Het criminele wereldje lijkt authentiek en wordt niet overdreven
[Recensie] Alexander ‘Hoek’ Holman is een succesvolle trainer in de kickbokswereld die vele vechters naar de top heeft geholpen. Hij hinkt op twee gedachten. Enerzijds merkt hij dat hij ouder wordt en een stapje terug moet doen binnen zijn kickboksschool “Bushi Gym”, waardoor hij meer tijd kan besteden met zijn dochter. Anderzijds trekt zijn jeugdvriend aan hem, met wie hij decennialang criminele activiteiten pleegt. Dan stapt de van social media bekende en getalenteerde Syrische vluchteling Ali binnen in zijn Gym, op zoek naar zijn favoriete trainer. Het maken van keuzes wordt er niet gemakkelijker op.
Wat een gat in de markt. Een thriller met kickboksen als thema. Ik ben enthousiast en kan niet wachten om te gaan lezen. Het boek ziet er afgetraind uit en heeft een karakteristieke omslag. De auteur is al sinds zijn jeugd in de ban van ‘martial arts’ en ik ben dan ook voorbereid op een feitelijke weergave van de filosofie achter verdedigings- en vechtsporten in dit verhaal. En niet op sensatiezoekende en de helaas veelvoorkomende vooroordeelbevestigende verhaallijnen. Helaas legt de auteur direct een verband tussen criminaliteit en vechtsport, waardoor dit cliché direct het al heersende imago versterkt. Ook al worstelt Hoek met zijn geweten, hij schuwt het criminele pad niet. Dat laat mij als lezer twijfelen over zijn motieven en voorkomt dat ik mij met hem kan identificeren of verbonden voel. En dat is jammer.
Donald Nolet is een uitermate goede auteur. Hij kan zonder opsmuk het verhaal vertellen. Vooral de dialogen passen bij de personages, hun milieu en de setting. Het verhaal wil geen thriller worden en dat stoort mij in het geheel niet. Wat een mooi verhaal over in het reine komen met jezelf en de innerlijke strijd die dat oplevert. Het criminele wereldje lijkt authentiek en wordt niet overdreven. Zelfs de grootste crimineel heeft oog voor zijn omgeving. En dat blijkt uit de onderlinge op respect gestoelde relatie.
De laatste honderd pagina’s lijken te zijn afgeraffeld. Als een Tarantino-film met een matig scenario, blijft de hand van de meester zichtbaar maar moet hij zijn talenten tonen aan de hand van momenten in plaats van het verhaal zelf. De wijze waarop de auteur verslag doet van een belangrijk gevecht, verdient speciale vermelding. Prachtig visueel beschreven waardoor je stopt met lezen en de twee gladiatoren met eigen ogen over de bladzijden ziet bewegen. Schitterend gedaan.
Het personage van de Syrische vluchteling Ali is van een grote schoonheid. Ingetogen, politiek beladen, respectvol, initiatief-loos en initiatiefrijk tegelijk. Daarnaast is er de macht van Social Media, een krachtig instrument in de verhaallijnen rondom Ali. Hij brengt het verhaal naar een hoger niveau.
De ontknoping van het verhaal is rommelig en eindigt clichématig. Alsof pas op twee-derde van het verhaal besloten werd er een thriller van te maken. De souplesse maakt plaats voor geforceerde spanning. Zelfs redactioneel wordt er in dit deel minder gescoord. Vermoedelijk heeft schrapwerk geleid tot hiaten in het verhaal, zoals het vertrek van een van de dragende krachten binnen “Bushi Gym”, dat nu pas later in het verhaal naar voren komt. En tekstueel ogen de eerste vier regels op pagina 202 ook gehaast. Dat lijkt niet consistent met de Hagakure van Yamamoto Tsunetomo, waarin sprake moet zijn van een altijd aanwezige, opperste staat van toewijding.
Hoek is een boek dat als thematiek het maken van de juiste keuzes in zich draagt. Een levensgroot dilemma dat ik ook tijdens het lezen heb ervaren over het verhaal zelf. Is het een thriller of niet? Is het een reclame voor de kicksportwereld of niet? Is het een verhaal van hoge kwaliteit of niet? Ben ik overdonderd of niet?
Ik kan niet alle vragen bevestigend beantwoorden. Er zit voor mij een groot contrast tussen de eerste tweehonderd pagina’s en de laatste honderd. De eerste tweehonderd pagina’s zijn van grote literaire schoonheid. Soepel lopende dialogen, interessante personages, persoonlijke dilemma’s, innerlijke strijd en een kijkje in de Oosterse leer van de vechtsport zijn kwalitatief hoogstaande eigenschappen van het verhaal. De laatste honderd pagina’s zijn als de laatste ronde in een gevecht. Het oogt vermoeid, gehaast, slordig en mist de frisheid van het overtuigende eerste gedeelte. En maakt dat ik na afloop niet K.O. op het canvas lig, maar de strijd door de jury op punten laat beslissen. Niet alle klappen waren raak en ik zie drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
