"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Boek van de maand - In gesprek met ... Piet Baete

Donderdag, 30 november, 2017

Geschreven door: Piet Baete
Artikel door: Roelant de By






Het is een dik jaar geleden dat ik (Karin) een
interview had met Piet Baete. Zijn roman ‘Wie niet weg is’ lag toen net in de
boekenwinkel. Nu, een jaar later ligt ‘Het laatste woord’ in de rekken en is
dit ons ‘Boek van de Maand’ in november. Wij vonden het hoog tijd om eens terug
te blikken.
Piet Baete (°1978, Oostende) heeft in Knokke-Heist
zijn humaniorastudies gedaan. Hij studeerde later Germaanse talen in Leuven.
Daarna trok hij naar de Verenigde Staten voor studies scenarioschrijver aan de
UCLA (Los Angeles). Hij heeft scenariowerk voor film en tv op z’n actief. Zo
schreef hij mee aan de tv-series Spitsbroers en Professor T. 


Vorig jaar lag je roman ‘Wie niet weg is’, in de
boekenwinkel en ik citeer nu eventjes: “Ik wil nog meer romans
schrijven. Ik heb zoveel plezier beleefd aan het schrijven van ‘Wie niet weg
is’ dat ik die richting verder uit wil. Het voelde aan als thuiskomen”

Met ‘Het laatste woord’ heb je toch weer een thriller neergezet. Was dit
verhaal over Maarten zo nijpend dat het geschreven moest worden?
Het verhaal van
Maarten zat al jaren in mijn hoofd en het liet me op een bepaald moment niet
meer los. Het verhaal kiest mij in plaats van omgekeerd. Als het een roman is:
goed. Is het een thriller: ook goed. Ik beleef altijd veel plezier aan het
schrijven. De personages komen tot leven in je hoofd, een heel universum ontvouwt
zich en jij bent de bevoorrechte getuige, de tussenpersoon die alles
opschrijft. Dat is altijd leuk en verrijkend, los van het genre waarin je
schrijft. 
‘Het laatste woord’ is geen standaard thriller, maar
een verhaal over de personages met hun emoties, zoals schuldgevoel,
vertrouwen, vriendschap maar ook boetedoening. Waarom vind je het belangrijk om
dit mee te geven in een thriller? 
Je vraag impliceert
dat de meeste lezers thriller associëren met onversneden spanning, genre ‘vrouw
loopt door bos achterna gezeten door man met een mes.’ Kan best, maar ik vind
emoties minstens even belangrijk, net als de evolutie die de personages
doormaken. Ik geef mijn boeken graag drie, vier verschillende lagen mee. Blijf
je hangen op laag 1 dan heb je de spanning. Laag twee vertelt meer over de
gevoelens van de personages. In laag drie ontdekt je verschillende betekenissen
van de titel. Enzoverder. Als lezer krijg je dus meer terug als je zelf ook wat
dieper graaft.  
In je boek zit een ‘rode draad’ (die ik niet kan verklappen
wegens spoiler-alert) waar het verhaal voor een groot stuk om draait. Het is
aan de lezer om deze eruit te halen om de essentie van ‘Het laatste woord’ te
begrijpen. Krijg je daar reacties op van je lezers en wat doet dit dan met jou?
Ik vind het altijd
heerlijk als lezers echt tussen de regels hebben gelezen en een boodschap
begrijpen zonder dat die expliciet wordt uitgeschreven of uitgelegd. Ik heb
echter wel het gevoel dat lezers te snel lezen of alle thrillers lezen als een
Aspe. Hoe sneller ze hem uithebben, hoe beter ze dat lijken te vinden. De
traagheid ontbreekt. Soms moet je een verhaal de kans geven om te rijzen in je
hoofd, net zoals je de personages de tijd moet geven om vrienden van je te
worden. Dan pas krijg je een 3D-beleving van een verhaal. 
Ook dit boek stemt weer tot nadenken. Vorig jaar zei
je dat de enige boodschap de boodschap is die de lezer zelf uit een boek haalt.
Telt die stelling bij ‘Het laatste woord’ ook?
Altijd. Omdat ik de
boodschap niet expliciet verwoord. Laatst zei een vriend tegen me dat ‘Het
Laatste Woord’ eigenlijk gaat over het onvermogen van mensen om écht met elkaar
te praten over dingen die écht enorm belangrijk zijn. Ik vond dat een treffende
analyse, maar heel bewust had ik deze boodschap niet in het verhaal gestoken.
Maar als je er even bij stilstaat, klopt het wel. Er gebeuren heel erg
ingrijpende zaken, maar iedereen danst rond de hete brij. Alsof het niet
bestaat zolang je er maar over zwijgt. 
Schrijf je eigenlijk voltijds?
Ik doe niks anders,
nee. Ik schrijf ook voor Vlaamse televisie, zowat alle genres. Al sluit ik niet
uit dat ik ook eens iets anders wil doen dan schrijven. De meeste mensen zien
schrijven als een droom, een hobby waar je je beroep van hebt kunnen maken. Dat
is ook zo. Maar het is mentaal ontzettend belastend omdat je altijd weer van
nul moet herbeginnen en als enige de verantwoordelijkheid draagt. 
Hecht je waarde aan recensies en doe je daar dan
iets mee?
Ik denk dat elke
“kunstenaar” – van stand-up comedian tot auteur of muzikant –
recensies leest en er waarde aan hecht. Het doet ook pijn wanneer je in de ene
krant vijf sterren krijgt en in de andere slechts twee. Dat valt moeilijk met
elkaar te verzoenen. Maar als je leest wat er staat en dus tussen de regels
door leest, dan haal je er ook veel uit en evolueer je verder. Ik zie echter
veel collega’s die alleen maar boos zijn als ze niet krijgen wat ze denken te
verdienen. Ik snap dat, maar ik probeer daar constructiever mee om te gaan. 
Welke uitdaging zou je nog eens willen aangaan?
Ik zou de rest van
mijn leven wat minder hard mijn best willen doen. In ons hoofd hebben we een
idee van hoe ons leven moet zijn en we doen er alles aan om aan dat beeld te
beantwoorden. Het is op zich een mooi uitgangspunt, maar na verloop van tijd
stel je vast dat het leven niet zo werkt, dat het alleen maar enorm vermoeiend
is om te proberen te beantwoorden aan één of ander ideaal dat jij of een ander
jou heeft opgelegd. Soms is het heerlijk om je slecht te voelen en gewoon te
aanvaarden dat je je slecht voelt, in plaats van jezelf voortdurend af te
vragen waarom je je slecht voelt en wat je eraan kunt doen om dat te
veranderen. 
Je bent onlangs papa geworden. Wat doe het
vaderschap met je? Kijk je nu anders tegen de ‘dingen’ aan?
Ons dochtertje Lisa
geeft ons leven meer kleur. Ook al is het heel vermoeiend, ik kijk uit naar elk
volgend moment dat ik met mijn gezin zal delen. Nu is ze nog een baby’tje.
Straks komt de periode waarin ze voor het eerst echt contact met ons zal
leggen. Een eerste glimlach, een eerste woordje. Daar kijk ik echt naar uit. 
Welk verhaal vertelt jouw familie altijd over jou?
Het verhaal van
toen ik als zesjarige jongen met mijn fietsje tot het einde van de dijk wilde
rijden. Ik vertrok in Heist, helemaal tot in Knokke en nog verder tot aan het
Zwin, letterlijk “het einde van de dijk”. De heenreis ging verrassend
vlot, mijn fietsje vloog over de stenen. Wist ik veel dat ik zes Beaufort
rugwind had. En toen moest ik terug. Meer dan tien kilometer tegen die wind in.
Het heeft me meer dan vier uur gekost en ik herinner me nog de wanhoop die ik
voelde, de angst van misschien nooit meer terug thuis te komen. Er schuilt een
wijze levensles in: pas op met wind in de rug. Wanneer je de andere kant op
wil, verandert die van vriend naar vijand. 
Tot slot een hypothetische vraag. Stel dat ze je
boek willen verfilmen. Zou je daaraan zelf willen meewerken en waaraan zou het
aanbod moeten voldoen voordat je ‘JA’ zegt?
We zijn nu al
gesprekken aan het voeren om ‘Het Laatste Woord’ te verfilmen. De voorwaarde is
dat ik inspraak zou krijgen in de casting en de locaties, maar dat zou geen
probleem moeten zijn. En uiteraard wil ik er bij zijn als ze de periode van
Maarten en Michel in Biarritz draaien. Een maand op de Baskische stranden:
Count me in! 🙂  



Piet, bedankt voor
dit leuke interview en dat je met ‘Het laatste woord’ ons Boek van de Maand
was. Ik kijk zeker al uit naar je volgende schrijfsel. Succes met alles wat nog
op je weg komt.
Karin – Team De
Perfecte Buren
De winnaar van ‘Het
laatste woord’ is………..
Proficiat Mieke
Juchtmans – Meskens
. Graag je adresgegevens naar perfecteburen@gmail.com 

Het boek komt dan zo snel mogelijk jouw kant uit.
Het juiste antwoord op de vraag ‘Wat is er vijftien jaar
geleden in het gezin Van Dijk gebeurd?’ – Ze hebben toen een zoontje verloren.
Het zou zijn vermoord.

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur:

Superhelden sterven niet

Noodlot De dood van Anke Hoffman

Het laatste woord