Geweldig avontuur
[Recensie] Aan het eind van de 19e eeuw kent iedereen in Antwerpen de rijke weduwe Léonie Osterrieth. Zij staat bekend om de culturele bijeenkomsten die zij geeft in haar luxe paleis aan de Meir – niet ver van de rivier de Schelde – en kunstenaars staan te springen om hiervoor uitgenodigd te worden. Als ze verneemt dat de jonge Adrien de Gerlache een ontdekkingsreis naar Antarctica wil maken, maar de middelen hiervoor mist, besluit Léonie alles uit de kast te halen om hem op weg te helpen. In eerste instantie lijken haar intenties voort te komen uit de warme gevoelens die zij voor de jonge avonturier koestert, maar Léonie mist ook iets wezenlijks in haar leven. Ze wil niet de rol van kleurloze oude vrouw spelen, ook al verwachten sommige mensen dat van haar. Léonie wil het leven meemaken. Al is het via de ogen van Adrien de Gerlache.
Deze roman gaat over een stuk vaderlandse geschiedenis dat ik niet kende. Ten eerste gaat het over België, maar ook wist ik weinig tot niets af van de expeditie naar Antarctica op de beroemde driemaster De Belgica. En dan blijkt ook nog dat de latere beroemdheden Roald Amundsen en Frederick Cook zich aan boord van het schip bevonden. Vanaf de allereerste pagina zit ik gevangen in een avontuur dat nog moet beginnen.
Jolien Janzing heeft het talent om door haar omschrijvingen een gedetailleerd en waarheidsgetrouw beeld te schetsen van het 19e -eeuwse Antwerpen. Je hoort de voetstappen over de kasseien en ziet het havengebied zo voor je. Ook de verschillen tussen de rijke elite en de armoede onder de gewone gezinnen gaat niet gauw aan je aandacht voorbij. De eerste verhaallijn, die zich afspeelt in de luxe wereld van Léonie, wordt afgewisseld met de tweede verhaallijn over de bemanning van De Belgica, die moet zien te overleven in een onherbergzame ijswereld waar niemand echt op toegerust is. De hoofdstukken zijn kort en de schrijfstijl van Janzing is zowel toegankelijk als bijzonder. Zij fabriceert zinnen die je als lezer wilt onthouden. “Het zat ‘m in hun schouders, als waren het vleugels die al te lang opgevouwen zaten. Ze wist wat ze waren. Het waren trekvogels, net als zij.”
Het tij hoog, de maan blauw is van de cover tot aan de laatste pagina een juweeltje. Het bevat spanning, een vleugje romantiek en het laat je afreizen naar een andere tijd. De personages zijn echt en volgen hun passie, ieder op zijn eigen manier. Ik waande me tijdens het lezen in een heel andere wereld, een geweldig avontuur!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
