Ultieme feelgood en van eigen bodem
[Recensie] Anne Millers hart is gebroken. Na een stormachtig jaar met haar grote liefde, de wereldberoemde rockster Rory Maquary, is hun relatie gestrand. Nadat ze uitgehuild was, heeft ze zich herpakt en nu leidt ze een rustig, teruggetrokken leven op St. Mary’s, het hoofdeiland van de Britse Scilly-eilanden, waar ze samen met een vriendin een restaurantje runt en Rory probeert te vergeten. Rory wil Anne helemaal niet vergeten. Hij snapt nog altijd niet waarom het misging, en wil niets liever dan haar vinden en het goedmaken. Maar Anne heeft alle contact met hem voorgoed verbroken en wil niet gevonden worden. Met de moed der wanhoop probeert Rory er dan maar samen met zijn zoontje het beste van te maken. Tot Rory de flamboyante tv-kok Woz leert kennen, met wie hij dikke maatjes wordt. Woz nodigt hem uit om een keer langs te komen op zijn nieuwste kooklocatie, een restaurantje van twee vrouwen op St. Mary’s. Een klein reisje met onverwacht grote gevolgen…
Wat ging er vooraf? Anne is in Vallen letterlijk gevallen voor de woest aantrekkelijke Rory, leadzanger van een wereldberoemde band Road Rage en succesvol Hollywood-acteur. Wat in eerste instantie een officiële kennismaking was groeide uit tot een heftige liefdesrelatie waar Anne ook gevallen is voor de dan driejarige Rowie, het zoontje van Rory. Maar na een jaar gaat er iets goed fout en Anne pakt, met een gebroken hart, ineens haar koffers, Rory met veel vragen achterlatend. Ook zijn hart is gebroken.
Nu, na anderhalf jaar, is Anne samen met haar vriendin werkzaam in een pittoresk theehuisje annex restaurantje in Hugh Town op het eiland St. Mary’s. Anne heeft zich in alle anonimiteit teruggetrokken en kan zich weer toeleggen op het schrijven van haar romans en werkt mee met Georgie in het restaurant. Ze leiden een overzichtelijk en rustig leventje en beide vrouwen hebben zo de gelegenheid om bij te komen van een liefdesbreuk. Maar toch missen ze allebei een liefde in hun leven.
Georgie heeft het op een feestje voor elkaar gekregen dat superchef Woz naar hun restaurant komt kijken, hij is wel toe aan wat rust na een hectische periode als succesvol tv-kok. En dus neemt hij het aanbod van Georgie met twee handen aan, iets waar Anne helemaal niet op zit te wachten. Tijdens een toevallige ontmoeting maken Woz en Rory kennis met elkaar en de twee hebben een acute klik. In een opwelling vertelt Woz over zijn nieuwe uitdaging en nodigt Rory spontaan uit, want die kan ook wel wat rust gebruiken merkt hij. Maar weet Woz veel wat hij hiermee teweeg brengt.
Jackie van Laren weet op haar geheel eigen, unieke manier een feelgood te schrijven die bijna on-Hollands is. Ze kan zich met gemak meten met bijvoorbeeld Jill Mansell. Van Laren heeft dan nog de voorsprong dat ze niet zoetsappig is en geen moment té flauw wordt. Nee, ze heeft een goede balans gevonden tussen een echte romantische roman, humor en een sexy knipoog. Ze doet dat met volle overtuiging en dan ook nog eens met een behoorlijke verhaallijn. Oké, sommige dingen lopen wel zoals je verwacht maar eigenlijk moet je dan denken dat het loopt zoals jij als lezer hoopt dat het gaat lopen.
De personages zijn heel divers. Waar je moet lachen om het controlefreak-gedrag van Anne en de woeste lompe karaktertrekjes van zowel Woz als Rory, geen wonder dat die twee vrienden zijn, en het opvliegende van Georgie heb je een mooie mix van aantrekkelijke, grappige en herkenbare personages. Van Laren neemt de ruimte om de karakters uit te diepen en zo krijg je wel binding met zowel het verhaal als de personen want een verhaal is er wel degelijk! De situaties waarmee ze te maken krijgen, zijn dan niet alledaags maar wel heel erg leuk. Impulsief gedrag, onzekerheid en het herwinnen van vertrouwen zijn mooi weergegeven. Eerlijk gezegd, er zijn echt momenten geweest dat hier hardop gelachen werd. Er stond nog net geen bezemsteel voor Georgie klaar en een dwangbuis voor Anne, zó grappig als sommige situaties waren. Wanneer je het boek hebt gelezen snap je precies wat ik hiermee bedoel.
De luchtige schrijfstijl, de knipoog en de mooie scènes waarin de emoties heel sterk geprofileerd werden komen goed naar voren in Opstaan. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Van Laren in al haar boeken deze kwaliteit goed weet te gebruiken. De ultieme feelgood en dat van eigen bodem! Je wordt er vrolijk van, je krijgt er kriebels van in je buik en je pinkt zo nu en dan een traantje weg. En dat voor zo’n nuchtere lezer als ondergetekende. Zal het dan maar toegeven: op zijn tijd is dit soort boeken heerlijk, ik ben fan!!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
