Johnny Bollé blijft verbazen
[Recensie] Johnny Bollé is een Vlaamse auteur die we kennen van Egyptisch Blauw en Bloedmaan. Hij noemde me Duivelskind is zijn derde thriller en ons Boek van de Maand in mei. Na Bloedmaan te hebben gelezen, waren mijn verwachtingen hoog. Ik was benieuwd!
Seth Lejeune is een knappe jongeman die zijn onzekerheid verstopt achter zijn uiterlijk. Hij ziet er tiptop uit en werkt als Head Booker Women’s Devision bij Rochelle Models. In The Stage – een discotheek – noemen ze hem Adonis. Daar fladdert hij van de ene man naar de andere. Op jacht! Tot hij Simon leert kennen. Simon die fotograaf is en vele jaren ouder dan Seth.
Wat bijna niemand weet, is dat Seth een verschrikkelijke jeugd achter de rug heeft met een aan alcohol verslaafde vader en een moeder die haar kinderen opsloot in een donkere kelder. Zijn steun en toeverlaat is nog altijd zijn grote broer Ramses. Het was hij die Seth en hun jongere zusje Isis beschermde tegen hun moeder.
“Gisterenavond werd de vijfentwintigjarige man die in verband wordt gebracht met de zogenaamde ‘Sleutelmoorden’ opnieuw vrijgelaten. Het onderzoek zit muurvast.”
Antwerpen is in de ban van de sleutelmoordenaar die jonge vrouwen vermoordt en achterlaat met een sleutel in de keel. Als op een nacht een collega van Seth verdwijnt en later vermoord wordt teruggevonden, is Seth helemaal in paniek. Hij weet niet waar hij die nacht is geweest. Op jongere leeftijd had hij soms ook last van geheugenverlies en hij vreest dat dit nu weer de kop opsteekt. Hoe hij ook graaft in zijn geheugen, hij heeft geen idee waar hij die nacht was of wat hij heeft gedaan.
Als Seth samen met Rochelle en hun nieuwe model Hope naar Ibiza gaan valt ook daar een dode. Alles wijst in Seths richting…
Zoals ik al aangaf, waren mijn verwachtingen hooggespannen, misschien wel te hoog. Hij noemde me Duivelskind wordt verteld vanuit het ik-perspectief en vanuit verschillende personages. Het verhaal komt traag op gang en doet – zeker in het begin – eerder aan een mysterieuze roman denken dan aan een thriller. Uiteraard weet je dat de zoektocht naar de sleutelmoordenaar er is, maar dat lijkt eerder bijzaak. Het thriller-effect laat echter op zich wachten, maar naarmate de plot vordert, wordt duidelijk dat dit de opzet is. En dit is net waar Bollé sterk in is. Schrijven in verschillende tijden, vanuit verschillende perspectieven en verschillende verhaallijnen.
Helaas miste ik – buiten de cliffhangers – ook de sterke verhaallijnen die me in Bloedmaan aan het boek gekluisterd hielden. Ondanks de korte hoofdstukken, wisselende perspectieven en fascinerende personages in Hij noemde me Duivelskind blijft het allemaal oppervlakkig, op Seth na. Dat is jammer, want dit haalt het leestempo omlaag. Het koste me dan ook weinig moeite om het boek aan de kant te leggen.
In het verhaal zien we enkele verrassende wendingen die je niet zag aankomen. Ondanks dat dit verhaal voor mij op de vlakte blijft, er te veel losse eindjes zijn en er her en der ongeloofwaardige elementen in voorkomen, blijft Bollé verbazen. Het einde is onverwacht en ontroerend.
Met dit verhaal heeft Bollé toch weer een vermakelijk boek geschreven, maar gevoelsmatig haalt het boek het niet qua uitdieping van de personages en spanning bij Bloedmaan. Hij noemde me Duivelskind is gewoon een goed boek dat voor ettelijke uurtjes leesplezier zorgt, maar voor mijn gevoel had er meer in gezeten.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
