Zeer opvallende schrijfstijl
[Recensie] Moira Young is in het verleden afwisselend actrice, danseres en operazangeres geweest. Wat ze echter altijd al het liefst had willen doen was schrijven. Dit is haar gelukt. Het Bloedrode Spoor is haar eerste boek.
Het verhaal
Saba woont met haar tweelingbroer Lugh en hun kleine zusje Emmi in Zilvermeer. Dit is een hardvochtige plek waar weinig wil groeien. Er wonen nauwelijks mensen in Zilvermeer, omdat het leven er zo hard is.
Vlak nadat Lugh heeft besloten met zijn zussen te vertrekken uit Zilvermeer en hun vader, die door een groot verdriet gek is geworden, achter te laten, wordt Lugh opeens ontvoerd door een aantal mysterieuze mannen.
Saba wil Lugh koste wat kost terug krijgen, dus neemt ze de jonge Emmi mee en reist hem achterna. Ze komt tijdens de achtervolging echter zelf ook een aantal keer flink in de problemen. Uiteindelijk ontdekt ze dat de koning achter de ontvoering zit en dat deze een heel gevaarlijk plan heeft. Saba moet alles op alles zetten om op tijd te komen om Lugh te kunnen redden.
Het eerste dat opvalt aan dit boek is de schrijfstijl. Saba vertelt het verhaal vanuit haar eigen standpunt en doet dit in het grove dialect van Zilvermeer. Dit levert zinnen op als “Ik durf te wedden dat-ie dat nooit niet verwacht had” en zinssneden als “hun zouwe”. In eerste instantie komt dit vreemd over. Later merk je dat dit taalgebruik juist een heel goed middel is om dichter bij de hoofdpersoon Saba te komen. Je gaat van Saba en haar dialect houden en dat zorgt dat je extra wordt geboeid door het verhaal.
Het verhaal heeft erg veel vaart. De spannende gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Ondertussen gaat het verhaal ook nog de diepte in. De Saba die we in het begin van het boek leren kennen is een heel ander persoon dan de Saba aan het eind van het boek. Ook de jonge Emmi maakt een verbazingwekkende ontwikkeling door. Hoe groot de ontwikkeling van Saba is wordt nog benadrukt tussen het subtiele verschil tussen de eerste en de laatste alinea. Deze lijken op elkaar, maar toch is er een belangrijk verschil.
Ik vind het erg knap dat Moira Young in haar eerste boek al durft te kiezen voor een zeer opvallende schrijfstijl. Ook het verhaal is erg goed voor een beginnende schrijfster. Dit boek is het eerste deel van een serie genaamd De Stoflanden.
—
Eerder verschenen op DrukInkt
