Een herinnering aan dat wat je je nooit meer herinneren wil
[Recensie] Dit kleine boekje gaat over een grote gebeurtenis, in dit geval de Eerste Wereldoorlog (of Groote Oorlog). Het gevolg van geweld, waar en wanneer het zich ook afspeelt, zal echter altijd hetzelfde zijn. Zoals mijn vader altijd zegt: “Er heeft nog nooit iemand een oorlog gewonnen.”
Theo Vanbockstael ontvangt een brief, geschreven door Leonie. Zij is de vrouw van Arthur, met wie hij samen in het leger zat. Leonie smeekt Theo om hulp; zij weet niet meer hoe zij kan voorkomen dat Arthur wegkwijnt en hoopt dat Theo iets kan bereiken. Maar ook Theo kampt met herinneringen die niet weg te poetsen zijn.
Brief van Leonie is een momentopname in de tijd. De hulpvraag van Leonie is kort maar krachtig: red mijn man, want anders is het gegeven dat hij de oorlog overleefd heeft nutteloos gebleken. Theo wordt door de brief geconfronteerd met zijn eigen demonen en laat hier iets over los aan de bediende van het hotel waarin hij verblijft. Feitelijk gezien is dit de inhoud van het boekje en we krijgen fragmentarische stukjes aangeboden om het plaatje compleet te kunnen maken. Maar het valt niet te completeren en dat is denk ik ook de boodschap. Alles wat je doet om de oorlog, die achterblijft in de mens, te beschrijven is bij voorbaat mislukt. De wonden, nog zichtbaar of niet, zullen altijd een herinnering zijn aan dat wat je je nooit meer herinneren wil.
Drie sterren voor Brief van Leonie voor de mooie zinnen, de breekbaarheid en de ruimte die de auteur laat voor eigen invulling.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
