Het boek telt dertig hoofdstukken, maar de laatste twee voegen in mijn ogen niets toe aan het verhaal. Misschien kan Johnny Bollé deze gebruiken als opmaat voor een vervolg op Bloedmaan? Mocht dat zo zijn, dan wil ik het zeker lezen.
—
Voor het eerst geplaatst op De Leesclub van Alles
