Een mooie ontwikkeling die smaakt naar meer
[Recensie] In het eerste deel van deze prachtige fantasy serie, Voorbij het Wederwoud, is de jonge elfyn Phaun gevangengenomen door de geheimzinnige Ambassadeur. Ze is er dan net achter gekomen dat ze niet alleen een elfyn is maar ook een Vhéi, een vrijwel uitgestorven groep met speciale machten.
Phaun was juist op zoek naar de mysterieuze Vhei om hulp te zoeken voor haar ernstig zieke zusje Céli. In het kasteel van de Ambassadeur slijt zij haar dagen in de cellentoren. Ze krijgt amper genoeg eten en wordt regelmatig ondervraagd door Ignes, een oude mensenvrouw.
Ignes haalt haar op enig moment uit de cellentoren en plaatst haar bij het personeel. Ze zal als slaaf in de keukens moeten dienen. Maar Phaun heeft niet bepaald slavenbloed. Haar scherpe tong en groot rechtvaardigheidsgevoel brengen haar regelmatig zwaar in de problemen. Gelukkig zijn er onder de overige slaven/bedienden ook wel die haar af en toe helpen. Phaun komt zo veel bruikbare dingen te weten, ze wil graag ontsnappen maar vooralsnog is daar niet veel gelegenheid voor. Ook komt ze dingen over zichzelf te weten die haar eerder nog niet bekend waren. Best wel schokkende dingen en het kost haar enige tijd om ze te accepteren en zich daarna ernaar te gedragen. Dat valt niet mee met haar karakter. Haar haat tegen de Ambassadeur is enorm, ze zoekt naar wegen om wraak te nemen maar de Ambassadeur wordt niet alleen goed beschermd maar weet ook goed te anticiperen en vooruit te zien. Er is een speciale reden om Phaun gevangen te blijven houden, maar wat dat ook is, Phaun is niet van plan om ook maar op enige manier mee te werken. Daartoe kan ze ook niet gedwongen worden, of wel?
In dit tweede deel gaat de auteur echt de diepte in met het personage Phaun. Ze heeft in het vorige deel veel ellende doorstaan, ze is meermaals verraden door figuren die ze vertrouwde. Ze heeft veel dood en verderf om haar heen gezien en verwacht niet veel meer van het leven. Het was een opluchting dat ze uit de cellentoren mocht maar daarna werd ze als een slaaf behandeld, het minderwaardige bezit van de Ambassadeur die met haar kan doen wat hij wil. Maar stukje bij beetje weet Phaun het mysterie rondom de Ambassadeur te doorbreken. Het verhaal blijkt veel gecompliceerder te liggen dan ze dacht. De dingen die ze te weten komt over zichzelf hebben veel impact op haar. Ze denkt daarover na en maakt volwassen keuzes, ze wil niet dezelfde fouten maken als anderen om haar heen. Maar zal ze Céli ooit nog zien?
In Hij die niet bestaat heeft Valentijn Ringelberg even een uitstapje gemaakt naar de geschiedenis van een persoon die in het eerste deel van De raad van Vha’rymn een cruciale rol speelde. Nu gaat hij dus verder met Phaun en dat doet hij goed. Ze wordt neergezet als een elfyn van vlees en bloed en als een onvolmaakte Vhéi. Maar aan dat onvolmaakte is ze wél bereid te werken. Een mooie ontwikkeling die smaakt naar meer. Ik heb wederom genoten van de fantastische wereld die Valentijn Ringelberg geschapen heeft en kijk alweer uit naar het volgende deel. Dat zal weer een uitstapje zijn naar het verleden van andere personages.
Voor Als het duister roept geef ik graag vier welverdiende sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
