"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De echo van de schreeuw

Zaterdag, 12 december, 2020

Geschreven door: Frank Van Laecke
Artikel door: Severine Lefebre

Traag, complex, soms saai maar horizonverleggend

[Recensie] Pilchl, Oostenrijk. Een oude schaapherder die zijn hond uitlaat hoort een ijzingwekkende schreeuw. Wat vindt hij het dode lichaam van een man in de sneeuw in een ravijn. Bijna 800 kilometer verderop klinkt eenzelfde kreet, inwendig in het hoofd van een man die voor zijn leven aan het rennen is. In België krijgt de Brusselse politie de melding van een vermiste dakloze en asielzoeker. Heeft het een met het andere te maken? Het is aan commissaris Elias Hoffmann en zijn team om op zoek te gaan naar de gruwelijke waarheid.

Met De echo van de schreeuw heeft Frank Van Laecke een sterke thriller neergezet. Het is zijn debuut als auteur. Hij is regisseur van opera’s en musicals. Werken zoals 40-45 en 14-18 zijn slechts enkele van zijn successen. Scenario’s schrijven is hem dus niet vreemd.

Bijzonder is dat Frank Van Laecke pas aan dit boek begon tijdens de lockdown van half maart in België. Alles lag stil, dus ook de uitvoering van een nieuwe productie. Omdat zijn geest nog boordevol inspiratie en energie zat, besloot hij dus dit boek te schrijven. 

Erg intiem moment

Boekenkrant

Het verhaal begint direct met spanning en mysterie. Deze spanning valt weg wanneer de verhaallijn bij het tweede hoofdstuk overschakelt naar het personage van Elias Hoffmann. Om na wat geschommel in stijgende lijn toe te nemen. De eerste kennismaking met Elias is met zijn privéleven. En dan nog naar een erg intiem moment. Dit wisselen tussen het onderzoek en privéleven van de personages blijft gedurende het hele verhaal aanwezig. Elk stukje informatie, hoe klein ook, is van belang om op het einde de puzzel te maken en het hele plaatje te zien. Daarvoor moet je je aandacht goed bij de verhaallijn houden en alle brokjes informatie opslaan.

Laat dit nu net het moeilijkste gedeelte zijn van het verhaal: je aandacht erbij houden. Vooral in het begin is het enorm wennen aan hoe het boek in elkaar zit. Zeker omdat er verschillende verhaallijnen zijn die ofwel heel gedetailleerd of net wat vager blijven. Dit maakt dat de plot zowel ingenieus als complex is. Geniaal is het feit dat alles zo mooi in elkaar past op het einde, en dat je tijdens het lezen echt geen idee hebt waar het verhaal naartoe gaat. Ik was dan ook enorm verrast en overdonderd eenmaal ik het boek dichtsloeg. Aan de andere kant maakt dit dat het niveau van het boek heel hoog ligt. Een literaire thriller die deze benaming waardig is.

Spanning, geweld en muziek

Nog iets speciaals aan De echo van de schreeuw is dat het naast alle spanning en geweld je ook meeneemt op een muzikale reis. Eentje die je mee laat genieten van diverse opera’s door alleen maar een stukje tekst te citeren. En de muziek past wonderbaarlijk perfect bij het verhaal. 

De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt. Zeker de hoofdpersonages, zoals eerder Elias Hoffmann en Lothar Wolf. Elias is de spilfiguur in het verhaal, zowel qua werk als privé. Bij Lothars personage is er nog behoorlijk wat ruimte voor groei. 

Frank Van Laecke heeft er erg beeldende en directe schrijfstijl. Dat laatste maakt dat de zinnen vaak heel kort zijn, en dat is zeker in het begin wennen. Het helpt wel om sneller in het verhaal te geraken. Al is het boek op taalniveau best wel pittig, met moeilijker taalgebruik dan hetgeen je in een gemiddelde literaire thriller aantreft. Maar het hoort gewoon bij het verhaal, net zoals de muziek. Een mooi samenvloeiend geheel.

De echo van de schreeuw was een ware ontdekkingsreis voor mij. Zowel qua verhaallijn als schrijfstijl is Frank Van Laecke erin geslaagd om mijn horizon te verleggen, door mij te laten proeven van dit bijzondere debuut. Alleen mocht er hier en daar wat meer vaart in het verhaal zitten, en mocht het misschien ietsje minder ingewikkeld zijn. 

Eerder verschenen op Perfecte Buren