Het verhaal zit vernuftig in elkaar
Jes de Bruin is de eigenaar van Partyanimals. Sinds kort organiseert zijn bedrijf ook schuurfeesten. Daarvoor heeft hij wat extra mankracht nodig. Gerald en Dennis lijken de aangewezen types voor deze job.
Hannah van Dijk is helemaal weg van DJ Xander. Als hij in haar buurt optreedt op een schuurfuif, besluit ze – hoewel ze nog geen 16 is – samen met haar vriendin Ilse naar zijn optreden te gaan. Haar ouders maakt ze wijs dat ze naar een verjaardagsfeestje van een klasgenoot gaan. Haar moeder – die vrij streng is – vindt het geen goed idee, maar van haar vader mag ze – zoals gewoonlijk – wel naar het ‘feestje’.
Voor Hannah is het de eerste keer dat ze naar een echte fuif gaat. Al vrij snel is ze in de drukte Ilse kwijt, maar om niks te missen van het optreden van haar favoriete DJ blijft ze vooraan bij het podium staan. Als er iemand op haar schouder tikt, is ze blij verrast.
Als Jan van Dijk – Hanna’s vader – ’s nachts wakker schiet en merkt dat zijn dochter niet in haar bed ligt en haar mobieltje niet opneemt, weet hij direct dat er iets mis is. Nadat zijn zoektocht naar Hannah niets oplevert, gaat hij – samen met zijn vrouw Martine – aangifte doen bij de politie. Die doet dat in eerste instantie af als een geval van een weggelopen puber, die wel weer zal opduiken. Maar dat blijkt toch anders te lopen.
Loes de Koning is familierechercheur bij de recherche, maar deze functie wordt haar niet in dank afgenomen door Roelofs, haar teamchef. Hij negeert haar door haar niet te betrekken bij lopende zaken, maar als hij niet verder kan zet hij Loes op de zaak van de verdwenen Hannah. Samen met collega Rob de Vries onderzoekt ze de verdwijning. Het onderzoek stagneert, maar als er kort na elkaar twee toegetakelde lichamen gevonden worden, komt alles in een stroomversnelling.
Hazendonk weet in een paar pagina’s een goede karakterschets neer te zetten van de belangrijkste personages. Bovendien schrijft ze erg beeldend, zodat het geen enkele moeite kost om meegezogen te worden in het verhaal. Het thema dat ze aanhaalt in De dood heeft blauwe ogen, is de nachtmerrie van elke ouder: je kind komt na een feestje niet meer thuis. Je mag er niet aan denken!
De verhaallijn op zich heeft niets vernieuwends, er zijn immers meerdere boeken op de markt met dit thema, maar Hazendonk voegt er een extra dimensie aan toe door het verhaal te vertellen vanuit verschillende invalshoeken en karakters. De personages zijn fascinerend, jammer dat ze vrij oppervlakkig blijven. Bovendien heb je als doorgewinterde lezer al snel door hoe een en ander in elkaar zit. De ingrediënten daarvoor zijn van in het begin aanwezig. Gelukkig ondermijnt dit het leesplezier niet, maar je gaat wel op een andere manier lezen, op bepaalde zaken letten en dat is best jammer.
Het verhaal draait niet enkel om de verdwijning van Hannah. Het schuldgevoel van Jan – “had ik haar maar niet naar dat feestje laten gaan” – en het vluchten uit de werkelijkheid door Martine geven de lezer een goede kijk op de relatie tussen het koppel. Het passieve gedrag van Martine is funest. De zoektocht naar de daders die Jan voert is beklemmend. Voor Jan was Hannah een Godsgeschenk, maar voor Martine….. Hoever ga je als ouder als het om je kind gaat? Hoe obsessief kan de liefde voor je kind zijn?
Hazendonk heeft met De dood heeft blauwe ogen een vlot geschreven verhaal neergezet, geen moeilijke dialogen en een goede opbouw naar de plot toe. Het verhaal zit vernuftig in elkaar, maar tenenkrommend spannend is het niet. Wel is er steeds een latente spanning aanwezig, waardoor je verder wil lezen. Het boeit zeer zeker! Toch kwam het – zonder spoilers weg te geven – soms onaannemelijk over en zijn er nog wel wat zaken die een onvervuld gevoel geven en die mijns inziens iets meer uitgewerkt konden worden. Drie dikke sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
