Lotgenoten

Een strijd tegen de tijd

[Recensie] Na de uitmuntende prestatie tijdens zijn eindproef krijgt Alan direct zijn eerste missieopdracht. Deze komt hard binnen, want het gaat om de ontvoering van twee vroegere klasgenoten. Samen met Eli, Sam, Ash en Rhys verlaten ze Necropolis om naar het rijk der levenden te gaan. In Parijs start de race tegen de klok om de geheimzinnige ontvoerder te ontmaskeren en Thomas en Lauren levend terug te vinden.

Met Lotgenoten heeft de Vlaamse Arne Van Der Linden een razend spannend verhaal neergezet. Het is tevens het sluitstuk van de duologie Project [Lotgenoot], waarvan Het Project het eerste deel is. Beide boeken sluiten daarbij naadloos op elkaar aan. Daardoor is het ten zeerste aangeraden om de volgorde van de boeken aan te houden, wil je niets van de overkoepelende verhaallijn missen.

Het verhaal begint onmiddellijk to the point zonder een echte inleiding. Het duurt echter niet lang vooraleer je de draad terug hebt opgepikt en je in de flow van de spionagewereld zit. Waar het in Het Project vooral rond de opleiding tot spion gaat en je in deze nieuwe wereld wordt geïntroduceerd, voelt dit boek aan als het echte werk. De sfeer voelt direct zwaarder en de spanning is te snijden. De auteur weet deze spanning het grootste deel van de tijd aan te houden dankzij de vele bloedspannende actiescènes. Alleen de kibbelmomenten tussen de vijf missieleden laten het tempo soms ietwat zakken. Maar gelukkig is de storende afstandelijkheid in het vertelperspectief van het vorige boek hier helemaal verdwenen.

De dynamiek binnen het team is grondig uitgewerkt en een absoluut pluspunt. Deze wordt realistisch weergegeven, waarbij de kans groot is dat je je met een van de vijf tieners kunt associëren. De druk van een gevaarlijke missie met een deadline doet de rest. Dit zorgt voor de nodige onderlinge discussies, die echter vooral leiden tot (onnodig) veel clashes tussen de twee haantjes Alan en Rhys. Less is more, zoals ze zeggen. Al is het verder gewoon lachen met de sarcastische opmerkingen en pittige conversaties. De dialogen brengen verder gevoelige thema’s als verdriet, haat en rivaliteit naar boven. Maar er is ook ruimte voor vriendschap, liefde en samenhorigheid.

Arne Van Der Linden heeft een aangename en beeldende schrijfstijl. Het gehele verhaal wordt zo voor je ogen afgespeeld. Hoewel Lotgenoten een boek voor jongeren is, zullen ook volwassenen van dit boek genieten. De plot is duidelijk en detaillistisch uitgewerkt, met oog voor een goede zinsbouw. Daar zal zijn beroep als leerkracht Nederlands wel voor iets tussen zitten. Doordat de plot nergens voorspelbaar is en er de nodige plottwisten zijn, weet het verhaal de hele tijd te boeien. Het leestempo ligt aangenaam hoog, en het is quasi onmogelijk om het boek weg te leggen eenmaal je volledig in het verhaal zit.

Lotgenoten is genieten van begin tot het einde, en is daarom een waardige afsluiter van het tweeluik rond spion Alan Gray. Al laat Arne Van Der Linden door het gekozen einde de deur nog op een kier voor een eventueel vervolg. Of dat is toch wat je als lezer hoopt, het einde geeft je in elk geval stof tot nadenken. Het Project was een uitstekend debuut, maar Lotgenoten doet er nog een halve ster bij. Vier mooie sterren dus!

—

Eerder verschenen op Perfecte Buren