Een prima boek dat meer in zijn mars had kunnen hebben
[Recensie] Een Enkeltje Mars is de vierde young adult roman van dit schrijversduo. De cover is erg mooi en laat een vrouw in astronautenpak zien met op de achtergrond een planeet. De vrouw is Lucie Spiegels die haar baan als lerares geschiedenis op een middelbare school in Mechelen helemaal zat is en daarnaast ook nog is gedumpt door haar vriend. Op het moment dat ze ziet dat Elon Musk op zoek is naar mensen die naar Mars willen verhuizen, besluit ze ervoor te gaan. Samen met negen anderen vertrekt ze naar Beauplateau in de Ardennen om de opleiding van de Marsverhuizers te volgen, maar vanwege de rare dingen die gebeuren twijfelt ze sterk aan het hele Marsproject.
Iedereen heeft weleens de neiging om weg te vluchten als het niet lekker loopt. Lucie doet het ook echt. Ondanks een ernstig zieke vader en haar twijfels rondom de verhuizing naar Mars besluit ze in dit avontuur te stappen. Vanaf het begin in het boek heb je het gevoel dat er iets niet klopt, maar waar je de vinger niet op kan leggen. Deze spanning zorgt ervoor dat het je aandacht vasthoudt en je wil weten wat er aan de hand is.
En toch blijf ik vertwijfeld achter na het lezen van dit boek. Waar dat precies aan ligt kan ik niet duiden. Misschien heeft het in eerste instantie te maken met mijn eigen verwachtingen. Aan de hand van de cover verwachtte ik een sci-fi verhaal, maar het bleek toch een soort van thriller te zijn. Niet dat ik dat erg vind, want ik ben gek op thrillers. Maar een echte thriller kan je het niet noemen.
Het verhaal wordt aangeduid als young adult ondanks dat Lucie 33 jaar oud is en niet echt meer een jongvolwassene is. Aan Lucie ligt het niet. Ze is naïef en achterdochtig tegelijk, maar met een goed hart. Ze is zorgzaam voor haar vader en anderen. De beschrijvende stijl van de geschiedenis van de kathedraal van Mechelen en de uitleg van de bijnaam van de inwoners waren erg interessant. Maar sommige conversaties waren zo geschreven dat ik deze het liefst zou overslaan. Dit maakt voor mij de schrijfstijl verwarrend.
Misschien was het boek beter uit de verf gekomen als het wat dikker was geweest zodat er meer tijd en ruimte was om de verdieping te zoeken. Wat ik wel weet is dat het boek me een paar uurtjes ontspanning heeft gegeven. Je wil weten wat er aan de hand is, waardoor je wil doorlezen. En dan blijkt er een twist in te zitten die ik wel verwachtte, maar toch nog net anders was dan ik had bedacht. Ook het ziekteproces van haar vader is mooi en inlevend beschreven. Mijn waardering voor dit boek is drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
