Een voorspelbaar liefdesverhaal
[Recensie] Katie werkt in een theehuis in haar dorpje Hoffelbrug. Ze is best tevreden over haar leven en haar relatie met Max. Nadat ze een soort van weddenschap heeft verloren, verhuist ze naar Parijs. Daar opent ze een kaarsenwinkel waar ze boven gaat wonen. Samen met haar zus Stella is ze klaar voor haar nieuwe leven. Katie heeft in het begin zo haar twijfels want Parijs blijkt niet de stad te zijn waar ze op gehoopt dat. Toch zet ze alles op alles om zichzelf te bewijzen. Het gaat maar moeizaam allemaal, totdat ze de knappe dokter van de overkant ontmoet.
De eerste 50 pagina’s is het best lastig in komen. Er zijn heel veel onduidelijkheden en dingen worden maar half uitgelegd. Zo werkt Stella bij Maxi zoo uit het woord ‘zoo’ maak ik op dat het een dierentuin is, maar blijkbaar is het een dierenwinkel (Maxi zoo is een bekende winkel in België, maar voor mij als Nederlander onbekend). Dit soort details worden niet van uitleg voorzien. Naarmate het verhaal vorderde, werd het wel allemaal duidelijker, maar ik had graag gezien dat dit vanaf het begin zo was omdat je dan beter in het verhaal komt.
De vriend van Katie, Max, komt na een aantal dagen op bezoek. Vanaf het moment dat Max in het verhaal komt weet je eigenlijk al wat er gaat gebeuren. Vanaf de eerste ontmoeting met Eric, de knappe dokter van de overkant, weet je ook al wat er gaat gebeuren. Het is heel voorspelbaar. Na ongeveer 100 bladzijden gelezen te hebben, weet je al hoe het gaat aflopen. Van een verrassende wending om het interessant te houden is helaas geen sprake. De laatste 200 pagina’s van het boek zijn ook eigenlijk vrij overbodig. Op wat kleine bijzaken na gebeurde er verder niet veel.
Het is onduidelijk wie van de personages Frans is of wie Nederlands spreekt. Uit de kennismaking tussen Katie en Lore maak je op dat Katie moeite heeft met haar Frans maar met Eric heeft ze hele gesprekken. Welke taal spreekt zij dan met Eric? Eric komt namelijk uit Korea en spreekt geen Nederlands. Ook is het onduidelijk wanneer het ochtend, middag of avond is. Op de dag dat Max aankomt is het ochtend als hij arriveert. 2 pagina’s later is de lucht lila (dus avond?) Maar er is amper iets gebeurd, dus eigenlijk is het onmogelijk dat er al een hele dag is verstreken. Nog een voorbeeld: Het is na tienen als Katie nog even aan het werk gaat en Caro, de buurvrouw, haar uitnodigt om bij een andere buurvrouw op de koffie te gaan, waarbij Caro ook aan Katie vraagt waarom ze nog zo laat op de avond aan het werk is. Bij de buurvrouw komt ook Eric langs voor een huisbezoek. Maar het was toch na tienen? Een huisarts komt zo laat op de avond toch niet meer voor een gewone controle langs? Dit soort kleine details maken het heel verwarrend.
Ook weet je niet hoeveel tijd er is verstreken. Pas na 200 pagina’s kom je erachter dat Katie al een paar weken in Parijs is, maar het voelt als een paar dagen.
Eric komt uit Singapore, Korea. Volgens Google is er geen Singapore in Korea en ligt het land Singapore ook niet in de buurt van Korea. Het is gek dat De Schepper heel veel aandacht besteed heeft aan de beschrijvingen van de lucht, hoe het licht valt, hoe iemand ruikt en wat voor geluiden er van de straat komen, maar dat dit soort feiten niet gecheckt zijn.
Die beschrijvingen hadden ook wel wat minder gemogen. Het neemt ontzettend veel tempo uit het verhaal als je steeds moet lezen hoe lekker iemand ruikt, dat de lucht weer eens lila is of dat de scooters veel herrie maken. De personages blazen ook heel vaak hun wangen leeg. Ik denk dat dat wel 50 keer genoemd is in het boek.
De vormgeving van het boek is leuk. De cover doet al heerlijk zoetsappig aan en nodigt uit om het te lezen. Daarnaast zijn de tekeningen van de Eiffeltoren voor in het boek een leuke toevoeging. Dat geldt ook voor de getekende macarons aan het begin van elk hoofdstuk en het schattige hartje dat soms midden in een hoofdstuk voorkomt om het te ‘onderbreken’.
De Schepper heeft veel dialogen geschreven wat een belangrijk pluspunt is. Hierdoor komt er toch weer wat meer tempo in en leest het wat lekkerder weg. Toch kan ik niet zeggen dat het echt mijn boek was. Een ander zal er vast heel gelukkig van worden, maar in mijn ogen is het net iets te voorspelbaar met de aandacht op de verkeerde plekken. 1,5 ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
