“Misschien kunnen we kiezen?”
[Signalering] Iemand staat ergens op een strand en zegt: “Misschien hebben we niets met de andere wereld te maken, verschijnt die hooguit even in ons gezichtsveld om meteen weer te verdwijnen.” Iemand sluit het raam tegen de kou, “ziet zichzelf weerspiegeld in het glas, met de zee die door hem heen spoelt”. Iemand sluit zijn ogen. Iemand anders legt een hand op een schouder en zegt: “Misschien kunnen we kiezen.”
Een aangespoelde vluchteling op een anoniem strand trekt een breuklijn in de relatie tussen een man en een vrouw. Beiden zijn getuige van een onuitsprekelijk drama. Zij wil naar de aangespoelde toe lopen. Hij houdt haar tegen, sluit de gordijnen, zegt: “We kunnen niets doen.” De volgende dag wil zij dat hij weggaat. Zij veracht zijn onverschilligheid. Hij is blij dat hij weggaat. Hij verdraagt haar oogopslag niet meer.
“Tussen eb en vloed is er een moment, het duurt maar zeer kort, een fractie van een seconde waarin de zee stilstaat. Daar, in dat moment, is het beslist.”
Zij blijft. Gaat opnieuw het strand op, neemt het aangespoelde kind in de armen en huilt. Ze hoopt dat hij terugkomt. Hij vlucht, rijdt dag en nacht, zo ver mogelijk weg van de kust en zijn verleden. Hij vreest dat het wezen dat “onze kusten bestormt” zich zal uitspreiden over het land. “Ons land. Ze winnen altijd, doordat ze zonder illusies zijn.” Steeds vaker duikt de aangespoelde in de spiegel achter zijn rug op. “De angst raast in hem”, of is het “weerzin tegen zichzelf”?
Brandingen bundelt De vloed & De vlucht, twee teksten die Paul Verrept in opdracht van een theatergezelschap schreef. Het is een zegen dat ze nu als boek beschikbaar zijn. Lees het. Het zal je niet meer loslaten, of het zal je op de vlucht jagen. Verrept impregneert de lezer met beelden, zozeer dat het lijkt of hij dit krachtige, metaforische en actuele verhaal over verbinding en verlating woordeloos, sprakeloos vertelt.
—
Eerder verschenen op Geendagzonderboek
