Voor de fans van Louis de Funès, een verhaal waarin men mag lachen met de moffen
[Recensie] Ik maakte kennis met het werk van Filip Bastien tijdens het lezen van De Boekenjagers, een bundel kortverhalen geschreven door verscheidene auteurs. Zijn bijdrage viel mij onmiddellijk op en ik dacht dan ook bij mijzelf: van hem wil ik meer lezen. Zijn nieuwste roman De laatste zeppelin wordt omschreven als een burleske oorlogsroman, vergis jullie niet burleske verwijst hier niet naar de Amerikaanse betekenis van het woord (burlesque), maar naar een verhaal waarbij de auteur gebruik maakt van sterke karikaturale overdrijvingen. Oorlog is een serieus onderwerp en ik was dan ook benieuwd hoe de auteur er een komische roman van zou maken. Films in dit genre zoals ‘La Grande Vadrouille’ en series zoals ‘Allo Allo’ zijn namelijk visueel sterk.
1943, Eeklo. André Bastien en zijn broers werken in cinema Luxor. De Duitse luitenant Blutwurst en zijn soldaten komen er regelmatig naar films kijken zoals ‘Gisella, de heldin van Stalingrad’. André’s grootvader verzamelde na de Eerste Wereldoorlog onderdelen van een zeppelin. De cabine bevindt zich ook in de cinema.
Op een dag wordt naast de spoorweg het onthoofde lijk gevonden van Theodor Von Heuschnupfen. Luitenant Blutwurst wil weten wie de sergeant vermoordde en start een klopjacht. Alle sporen leiden naar cinema Luxor, de zeppelin, André en zijn broers. Kan de familie Bastien hun onschuld bewijzen?
Is dit een roman? Of hangt het ergens tussen feelgood en thriller? Het is moeilijk om een label te kleven op De laatste zeppelin. In de filmwereld zou men het een komedie noemen, in de literatuur is er echter geen volwaardig equivalent. Misschien kan je het dan best omschrijven als een roman met een komische toets, of een parodie, hoewel dit laatste ook niet volledig juist is.
Maar wat het zeker en vast wel is, is een hilarisch verhaal. De auteur heeft een bijzonder gevoel van humor wat typerend is voor hem. Zonder humoristische overdrijvingen, maakt hij over een waanzinnige periode, de oorlog, een grappig verhaal. Eeklo wordt een stad waar zich tal van fictieve oorlogsgebeurtenissen plaats hebben. De Duitse personages zijn allemaal fictief maar worden op een karikaturale wijze weergegeven. Er waren momenten dat ik echt dubbel lag van het lachen met de namen die de auteur aan de Duitse soldaten gaf. Andere personages zijn gebaseerd op echte personen, veelal familieleden van de auteur zelf. Zijn vader André is het hoofdpersonage die samen met zijn broers en zus in allerlei hachelijke situaties terechtkomt.
Het verhaal zelf is ludiek en dien je met een grove korrel zout te nemen. Maar… geef nu toe, hoe leuk is het om in deze bizarre tijden eens goed te kunnen lachen. Filip Bastien heeft een onderhoudende schrijfstijl, hoewel het verhaal afspeelt in zijn eigen gefantaseerde wereld in Eeklo kan je je als lezer goed inleven. Eigenlijk wil ik liefst zo weinig mogelijk vertellen over dit boek, want het is veel leuker als het geheel een verrassing blijft voor de lezer. Ik wist ook niet wat ik ervan moest verwachten en vind het verbluffend hoe de auteur De laatste zeppelin heeft aangepakt. Het is niet alleen origineel maar ook nog eens gedurfd. Volgens mij zijn er niet veel auteurs die zich aan een dergelijk experiment zouden wagen en er bovendien ook nog eens in zouden slagen een degelijk verhaal te brengen binnen dit unieke genre.
Van mij krijgt het boek dan ook 4 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
