Arnaldur Indriðason laat je als lezer meespeuren
[Recensie] Arnaldur Indriðason is historicus en schrijver. Hij won de Martin Beck Award (voor de beste thriller in Noord-Europa) en de CWA Gold Digger Award. Al zijn verhalen spelen in IJsland. Boven water is het tweede deel in zijn serie rondom de gepensioneerde politieman Konráð. In het eerste deel Smeltend ijs, hebben we hem leren kennen als rustige man die afscheid heeft genomen van zijn werkzame leven maar nog niet echt invulling aan zijn leven nu heeft kunnen geven. Zijn vrouw Erna is gestorven, hij heeft niet veel sociale contacten opgebouwd. Konráð heeft geen gelukkige jeugd gehad. Zijn moeder had samen met dochter Beta het gezin verlaten, Konráð bleef achter bij zijn gewelddadige vader. Op een dag wordt zijn vader vermoord, neergestoken bij een verlaten slachthuis. De moord is nooit opgelost en nu, na zijn pensioen, probeert Konráð de waarheid alsnog te achterhalen. Dat brengt hem in contact met Eygló, de dochter van de man die veel met zijn vader heeft samengewerkt.
De mannen hielden in de Tweede Wereldoorlog samen seances waaraan ze grof geld verdienden. Veel ervan was bedrog maar de vader van Eygló zou toch over paranormale gaven hebben beschikt. Helaas is ook hij, vlak na de vader van Konráð, onder verdachte omstandigheden overleden. Ook Eygló is paranormaal begaafd. Ze heeft de geest van een twaalfjarig meisje ontmoet die op zoek is naar haar pop. Pas als ze haar pop terugvindt, zal ze rust hebben. Eygló vraagt Konráð om te onderzoeken wat er precies met het meisje is gebeurd. Het wordt nog drukker voor hem wanneer de grootouders van een jong meisje vertwijfeld zijn hulp inroepen. Hun kleinkind is spoorloos verdwenen en ze maken zich grote zorgen over haar. Ze gaan liever niet naar de politie maar vertrouwen Konráð. Ze weten dat het meisje met drugs te maken heeft gehad en vrezen het ergste. Konráð gaat op zijn eigen speciale wijze te werk, hij gebruikt daarbij zijn contacten via de politie, niet alleen uit het heden maar vooral ook uit het verleden.
Het twaalfjarig meisje, Nanna, is al in de jaren vijftig uit de vorige eeuw overleden, ze is verdronken in een riviertje. Het spoor is oud maar Konráð voelt intuïtief aan dat het geen ongeluk is geweest al zegt het politieverslag uit die tijd van wel. Maar hoe dieper Konráð graaft, hoe meer feiten hij ook vindt over zijn eigen vader. Een vader waarvan hij, ondanks al zijn gevit en geweld, toch hield. Waarom waren zijn moeder en zijn zus weggegaan? Waarom hadden ze hem achter gelaten?
Ook de zoektocht naar de kleindochter levert in eerste instantie slechts frustratie op. Met een klein beetje speuren van zijn kant, vindt hij al snel het lichaam van het meisje. Ze is overleden aan een overdosis. Een triest ongeluk. Of niet?
Ook hier blijft Konráð achterdochtig maar laat hij het meeste speurwerk over aan zijn oud-collega’s. Ze houden hem op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen en hij, op zijn beurt, speelt hen de feiten door die hij kan achterhalen.
Arnaldur Indriðason brengt wederom het verhaal tot een mooie ontknoping met onverwachte wendingen. We hebben Konráð een stuk beter leren kennen dan in het eerste verhaal, dat geldt ook voor Eygló, Beta en Marta (een oud-collega). Arnaldur Indriðason laat je als lezer meespeuren, niet alleen bij de cold-case van Nanna maar ook bij het onderzoek naar de dood van Danni, de kleindochter. Net als Konráð en Eygló wil je gerechtigheid voor de arme Nanna, ook al is het al zo lang geleden en kan de schuldige waarschijnlijk niet meer gepakt worden. Geen spannende page-turner, maar wel een heerlijke thriller met een knap plot. Dat maakt dat ik uitkijk naar het volgende deel want er valt vast nog genoeg te speuren voor Konráð! Vier sterren voor dit mooie boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
