Wegleggen is geen optie
[Recensie] Simon, Lieses ex-vriend, woont samen met zijn vriendin Megan in Oxford. Als hij Liese belt is ze blij verrast. Hij belt omdat een Vlaamse studente die les kreeg van Megan, is verdwenen. Volgens de politie een tragisch ongeval, maar zijn buikgevoel zegt iets anders. Hij vraagt Liese om eens te horen bij haar Engelse collega’s. Gezien zij en haar team bezig zijn met een onderzoek naar de moord op een medium vergeet ze dit.
Wanneer zij contact opneemt met Oxford brengt ze – tegen de zin van Chief Inspector Simms – heel wat in beweging. Als ze enkele foto’s van Mila en de plaats delict doorgestuurd krijgt, zegt ook haar buikgevoel dat er iets niet klopt. Niet enkel de verdwijning van Mila blijft haar bezig houden maar ook haar verleden met Simon. Als zij voor een paar dagen naar Oxford vertrekt, is dit zeer tegen de zin van Matthias, haar vriend.
Toni Coppers is vooral wereldberoemd in Vlaanderen. Hij sleepte met zijn boeken maar liefst tien nominaties in de wacht voor de Hercule Poirotprijs, De Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Hij won twee keer de Poirot Publieksprijs en Dood water won de Poirot Juryprijs. Met De jongen in het graf won hij de allereerste LangZullenWeLezen Trofee. Met zo’n palmares is het niet te begrijpen dat zijn boeken nog geen doorbraak kennen over de grens.
Ieder boek is een verhaal op zich, maar omdat Liese Meerhout in elk deel verder tot ontplooiing komt, is het aan te raden om de voorafgaande delen te lezen. Zo leer je niet alleen Liese beter kennen, maar ook haar omgang met Masson – die twee voelen elkaar aan zonder woorden. Tevens wordt haar team elke keer verder uitgewerkt en ook dit zie je groeien. Haar verstandhouding met Torfs, haar overste, is in al die jaren een vanzelfsprekendheid geworden. Ze weten wat ze aan elkaar hebben, op welke voet ze met elkaar staan en Coppers brengt dit feilloos over. Door flashbacks naar vorige delen zorgt Coppers ervoor dat je zo weer up to date bent met de vaste personages en zit je in no time terug in Lieses wereld.
In De genezer worden in het begin verschillende personages en dus ook veel namen opgevoerd. Daardoor moest ik er toch even inkomen, maar eenmaal kennis gemaakt vlieg je doorheen het boek. Het verhaal speelt zich voor een groot stuk af in Oxford. Je wordt als het ware terug gekatapulteerd naar de serie Morse, waar ook Masson een groot bewonderaar van blijkt te zijn. De sfeer van het stadje, de bars, de straatjes…. Je ziet het allemaal zo voor je. Ook de conservatieve Engelsen zet Coppers fraai neer. Daarbovenop laat de auteur de twee verschillende zaken waar Liese aan werkt perfect bij elkaar aansluiten qua thema. Middeleeuwse literatuur, fabeldieren, magie, heksen….. Hij schuwt ze niet!
Elke keer slaagt Coppers er opnieuw in om zijn karakters geloofwaardig, maar vooral menselijk neer te zetten. Ook door zijn filmische beschrijving – Liese Meerhout werd in België verfilmd – zit je elke keer meteen in het verhaal. Gezien Coppers heeft gekozen voor een reeks ben je als fan uiteraard vertrouwd met de opbouw van zijn verhaal. Hierdoor wordt het moeilijk om daarin nog origineel te zijn. Coppers kent niet alleen die kunst, maar ook die om zijn lezers lange tijd in spanning te houden. Jammer genoeg laat een doorgewinterde (thriller)lezer zich niet makkelijk op het verkeerde been zetten. Maar toch lukt het Coppers elke keer weer om te verrassen. De verhalen zitten ingenieus in elkaar, hier en daar de gekende subtiele humor en door zijn research zijn ze tot in de details uitgewerkt.
Hopelijk wordt het met twee Liese Meerhouts per jaar geen ‘bandwerk’ en blijft de passie die Coppers nu in zijn verhalen legt behouden. Een ding is zeker: als je een boek van deze auteur openslaat dan wil je het uitlezen. Wegleggen is geen optie, want een boek van Coppers is altijd weer genieten.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
