"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het project

Vrijdag, 16 juli, 2021

Geschreven door: Arne Van Der Linden
Artikel door: Severine Lefebre

Een zeer geslaagde start voor deze debuterende jeugdauteur

[Recensie] De zeventienjarige Alan Gray heeft het de laatste tijd niet gemakkelijk. Hij zit constant in de problemen, en op een dag belandt hij zwaargewond in het ziekenhuis. Daar krijgt hij de opmerkelijke keuze tussen opsluiting in een jeugdinstelling of een opleiding volgen tot geheim agent. Er is echter één voorwaarde aan verbonden: Alan moet sterven. Voor de buitenwereld dan toch.

Eenmaal hij deze keuze heeft gemaakt, vertrekt hij na zijn herstel naar Necropolis, een verborgen trainingscomplex. Daar start zijn opleiding, die hem tot het uiterste zal uitdagen.

Met Het project heeft Arne Van der Linden een super spannende young adult neergezet. Een zeer geslaagde start voor deze debuterende jeugdauteur. Het project is tevens het eerste deel van het tweeluik Project [Lotgenoten], waarvan het tweede deel – met de toepasselijke titel – Lotgenoten verschijnt in het najaar van 2021.

Het boek begint met een wat mysterieuze proloog, waarbij twee nog onbekende mannen een gesprek hebben over ‘het project’. Het is allemaal nog vaag, maar dat prikkelt je net om verder te lezen. Verder is het boek in twee delen verdeeld. In het eerste korte deel leer je voornamelijk het hoofdpersonage Alan Gray kennen. Zijn schrijnende gezinssituatie komt aan bod, alsook hoe hij sindsdien van de ene probleemsituatie in de andere rolt. Uiteindelijk loopt het uit de hand en krijgt Alan een zwaar ongeval. Wanneer hij ontwaakt in een ziekenhuisbed en tot een definitieve keuze wordt gedwongen, is dit de voorbode van het tweede deel. Daar verandert de focus naar Alans opleiding tot geheim agent, en naar de nieuwe vrienden en vijanden die hij op deze speciale school maakt.

Heaven

De spanning zit er vanaf het begin goed in en blijft ook de hele tijd op een hoog niveau hangen. Zeker in de actievolle scènes. En die zijn toch wel talrijk aanwezig wanneer je traint om geheim agent te worden. Maar ook tussendoor gaat de spanning maar weinig zakken, want het schoolleven van Alan is zeker interessant te noemen. Dat zorgt voor een snel leestempo, er zijn weinig rustige momenten in het verhaal. Het boek eindigt uiteindelijk met een aanzet naar het tweede deel, het is duidelijk dat het verhaal nog niet afgerond is.

Het concept van Het project lijkt op het eerste gezicht niet echt origineel. Het doet mij wat denken aan de boeken rond Alex Rider en Team Mortis. Maar dat wil daarom niet zeggen dat het verhaal minder goed is, zeker niet. Het weet je als lezer echt te boeien, en eenmaal je volledig in het verhaal zit, vergelijk je het ook niet meer met andere boeken in dit genre. Dit dankzij een zeer goed uitgewerkte plot, die ook nog eens gestaag wordt opgebouwd. Je komt beetje bij beetje meer te weten over Alan, waarna je samen met hem Necropolis ontdekt.

Wat mij tijdens het lezen wel wat stoorde, was de uitwerking van het vertelperspectief. Het verhaal is geschreven in de derde persoon, met Alan als hoofdpersonage. Doordat er echter vaak wordt gerefereerd naar Alan met woorden als ‘de jongen’ of ‘de knaap’, komt het verhaal onmiddellijk een stuk afstandelijker over. Het voelt een beetje vreemd en onnatuurlijk aan voor mij. Maar dat maakt het verhaal niet per se slechter natuurlijk.

Het personage Alan is op een erg geloofwaardige manier neergezet. Hij is een jongen die door omstandigheden de nodige problemen heeft, en zijn karakter sluit daar perfect bij aan. Nadat hij de kans krijgt om spion te worden, zie je hem stilaan openbloeien en meer zelfvertrouwen krijgen. Een duidelijke evolutie, iets wat je ook in andere personages, zoals Sam, ziet. Bij sommige personages krijg je echt een lach op je gezicht, zoals bij Phil Greene, de sarcastische baas van het project en Aaron Cahill, de leraar gevechtstechnieken waar Alan een goede band mee heeft. In elk geval zal de jeugd – het doelpubliek van dit boek – zich zeker wel kunnen inleven in hetgeen Alan beleeft op school, of zich herkennen in een van de vele personages.

Arne Van der Linden heeft een vloeiende en beeldende schrijfstijl, die maakt dat je het verhaal als een soort film voor je ogen ziet verschijnen. Alles is tot in de details uitgewerkt. Je vliegt dan ook haast door het boek, het tempo blijft de hele tijd hoog. Daarnaast weet Arne zijn taalgebruik goed af te stemmen op het niveau van zijn bedoelde leespubliek, jongeren tussen 12 en 15 jaar. Hij verwerkt ook thema’s die in deze leefwereld aan bod komen: vriendschap, pesten, verliefdheid, vertrouwen,… Dit alles in de spannende fictieve wereld van Necropolis.

Het project sprak mij direct aan, ik lees dan ook graag boeken over spionnen. Mijn verwachtingen waren dus wel hoog, en Arne Van der Linden heeft deze vrij goed weten in te lossen. Ik zat al snel volledig in het verhaal, en ik leefde enorm mee met Alan. Alleen het vertelperspectief vond ik wat afstandelijk overkomen bij momenten, en af en toe een verrassende wending had ik ook wel leuk gevonden. Maar de spannende verhaallijn en sterk uitgewerkte personages en dialogen maakten veel goed. Inmiddels kijk ik al enorm uit naar het vervolg Lotgenoten. Ik kan haast niet wachten! Voor nu geef ik Het project een mooie 3,5 sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur:

Lotgenoten

Project [Lotgenoten] 1 - Het Project