Schildpadden en vaders hoorden zich niet op te richten en te blazen.
[Recensie] Andrew J. Graff heeft als kind veel tijd doorgebracht in de bossen van Wisconsin om te jagen, vissen en wandelen. Zijn fictie en essays zijn verschenen in Image, en Dappled Things. Hij geeft fictie- en poëzieworkshops aan de Cedarville University en is redacteur van de Cedarville Review. Na zijn uitzending naar Afghanistan behaalde Graff een Master of Fine Arts. (www.imagejournal.org) De vertaling van zijn debuutroman De rand van de wereld is gedaan door Lonnie van de Velde.
In De rand van de wereld zijn de levens van de tienjarige Fisher Branson (Fish) en Dale Breadwin (Bread) gevormd door hun vaders waar ze niet over praten. Fish brengt zijn zomers door bij zijn afstandelijke, maar liefdevolle opa Ted en Bread is hier kind aan huis. Ted heeft zo zijn vermoedens over de manier waarop Bread’s vader met zijn zoon omgaat, maar praat hier niet over. Wel zegt hij er altijd te zijn voor Bread. Wanneer Bread te laat thuiskomt en de zoveelste mishandeling ondergaat, vlucht hij samen met Fish weg, het bos van de Upper Midwest in. De reis vol ontberingen van de jongens door het bos en per vlot over de rivier maakt van alles bij ze los, maar ze gaan door bang en moedig als ze zijn. Door het briefje dat de jongens op de koelkast van Ted achterlaten, heeft deze een vermoeden waar ze naar toe gaan. Samen met hulpsheriff Cal gaat Ted te paard het bos in om de jongens te zoeken. Miranda, moeder van Fish, gaat met Tiffany per kano de rivier op. Miranda en Teddy kennen de omgeving goed en wat volgt is een aaneenschakeling van spannende en soms gevaarlijke gebeurtenissen die de personages sterker maken. De race tegen de klok is begonnen, want kunnen ze de jongens vinden voordat deze de waterval bereiken?
Dit verhaal is meer dan een coming of age waarin de sterke personages volop evolueren en zo een psychologische en morele groei doormaken. De tijd in de wildernis maakt ze sterker. Ze leren omgaan met beproevingen, zijn vindingrijk en weten vooral hoop te koesteren. De brute schoonheid van de natuur komt binnen bij de lezer. De lezer kan het natuurgeweld voor zich zien als bomen ontworteld worden.
“Zo gemakkelijk als een hand die onkruid uittrekt,
draaide de trechterwolk ze in een knoop en rukte ze los.”
Het verhaal is gevuld met een al omvattende liefde voor het geloof. Graff predikt het geloof niet, maar onderzoekt het in De rand van de wereld. Door de diepgaande gesprekken tussen de gelovige Miranda en de onzekere Tiffany leeft de lezer met ze mee. Ik ben zelf niet gelovig, maar de manier waarop Graff God aanhaalt in het verhaal past er heel goed bij.
Spanning wordt in het goed opgebouwde plot gebracht door de verschillende verhaallijnen, diepere lagen en onverwachts natuurgeweld. De personages zijn realistisch en hebben allemaal wel iets te verduren gehad in hun leven dat bepalend is voor hun karakter. Cal moet wennen aan het kleine afgelegen Claypot, stadsjongen als hij is. Hij is eenzaam, heeft een groot hart en is op een keerpunt in zijn leven. Tiffany heeft geen liefde van haar ouders gehad en is onzeker. Ted komt over als een afstandelijke oude man, die af en toe moeite heeft om zijn boosheid te beteugelen, veroorzaakt door oorlogstrauma’s. Miranda, dochter van Ted gaat gebukt onder het verlies van haar man wat zij hoopt te verzachten voor haar zoon door haar geloof in God. Met zijn vlotte beschrijvende, soms humoristische schrijfstijl heeft Graff mij weten te verrassen.
De rand van de wereld leest als een avontuurlijk wildernisavontuur, waarin volop ruimte is voor de natuur, vriendschap en daadkracht, een moderne Huckleberry Finn! Ik geef dit meeslepende verhaal 4 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
