Zoete koekjes worden wél gebakken
[Recensie] Heel lang heb ik uitgekeken naar het nieuwe boek van deze gewel]dige Vlaamse auteur. Met haar vorige titels Justine, Maurice en Louise heeft zij uitzonderlijk originele boeken afgeleverd en dus lag de lat hoog voor haar nieuweling Joséphine.
Samen met een aantal bewoners van woonzorgcentrum Den Groenen Hof heeft Joséphine een pact gesloten en de Thanatosclub in het leven geroepen. De afspraak is dat als de tijd daar is ze elkaar helpen aan een humaan levenseinde. De groep heeft in Moeder Natuur een medestander gevonden want in hun eigen tuintje groeien de ingrediënten waarmee ze die wensen in vervulling kunnen laten gaan. Onder strikte geheimhouding hebben de leden gezworen voor elkaar te zorgen en elkaars dying wish ten uitvoer te brengen. Alzheimer, of een andere ziekte, vraagt volgens deze ouderen om zelfbeschikking en actief handelen. En precies dát hebben de kranige senioren elkaar beloofd te gaan doen. Ze hebben de tuin, het geheime wensenlijstje én het receptenboek. Wat kan er misgaan?
“Onze tuin van Eden, waar we baas waren over onze eigen sterfelijkheid, waar we, net als Eva, gretig in de verborgen vrucht beten, wetende dat het ons sterfelijk zou maken.”
Wanneer de directeur, met de toepasselijke naam Tim Van Kerkhoven, na afloop van een uitvaart het nieuws deelt dat er nieuwbouwplannen voor het wooncomplex zijn slaat dat bij de clubleden in als een bom. Want dat wil zeggen dat hun geliefde giftuintje zal verdwijnen en daarmee ook hun vrije wil een eind te maken aan dit leven. Joséphine, De Kolonel en hun medestanders zijn voornemens hier geen genoegen mee te nemen, maar hoe pak je zoiets eigenlijk aan?
Wanneer Germaine, een van de groepsleden, dan ook nog eens plots verslechtert en er volgens afspraak een moment gekozen moet worden om aan het bakken te slaan gebeurt er ineens heel veel. De directeur lijkt niet ontvankelijk voor redelijkheid, Germaine werkt niet mee, de bouwlui staan op de stoep, net als die donkere Mercedes, en de vrouw van de directeur blijkt ineens heel anders te zijn dan gedacht. Niet alleen het bakboek bevat alle ingrediënten voor een succesvol recept! In een ijltempo volgen de gebeurtenissen elkaar op en krijgen de bewoners te maken met de meest bizarre keuzes die ze moeten maken. Daar kan Sherlock nog een puntje aan zuigen!
Ze is niet voor niets met al haar titels tot nu toe genomineerd voor de Hercule Poirotprijs. Anne-Laure Van Neer is een ‘one of a kind’ auteur. De combinatie van haar meer dan soepele schrijfstijl met prachtige Vlaamse woordspelingen, haar liefde voor de (oudere/kwetsbare) mens en haar onverbeterlijk gevoel voor humor maken haar thrillers tot een unieke leeservaring. Het is moeilijk te omvatten in welk genre haar boeken thuishoren. Een thriller noir met een knipoog komt gevoelsmatig in de buurt maar het genre mustread slaat de spijker op de kop!
Hoe dan ook; haar personages komen wellicht op papier tot leven maar voelen aan als zijnde van vlees en bloed. Laagdrempelig, sympathiek, authentiek en vooral erg menselijk. De hoofdrolspelers in dit verhaal hebben me geraakt om wie ze zijn, wat ze wel of niet hebben meegemaakt en wat hen verbindt. Het onvoorwaardelijk voor elkaar instaan is hartverwarmend en maakt de wereld een beetje mooier. Volledig te begrijpen is het dan ook helemaal wat er allemaal gebeurt nadat de directeur zijn bommetje gooit.
De hoofdrollen zijn vooral weggelegd voor Joséphine, de ‘ik’ persoon, en De Kolonel. Die twee zijn een match made in heaven; hilarisch! Deze twee hebben wellicht wat te vaak naar Sherlock Holmes gekeken maar de manier waarop ze aan de boom schudden is misschien juist daarom wel legendarisch. Aan fantasie en levenslust geen gebrek! Vooral wanneer de boel escaleert is het moeilijk niet hardop in lachen uit te barsten. Dat tuintje moet gered worden, koste wat kost. Hou je bretels maar vast, leg de Tena-lady maar klaar. Want hoe Van Neer het bedenkt; geen idee, maar alsjeblieft, blijft dit vooral zo doen!! Een andere keus dan vijf dik verdiende sterren is er dan ook niet.
“Thanatos, tot in de kist…”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
