Niemand is te vertrouwen
[Recensie] De meesterdief is het vervolg op het vorig jaar verschenen De woestijndief. Taran en zijn moeder betrekken een nieuwe woning die hen door de sultan wordt gegeven. De moeder van Taran is langdurig vergiftigd geweest en heeft daardoor niet alleen een broze gezondheid maar ook een kwetsbaar geheugen. Taran moet voor haar zorgen nu de rest van het gezin er niet meer is. Hij gaat nog steeds gebukt onder een immens schuldgevoel maar het leven gaat door, ook voor Taran en zijn moeder. In de plaats van Amir, zijn tweelingbroer, mag Taran de opleiding van de hassani (magiërs) gaan volgen, hij kan maar niet beslissen of hij dat daadwerkelijk gaat doen. Zijn vriend prins Rayan, worstelt ook met schuldgevoelens, hij schrijft heel wat brieven naar Taran maar deze kan er zich niet toe zetten om ze te lezen laat staan te beantwoorden. Rayan probeert uit alle macht het contact te herstellen, hij heeft Taran nodig. Als hem dat niet lukt, neemt hij een dramatische beslissing, eentje met verregaande gevolgen voor heel Saradan.
De sultan roept de hulp van Taran in als blijkt dat Rayan spoorloos is verdwenen. Hulp die hij niet kan weigeren omdat de sultan als beloning levenslang de dure medicijnen voor Tarans moeder zal betalen. Saradan dreigt ten onder te gaan doordat alle gewassen op het land doodgaan. De voedselvoorraad slinkt en er worden woekerprijzen gerekend op de markt. De enige die Saradan kan redden is Rayan beweert de sultan. En dus moet Rayan gevonden worden. Taran gaat op onderzoek uit en komt er al snel achter dat het helemaal niet goed gaat met Rayan, hij is ten dode opgeschreven tenzij hij tijdig het sap van de qalzarabloem drinkt. En als Rayan sterft, is het ook gedaan met heel Saradan. De enige plek waar de qalzaribloem nog levend te vinden is, is op het geheimzinnige eiland Turat. Taran besluit daarnaartoe te reizen met een select reisgezelschap. De reis is niet zonder risico, er is nog nooit iemand levend van dit eiland teruggekeerd. Aangekomen op het eiland ontdekken ze dat het niet onbewoond is. De geheimzinnige heerser van het Labyrint op dit eiland regeert met ijzeren vuist, ze zullen deze heerser moeten verslaan om een kansje te maken op de qalzaribloem. En wederom ontwikkelt zich een dodelijke strijd in een Labyrint, ditmaal op Turat. Taran staat er niet alleen voor in dit avontuur, van vele kanten wordt hulp geboden. Maar of alle hulp welgemeend is, valt te bezien. Net als in De woestijndief krijgt hij nu eens hulp uit onverwachte hoek en dan eens felle tegenstand van iemand die hij als vriend beschouwde.
Emmelie Arents heeft een prima vervolg op De woestijndief geschreven, het is aan te raden om de boeken in volgorde te lezen, het vormt een doorlopend verhaal. Het plot is ook nu weer ingewikkeld met een mooie opbouw en een spannende ontknoping. Goed en kwaad, vriendschap, liefde, het komt allemaal aan bod in een pittige young adult in een magisch fantasy-jasje. Vier sterren voor De meesterdief.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
