“Doe
geen al te nette kleren aan als je me komt interviewen, want ik heb honden die je
eerst uitgebreid gaan besnuffelen.” Zo waarschuwde Karin Hazendonk mij al van tevoren.
Daar bleek geen woord van overdreven. Vanaf het moment dat de fotograaf en ik de
voordeur door gaan, springen er 2 enorme herdershonden tegen ons op om ons uitgebreid
te begroeten. Heel lieve honden die na dat onstuimige begin verder rustig op de
achtergrond blijven. Wanneer ik de auteur complimenteer met haar vorige boek, ‘Waanidee’,
doet dat haar goed.
geen al te nette kleren aan als je me komt interviewen, want ik heb honden die je
eerst uitgebreid gaan besnuffelen.” Zo waarschuwde Karin Hazendonk mij al van tevoren.
Daar bleek geen woord van overdreven. Vanaf het moment dat de fotograaf en ik de
voordeur door gaan, springen er 2 enorme herdershonden tegen ons op om ons uitgebreid
te begroeten. Heel lieve honden die na dat onstuimige begin verder rustig op de
achtergrond blijven. Wanneer ik de auteur complimenteer met haar vorige boek, ‘Waanidee’,
doet dat haar goed.
Karin:
“Dat je geen moment dacht dat het door een vrouw geschreven is, vind ik wel een
compliment. [lacht]. Tja, meestal worden mannen meer gelinkt aan boeken met actie
en ingewikkelde complotten. Dat zou kunnen. Dat de meeste hoofdpersonen een man
zijn, is logisch. Grote complotten worden veel meer door mannen uitgedacht. Ik kan
me niet voorstellen dat vrouwen zoiets zouden verzinnen”
“Dat je geen moment dacht dat het door een vrouw geschreven is, vind ik wel een
compliment. [lacht]. Tja, meestal worden mannen meer gelinkt aan boeken met actie
en ingewikkelde complotten. Dat zou kunnen. Dat de meeste hoofdpersonen een man
zijn, is logisch. Grote complotten worden veel meer door mannen uitgedacht. Ik kan
me niet voorstellen dat vrouwen zoiets zouden verzinnen”
Roelant:
“Maar jij hebt het verzonnen!” [beiden lachen hartelijk]
“Maar jij hebt het verzonnen!” [beiden lachen hartelijk]
Karin:
“Ik bedoelde meer: stel je eens voor: de technologie is er. Dit kan morgen gebeuren.
Ik denk dat het altijd de macht van bepaalde mannen is, die nog machtiger willen
worden. Zoals Victor in mijn boek. Hij trok aan de touwtjes en kon iedereen laten
springen of laten vallen. Die zucht naar macht zie je meer bij mannen dan bij vrouwen.”
“Ik bedoelde meer: stel je eens voor: de technologie is er. Dit kan morgen gebeuren.
Ik denk dat het altijd de macht van bepaalde mannen is, die nog machtiger willen
worden. Zoals Victor in mijn boek. Hij trok aan de touwtjes en kon iedereen laten
springen of laten vallen. Die zucht naar macht zie je meer bij mannen dan bij vrouwen.”
Opgegroeid
in de ‘roaring seventies’ heeft Karin een hele fijne jeugd gehad.
in de ‘roaring seventies’ heeft Karin een hele fijne jeugd gehad.
Karin:
“Ik ben opgegroeid als enig kind. Ik was toen best jaloers op de gezelligheid, die
vriendjes en vriendinnetje thuis hadden met al die broers en zusjes. Ik was veel
alleen. Toen ben ik al heel snel gevlucht in de boeken. In die tijd ben ik ook al
een beetje begonnen met schrijven. Ik zal zo’n 8 à 9 jaar zijn geweest. Schriften
vol schreef ik. Onder andere een verhaal over een kattendorp waar ze als mensen
leefden. Was best een leuk kinderboek, denk ik zelf. Helaas allemaal verloren gegaan.
Daarna de pubertijd. In de roaring seventies was dat superleuk. Alles kon en mocht.
Onbekommerd uitgaan en feesten, heerlijk! Op een gegeven moment kom je dan die ene
leuke jongen tegen waar je aan blijft hangen. [lacht uitgebreid]. En dan krijg je
het traditionele: huisje, boompje, beestje. Van huis uit getrouwd. Kat erbij. Later
de hond. Kindjes gekregen enz. Maar je trouwt gewoon te vroeg. Ik was 19. Dan volgt
het besef dat je wel een ontzettend deel van je leven hebt gemist. Vervolgens een
scheiding en al dat soort toeters en bellen. Zo’n scheiding is nooit grappig. Toen
moest ik ook weer aan het werk. Ik heb altijd in de financiële administratie gewerkt.
Dat stroomde gemakkelijk in. Altijd is daar wel vraag naar. Ik werk nu nog steeds
in die sector, 4 dagen in de week. Bij een klein familiebedrijf waar ik het heel
erg naar mijn zin heb. Een ijzerwaren- en staalrecyclingbedrijf. De kinderen zijn
allang het huis uit. Sinds 22 jaar ben ik alweer samen met mijn huidige man. We
hebben het heel goed samen. Hij heeft alleen niets met boeken. Die leest geen letter.
Of ik dan geen proeflezer mis, vraag je? Nee, ik heb een geweldige proeflezer. We
kunnen elkaar afbranden tot onze enkels, maar dat werkt perfect. We zijn zulke goede
vriendinnen.”
“Ik ben opgegroeid als enig kind. Ik was toen best jaloers op de gezelligheid, die
vriendjes en vriendinnetje thuis hadden met al die broers en zusjes. Ik was veel
alleen. Toen ben ik al heel snel gevlucht in de boeken. In die tijd ben ik ook al
een beetje begonnen met schrijven. Ik zal zo’n 8 à 9 jaar zijn geweest. Schriften
vol schreef ik. Onder andere een verhaal over een kattendorp waar ze als mensen
leefden. Was best een leuk kinderboek, denk ik zelf. Helaas allemaal verloren gegaan.
Daarna de pubertijd. In de roaring seventies was dat superleuk. Alles kon en mocht.
Onbekommerd uitgaan en feesten, heerlijk! Op een gegeven moment kom je dan die ene
leuke jongen tegen waar je aan blijft hangen. [lacht uitgebreid]. En dan krijg je
het traditionele: huisje, boompje, beestje. Van huis uit getrouwd. Kat erbij. Later
de hond. Kindjes gekregen enz. Maar je trouwt gewoon te vroeg. Ik was 19. Dan volgt
het besef dat je wel een ontzettend deel van je leven hebt gemist. Vervolgens een
scheiding en al dat soort toeters en bellen. Zo’n scheiding is nooit grappig. Toen
moest ik ook weer aan het werk. Ik heb altijd in de financiële administratie gewerkt.
Dat stroomde gemakkelijk in. Altijd is daar wel vraag naar. Ik werk nu nog steeds
in die sector, 4 dagen in de week. Bij een klein familiebedrijf waar ik het heel
erg naar mijn zin heb. Een ijzerwaren- en staalrecyclingbedrijf. De kinderen zijn
allang het huis uit. Sinds 22 jaar ben ik alweer samen met mijn huidige man. We
hebben het heel goed samen. Hij heeft alleen niets met boeken. Die leest geen letter.
Of ik dan geen proeflezer mis, vraag je? Nee, ik heb een geweldige proeflezer. We
kunnen elkaar afbranden tot onze enkels, maar dat werkt perfect. We zijn zulke goede
vriendinnen.”
Roelant:
‘Is dat soms Melissa Skaye?’
‘Is dat soms Melissa Skaye?’
Karin
kijkt verbluft: “Ja! Ik hoef niks meer te vertellen. Je weet alles al! [lacht uitgebreid].
We zien en bellen elkaar regelmatig. Door haar ben ik eigenlijk ook bij deze uitgever
(LetterRijn) terecht gekomen. Daar ben ik erg blij mee. Toen ik begon om mijn eerste
boek uitgegeven te krijgen, was dat een heel gedoe. Ik was zo groen als gras; ik
had geen flauw idee hoe alles werkte in de boekenwereld. Dus toen een onbekende
uitgever mijn boek wilde uitgeven, sprong ik een gat in de lucht. Later kwam ik
er pas achter dat er niks gebeurde voordat je er zelf een stuk of 40 kocht, voor
een Godsvermogen. POD, printing on demand. De titels waren ‘Kunnen vissen dromen?’, ‘Het Duistere Dorp’ en ‘Het Duistere Land’. Jeugd boeken, fantasy.
Ik heb ook nog een deel 3 geschreven: ‘De
Duistere Wereld’. Die heb ik niet meer laten uitgeven door die gasten. Misschien
ga ik dat nog wel een keer doen. Ik zal het wel grondig moeten aanpassen, ben ik
bang. Toentertijd bestonden er nog geen mobieltjes. Nu zitten die meiden eraan vastgekleefd.
Maar aan de andere kant vind ik het huidige aanbod aan fantasy-boeken zo goed dat
ik niet weet of ik daar wel aan moet beginnen. Dan zou ik ook erg op mijn taalgebruik
moeten letten. Ik schuw enkele krachttermen niet in mijn boeken. Voor Young Adults
kun je dat gewoon niet doen. Dus als ik dan in plaats van een flinke vloek iets
moet schrijven in de trend van: ‘Pot-Jan-droppie, dat doet zeer!’ dan denk ik bij
mezelf: laat maar. [lacht hartelijk met Roelant mee]
kijkt verbluft: “Ja! Ik hoef niks meer te vertellen. Je weet alles al! [lacht uitgebreid].
We zien en bellen elkaar regelmatig. Door haar ben ik eigenlijk ook bij deze uitgever
(LetterRijn) terecht gekomen. Daar ben ik erg blij mee. Toen ik begon om mijn eerste
boek uitgegeven te krijgen, was dat een heel gedoe. Ik was zo groen als gras; ik
had geen flauw idee hoe alles werkte in de boekenwereld. Dus toen een onbekende
uitgever mijn boek wilde uitgeven, sprong ik een gat in de lucht. Later kwam ik
er pas achter dat er niks gebeurde voordat je er zelf een stuk of 40 kocht, voor
een Godsvermogen. POD, printing on demand. De titels waren ‘Kunnen vissen dromen?’, ‘Het Duistere Dorp’ en ‘Het Duistere Land’. Jeugd boeken, fantasy.
Ik heb ook nog een deel 3 geschreven: ‘De
Duistere Wereld’. Die heb ik niet meer laten uitgeven door die gasten. Misschien
ga ik dat nog wel een keer doen. Ik zal het wel grondig moeten aanpassen, ben ik
bang. Toentertijd bestonden er nog geen mobieltjes. Nu zitten die meiden eraan vastgekleefd.
Maar aan de andere kant vind ik het huidige aanbod aan fantasy-boeken zo goed dat
ik niet weet of ik daar wel aan moet beginnen. Dan zou ik ook erg op mijn taalgebruik
moeten letten. Ik schuw enkele krachttermen niet in mijn boeken. Voor Young Adults
kun je dat gewoon niet doen. Dus als ik dan in plaats van een flinke vloek iets
moet schrijven in de trend van: ‘Pot-Jan-droppie, dat doet zeer!’ dan denk ik bij
mezelf: laat maar. [lacht hartelijk met Roelant mee]
“Daarna
schreef ik ‘Blun’, een feel-good-roman
met thriller aspecten erin. Maar toen iemand de boeven in dat boek rangschikte onder
het Bassie en Adriaan niveau, dacht ik ook bij mezelf: daar heb je op zich wel gelijk
in; zo moet het dus niet. Dat hoort bij het leerproces. Mijn volgende boek, ‘Handelswaar’, was al een stukje beter. Speelde
zich geheel af in Gouda, een stad waar ik 12 jaar heb gewoond. Dat was een groot
voordeel heb ik gemerkt. Ieder hoekje van de stad kende ik. Dat schrijft heel erg
fijn. Dat hoor ik van Melissa ook. Zij laat haar boeken in Hoorn afspelen omdat
zij daar zo veel over weet. Alleen woon ik nu in Waddinxveen. Dat hoef ik niet als
voorbeeld te nemen, want hier gebeurt er helemaal niks. [gelach alom] Serieus! Er
wordt hier zelfs nog geeneens een moord gepleegd ofzo. Helemaal niks. Het meest
spectaculaire is een storing van de plaatselijke brug.”
schreef ik ‘Blun’, een feel-good-roman
met thriller aspecten erin. Maar toen iemand de boeven in dat boek rangschikte onder
het Bassie en Adriaan niveau, dacht ik ook bij mezelf: daar heb je op zich wel gelijk
in; zo moet het dus niet. Dat hoort bij het leerproces. Mijn volgende boek, ‘Handelswaar’, was al een stukje beter. Speelde
zich geheel af in Gouda, een stad waar ik 12 jaar heb gewoond. Dat was een groot
voordeel heb ik gemerkt. Ieder hoekje van de stad kende ik. Dat schrijft heel erg
fijn. Dat hoor ik van Melissa ook. Zij laat haar boeken in Hoorn afspelen omdat
zij daar zo veel over weet. Alleen woon ik nu in Waddinxveen. Dat hoef ik niet als
voorbeeld te nemen, want hier gebeurt er helemaal niks. [gelach alom] Serieus! Er
wordt hier zelfs nog geeneens een moord gepleegd ofzo. Helemaal niks. Het meest
spectaculaire is een storing van de plaatselijke brug.”
Roelant:
“Uit jouw boek ‘Waanidee’, spreekt niet
veel vertrouwen in de medische stand. Daar heb je zelf ook weinig vertrouwen in?”
“Uit jouw boek ‘Waanidee’, spreekt niet
veel vertrouwen in de medische stand. Daar heb je zelf ook weinig vertrouwen in?”
Karin:
“Dat is puur verzonnen. Er zijn niet alleen dokters die dronken opereren, ook piloten
vliegen weleens dronken en noem maar op.”
“Dat is puur verzonnen. Er zijn niet alleen dokters die dronken opereren, ook piloten
vliegen weleens dronken en noem maar op.”
Roelant:
“Je maakt iemand meteen chantabel daardoor!”
“Je maakt iemand meteen chantabel daardoor!”
Karin:
“Ja, precies. Voor mijn verhaal had ik dat gewoon nodig. Je zegt dat je bij mijn
boek ook een beetje aan Robin Cook moest denken. Grappig. Ik moet zeggen dat ik
die boeken heel graag lees, met name de oudere. Die waren wel heel erg medisch gericht.
Die Cook wist ook bepaalde ziektes te verzinnen waarvan je dacht: goh, bestaat dat?
Maar hij is dokter, dus hij zal het wel weten. Dat vind ik ook zo fijn aan de schrijfstijl
van Tess Gerritsen. Zij weet ook waar ze over praat. Dat is prettig om te lezen.
Ik moet dat allemaal verzinnen. Ik google wat af. Of ik ga heel ouderwets naar de
bibliotheek. Met streetview kijk ik naar de locaties.”
“Ja, precies. Voor mijn verhaal had ik dat gewoon nodig. Je zegt dat je bij mijn
boek ook een beetje aan Robin Cook moest denken. Grappig. Ik moet zeggen dat ik
die boeken heel graag lees, met name de oudere. Die waren wel heel erg medisch gericht.
Die Cook wist ook bepaalde ziektes te verzinnen waarvan je dacht: goh, bestaat dat?
Maar hij is dokter, dus hij zal het wel weten. Dat vind ik ook zo fijn aan de schrijfstijl
van Tess Gerritsen. Zij weet ook waar ze over praat. Dat is prettig om te lezen.
Ik moet dat allemaal verzinnen. Ik google wat af. Of ik ga heel ouderwets naar de
bibliotheek. Met streetview kijk ik naar de locaties.”
Roelant:
“Die chip (uit ‘Waanidee’) die mensen
geïmplanteerd krijgen, deed mij denken aan de Jodenster uit de oorlog”.
“Die chip (uit ‘Waanidee’) die mensen
geïmplanteerd krijgen, deed mij denken aan de Jodenster uit de oorlog”.
Karin:
“Klopt. Dat was een stukje achterliggende gedachte. Degenen die een afwijkende chip
hadden, waren naar zijn idee geen perfecte mensen. Iedereen die wat mankeerde of
gewoon te oud was, kon afgeschreven worden. En dat allemaal onder het mom van opa
die in zijn hoofd zat.”
“Klopt. Dat was een stukje achterliggende gedachte. Degenen die een afwijkende chip
hadden, waren naar zijn idee geen perfecte mensen. Iedereen die wat mankeerde of
gewoon te oud was, kon afgeschreven worden. En dat allemaal onder het mom van opa
die in zijn hoofd zat.”
Roelant:
“Had je zelf een bijzondere opa?”
“Had je zelf een bijzondere opa?”
Karin:
“Ja, die had ik. Ik kan ook zeggen dat ik hem nog steeds mis. Hij heeft de oorlog
meegemaakt. Toen ook weleens wat uitgevreten, maar daar werd eigenlijk nooit over
gepraat. Dat was een hele nuchtere man. Hij heeft het achter zich kunnen laten en
heeft een heel leuk leven opgebouwd met oma. Vroeger was iedereen erg gesloten over
privézaken. Dat is nu veranderd. De salarissen liggen op straat. Alles staat op
Facebook. Ook de belastingdienst weet alles van je. Ik heb daar op zich helemaal
geen moeite mee. We doen er allemaal aan mee. Ik werk vier dagen per week. Dat slokt
een behoorlijk deel van mijn vrije tijd op, hahaha. Schrijven doe ik de overige
dagen en ’s avonds. Ik zit dan aan het bureau tussen keuken en woonkamer in. Mijn
man zit voor de televisie, de honden lopen rond. Dan kan ik het beste schrijven.
Ik heb het geprobeerd om in een apart kamertje te zitten, in de afzondering met
computer en prikbord, maar dat werkt bij mij niet. Ik ging naar buiten kijken, spelletje
doen. Op een gegeven moment zelfs bingo op Facebook onder het mom van: ik moet even
nadenken. Nou, dan weet je het wel. [lacht hartelijk] op die manier komt er geen
letter op papier of op het scherm. Maar als ik lekker beneden tussen de gezelligheid
zit, gaat het veel beter. Dan komt mijn man af en toe naar me toe met een bakkie.
Want als ik bezig ben, vergeet ik dat helemaal. Dat werkt perfect.”
“Ja, die had ik. Ik kan ook zeggen dat ik hem nog steeds mis. Hij heeft de oorlog
meegemaakt. Toen ook weleens wat uitgevreten, maar daar werd eigenlijk nooit over
gepraat. Dat was een hele nuchtere man. Hij heeft het achter zich kunnen laten en
heeft een heel leuk leven opgebouwd met oma. Vroeger was iedereen erg gesloten over
privézaken. Dat is nu veranderd. De salarissen liggen op straat. Alles staat op
Facebook. Ook de belastingdienst weet alles van je. Ik heb daar op zich helemaal
geen moeite mee. We doen er allemaal aan mee. Ik werk vier dagen per week. Dat slokt
een behoorlijk deel van mijn vrije tijd op, hahaha. Schrijven doe ik de overige
dagen en ’s avonds. Ik zit dan aan het bureau tussen keuken en woonkamer in. Mijn
man zit voor de televisie, de honden lopen rond. Dan kan ik het beste schrijven.
Ik heb het geprobeerd om in een apart kamertje te zitten, in de afzondering met
computer en prikbord, maar dat werkt bij mij niet. Ik ging naar buiten kijken, spelletje
doen. Op een gegeven moment zelfs bingo op Facebook onder het mom van: ik moet even
nadenken. Nou, dan weet je het wel. [lacht hartelijk] op die manier komt er geen
letter op papier of op het scherm. Maar als ik lekker beneden tussen de gezelligheid
zit, gaat het veel beter. Dan komt mijn man af en toe naar me toe met een bakkie.
Want als ik bezig ben, vergeet ik dat helemaal. Dat werkt perfect.”
De
proefdruk van Karins nieuwste boek ‘De dood
heeft blauwe ogen’ ligt op tafel. Als ik Karin complimenteer over de prachtige
cover knikt ze instemmend.
proefdruk van Karins nieuwste boek ‘De dood
heeft blauwe ogen’ ligt op tafel. Als ik Karin complimenteer over de prachtige
cover knikt ze instemmend.
Karin:
“Het contact met Theo (van Rijn, van uitgeverij LetterRijn) is bijzonder goed. Het
idee van dit boek is al ontstaan vóór ‘Waanidee’.
Het thema van de spannende boeken week van 2016 was ‘Bloed in de Polder’. Ik dacht daar kan ik wel wat mee. Ik wil alleen
niet een lijk tussen de aardappels en de slaplantjes, maar iets anders. Een totaal
ander boek dan ‘Waanidee’. Het boek waar
ik nu mee bezig ben, is ook weer iets heel anders. Ik vind het veel fijner om lekker
te variëren. Ik zou geen serie willen schrijven met dezelfde personages erin. Dan
zou ik mezelf teveel beperken.”
“Het contact met Theo (van Rijn, van uitgeverij LetterRijn) is bijzonder goed. Het
idee van dit boek is al ontstaan vóór ‘Waanidee’.
Het thema van de spannende boeken week van 2016 was ‘Bloed in de Polder’. Ik dacht daar kan ik wel wat mee. Ik wil alleen
niet een lijk tussen de aardappels en de slaplantjes, maar iets anders. Een totaal
ander boek dan ‘Waanidee’. Het boek waar
ik nu mee bezig ben, is ook weer iets heel anders. Ik vind het veel fijner om lekker
te variëren. Ik zou geen serie willen schrijven met dezelfde personages erin. Dan
zou ik mezelf teveel beperken.”
Dank
je wel, Karin Hazendonk, voor dit gezellige interview. Ook dank aan de fotograaf,
Josia Brüggen.
je wel, Karin Hazendonk, voor dit gezellige interview. Ook dank aan de fotograaf,
Josia Brüggen.
Roelant
de By.
de By.
We kregen heel wat mailtjes binnen voor de winactie.
De twee gelukkige die een exemplaar van De dood heeft blauwe ogen
van Karin Hazendonk in hun bus mogen verwachten zijn:
van Karin Hazendonk in hun bus mogen verwachten zijn:
Marjo Jacobs & Sophia Amesz-Grootjans,
Proficiat !!! Graag jullie gegevens ASAP naar perfecteburen@gmail.com en het boek
komt zo snel mogelijk jullie kant uit.
Proficiat !!! Graag jullie gegevens ASAP naar perfecteburen@gmail.com en het boek
komt zo snel mogelijk jullie kant uit.
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
