Hij deed het wederom! Wat een verhaal
[Recensie] Suzanne Boyle, een Britse in dienst van de CIA wordt betrokken bij een onderzoek naar de genocide van enkele honderden mannen en jongens in Syrië. Het onderzoek leidt naar een dader die niet alleen de levens van de onderzoekers maar ook die van de mensheid in gevaar zou kunnen brengen. Het lijkt een race tegen de klok te worden. Of zijn er mensen met andere belangen?
De derde kennismaking met een boek van deze auteur, die met Masterplan en Dwaalspoor wist te verrassen, maakt mij nieuwsgierig. Is het meer van hetzelfde of weet Pjotr wederom het beste in zichzelf naar boven te halen? Het is enerzijds een uitstekend los te lezen boek en anderzijds biedt het de vaste lezer een aantal verwijzingen en ’Oh ja’- momenten. Zoals we van de Uitgeverij LetterRijn gewend zijn, ziet het boek er weer mooi uit en past het er qua omslagstijl en formaat weer goed bij. Niets beter dan een boekenplank met dezelfde omvang en afmetingen van de boeken en daar is gelukkig aandacht voor.
Pjotr is zelf ook nieuwsgierig lezer van zijn boeken tijdens het schrijven. Hij weet aan het begin niet hoe het boek zal eindigen. Daarin schuilt een avontuurlijke karaktertrek die zich uitstekend laat zien in de inhoud van het verhaal. Niets is glad geregisseerd en de spanning golft als een tsunami over de lezer heen. En wanneer de golven even gaan liggen, tonen de achtergebleven puinhopen een schijnbaar uitzichtloze toekomst voor de diverse personages. En met veel energie, strijdlust en een positieve instelling weet de auteur iedereen weer op het juiste spoor te brengen, in afwachting van de volgende golf of naschok. En dan denk ik na de zoveelste Apocalyps als lezer dat de oplossing nabij is. En de ontknoping zich laat raden. Hoe mis kan ik het hebben? De auteur heeft nog een ander talent dat prominent in dit boek de kop opsteekt: Verrassen. En zo weet hij het aantal plotwendingen tot recordhoogte te doen stijgen, evenals het actiespektakel en de commitment die ik voel voor alle betrokkenen.
In dit verhaal wordt tevens gewerkt met verrassingen die van chronologische aard zijn. De auteur gebruikt korte flashbacks om zaken later op te helderen die mij kort daarvoor nog de wenkbrauwen deden fronsen. Het maakt dat ik als lezer actief deel uitmaak van het avontuur. Alles moet duidelijk zijn en verklaard worden. En de auteur weet hiermee te prikkelen. En zo leg ik als lezer eerst het middenstuk van de legpuzzel en als allerlaatste de randjes en de hoekjes. En dat voelt nieuw en anders. En lekker. Het past allemaal in elkaar en het is zo verrassend omdat de auteur ook niet vooraf wist wat het zou worden. En die beleving vol onzekere spanning, delen we samen.
Zijn boeken bevatten veel testosteron maar daarnaast ook verhaallijnen die passen bij het kaliber ‘grote bek, klein hartje’. En er is zelfs ruimte voor een flard zoete romantiek. De gebeurtenissen in dit boek vragen om reislust. We reizen van het Nationaal Museum in Bagdad tot de begraafplaats in Genève. En we komen in Congo, Frankrijk, Turkije, Syrië en tot zevenhonderdvijftig kilometer ten oosten van Spitsbergen.
De grootste verrassing liet Pjotr Vreeswijk mij onlangs beleven toen ik contact zocht over het boek. We hadden het zakelijk gezien over een personage uit het boek en hij zei in reactie over deze man: ‘Het is een goeie vent’. Zijn personages zijn ook voor hem levensecht en zijn volledig aan onze zorg toevertrouwd. En zo ervaar ik het ook als lezer. Aan het eind van de reis nemen we vluchtig afscheid van alle personages en spreek ik de wens uit elkaar snel weer te zien.
Hij deed het wederom! Wat een verhaal. En zo mooi rond. Wanneer je de laatste pagina hebt gelezen, kun je zo weer bij het begin starten. Aan het eind van het boek dankt Pjotr een aantal mensen in zijn omgeving en geeft een verklaring van wat hij zelf zoekt in een boek. Het moet als een papieren film in het hoofd gaan zitten en je naar de verrassende ontknoping trekken. Als filmliefhebber is hem dat zeker gelukt. Hoewel ik ook dit keer de overtuiging heb dat het boek stukken beter zal zijn dan de film. Dit is een van de redenen dat ik graag lees. Samen met de auteur creëer ik mijn eigen decors bij het verhaal. En zoek ik de juiste gezichten bij de gepresenteerde personages. De auteur laat voldoende ruimte over om creatief om te gaan met de eigen fantasie. En wat ik zag, beviel mij enorm goed. Ik hoop dat in 2020 Pjotr Vreeswijk voldoende tijd vindt om ons deel vier te brengen. Hij als auteur en ik als lezer: We zijn een gouden duo.
Ik koester de wens dat er bij een volgend boek voldoende lef gaat ontstaan om ver over de vierhonderd pagina’s te schrijven. Niet weten waarnaartoe is prachtig. Niet weten hoe ver het is, geeft het geheel nog meer avontuur. Schotland had Alistair Maclean, de Verenigde Staten heeft Clive Cussler maar wij in de Lage Landen hebben Pjotr Vreeswijk. Ik geef ons boek van de maand september 2019 Schaduwstrijder vier hele dikke actie-sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
